Speeltje

Ik heb het gevoel dat anderen Ocho meer zien dan ik. En ik ben soms best jaloers aangelegd. Alsof iemand anders met mijn favoriete speeltje speelt.
Heel, heel, heel vroeger waren we allemaal van die monstertjes die speeltjes afpakten van de kindertjes met wie we verwacht werden zoet te spelen. En de brutale onder ons gaven dan nog een klap op de kop toe of trokken aan haren, beten en duwde ondersteboven.
Gewoon een alledaags tafereel in de crèche. Nu zit dat geplakt onder een stevig behangetje van civilisatie. Wat dat betreft is Ocho dus weer benijdenswaardig.
Lekker ongeremd duwen, bijten en schoppen. Op zijn donder krijgt hij van de rest van de gang, maar hij laat zich niet snel ontmoedigen. Hij loopt dan ook steeds met schrammen en plekjes rond. Mij kan dat niet schelen. Toen ik zo oud was als hij had ik ook altijd geblutste knieën en blauwe plekken. Dat kwam door al die kindertjes die door mij gekoeioneerd werden en die af en toe de moed hadden collectief wraak te nemen. Eigen schuld dikke bult.