Even relativeren

Net als velen droom ik er bij tijd en wijlen van een eigen landje te hebben, met een stalletje natuurlijk. In de buurt van waar ik woon is zo’n mooi landje met een paar stallen er op. Best een flink stuk grond, misschien haalt het de hectare wel. En iedere keer als ik daarlangs fietste viel ik hevig ten prooi aan jaloezie.
Nu is mij opgevallen dat de boel er verpietert bijstaat en de paardjes weg zijn. Dus ik ben eens gaan informeren. De eigenaar is overleden, het land is verkocht aan een projectontwikkelaar. A.s. maandag begint de sloop van de stalletjes en er komt tzt een weg door het gebied. Weer een mooi landje voor altijd weg. Waar asfalt ligt groeien nooit meer bomen.
Het is natuurlijk een mooie droom, alles zo kunnen doen zoals ik het het liefste zie. Elke dag naar buiten ook al regent het. Genoeg ruimte om met meerderen op de wei te staan en lekker te kunnen spelen, vlak bij huis, vlak bij de bossen.
Ik moet ook denken aan de andere kant van de medaille; altijd elke dag naar stal moeten, geen stalmaatjes meer, zelf sjouwen met stro, hooi en voer, zelf de weide onderhouden, geen toezicht op ’t gebeuren, kans op inbraak en het jatten van spullen en paardjes, geen dingen met z’n allen kunnen ondernemen en organiseren, mest kwijtraken, kou en blubber.
Nadelen genoeg, waarom blijft het nou toch zo trekken?