Geluksgrijns

Op vrijdag avond en vaak ook op zaterdag avond dan wilde ik graag gaan swingen. (in de toenmalige zin van het woord) Het was een soort verslaving van me die zich afspeelde in een illustere legendarische verduisterde dump die de jeugd van tegenwoordig zich niet meer voor kan stellen. Maar het was mijn tent en ik voelde me er veilig. Altijd waren er wel wat bekenden en het wemelde er van de welbekende Bossche koppen. Die hoofden die je overal in de stad tegenkwam maar nog nooit echt gesproken had. Een van die koppen besloot een poging te doen mij te verleiden tot een nachtelijke “wandeling”. Wat hij zo leuk vond aan mij was de “brede lach op mijn gezicht als ik aan het dansen was.”

Vandaag was hij er weer die brede grijns, niet tegen te houden. Het is geen lachen het is gewoon weten dat je het zo goed hebt, zo genieten dat je het wel uit moet stralen. Ik was met Ocho en Diever op buitenrit en we hadden het alle drie zo fijn. We waren op plaatsen die ik zo graag aan Ocho wilde laten zien, waar ik zoveel plezier met Frits gehad heb. Uiteindelijk was Diever moe, Ocho weer in de wei en moest ik dus denken aan het moment dat ik dat compliment kreeg over de lach op mijn gezicht. De lach van de Bossche kop was trouwens snel verdwenen, zo’n flauwe doorzichtige poging tot verleiden. Tsssss
Wie het laatst lacht....