Naamgeven

Een naam heeft hij al: Luckie. Deze naam is hem gegeven omdat hij in de handel een naam nodig heeft, voor zijn paspoort en zijn chip. Maar Luckie is ter plaatse door de handelaar verzonnen en dus geven we hem een andere naam.

Aldoor bedenk ik namen. Namen voor mijn volgende hond terwijl deze pas zeven is, namen voor mijn kinderen die ik nooit zal krijgen en dus ook namen voor mijn volgende paard. Nu komt het er dan op aan, en alles wat ik ooit bedacht en opgeschreven heb voelt nu als stom.
Ik houd erg van gewone mensen namen. Frits dus, of Willem, Cees, Johan, Sjors, John. Maar manlief niet.

Hij komt van de jaargang met de Z; Zeger, Zender, Zoeentje.
Gelukkig is het dus een LMJK en geen KWPN. Ik hoef me dus nergens aan te houden.

Man denkt mee en doet suggesties als Ramkoers en Breekijzer. Ik overzie mijn lijstje met namen met betekenis; Prana (levensadem) Happe, wat Fries is voor Paard, Twadde omdat hij de tweede is of Kosha, naar het russisch liedje over het paardje van de soldaat wat buiten moet blijven als het soldaatje in de kroeg zit.
Maar het past allemaal niet. Een indiaanse naam dan....? Neh, veel te ingewikkeld.
Dan gebeurt het Spontaan zoals het hoort, ik roep Seven of nine. Man zegt: “Doe dan acht” en ik roep Ocho, man roept Calle Ocho. En het past, het past...
Geen idee waarom we hem zo noemen, maar het klopt.
Voluit dus Calle Ocho, wat je uitspreekt als Kajje Otjo. Roepnaam Ocho.