Proppen

Afgelopen 14 november schreef ik over mijn droom om een eigen landje hebben. En alsof de duvel er mee speelde had ik een paar dagen later kans op het huren van een landje.
Ik reageerde op een van die zeer zeldzame advertenties, waarin hier in de buurt een landje met schuilstal aangeboden werd. Het klonk mij zeer verleidelijk. Maar als je met zo’n droom zit dan is misschien wel elk aanbod aantrekkelijk.
Mijn man is niet zo makkelijk te verleiden. Hij is meer van het bedachtzame type en bovendien nogal wars van al mijn “boerinnen” gevoelens. Samen zijn we wezen kijken en het zag er heel netjes uit. Dat vond zelfs hij. Maar we bleven van mening verschillen over hoeveel tijd het dagelijks zou kosten, wat er bij komt kijken, hoe je een landje onderhoud en wat dat kost. Hij zag nog veel meer beren op de weg.
Beren op de weg..., ik ben er zo’n beetje blind voor. Ik bedenk de eerste tien stappen en dan; “Zie ik wel verder”. Mijn man is daar veel beter in.

Vandaag kreeg ik een opmerking waarom er afgelopen zondag geen blog verschenen is. Nou dat kwam dus omdat ik een compleet landje met schuilstal in mijn vakje jammer* aan het proppen was. Het paste maar net...

*Imaginair vakje in ieders hoofd waarin gestopt kan worden wat toch niet meer te redden valt. Vakje dicht niet meer aan denken en weg is het.