Auw!!

Ik ontdekte een nadeel aan de nieuwe stal. Het is een futiliteit, een prikkelend gegeven in dit geval.
De weide waar de kinderen in verblijven wordt gehuurd van een organisatie die zich het behoud van de natuur tot doel gesteld heeft.
Zij hanteren strenge voorschriften en dat is ook begrijpelijk. Ze willen geen gedonder op hun land en het moet natuurlijk, natuurlijk. Maar wat is er natuurlijk aan prikkeldraad, dat er geen kunststof aan zit misschien? Nou kan ik wel leven met prikkeldraad, maar er is één #*@& ding.
Er mag dus ook geen gewoon hek staan. Nee, dat zijn drie losstaande paaltjes bijeengehouden door (jawel) enkele meters prikkeldraad . Met een kettinkje zet je dan het eerste paaltje vast aan een spijker in een dikke hoekpaal. Ce tout.
Vandaag greep ik dus snel het paaltje omdat er niet één paard maar twee mee naar huis wilde en greep vol in het prikkeldraad. Auw!! Paard ontsnapte dus alsnog. Gauw paard één weer terug in wei en paard twee gepakt. Twee weer terug in wei en één weer er uit.
Nog meer reden tot vloeken geeft het kettinkje, Er zijn maar twee schakeltjes die om de spijker passen, maar welke waren dat ook eens weer eens??* En als dat kettinkje rondzwiert dan wikkelt het zich als vanzelf om het prikkeldraad en hecht zich aan de prikkels alsof het verliefd is. En dat sta ik dan los te peuteren met omvallend prikkend paaltje of een ongeduldig paard. Ik hoop maar steeds dat ik mij in een uitgestorven bos bevind en dat niemand mijn #%*@& kan horen.

*"ook eens weer eens" =zegswijze