Ophemelen

Ik lag een stukje te mijmeren in de weide terwijl Ocho lekker stond te grazen naast me. En ik kon me op dat moment geen mooier geluid voorstellen dan het geluid van etende paarden. Het doffe geklepper van dichtslaande lippen, het bijna knetterende geluid dat gras maakt op het moment dat het afgebeten wordt en alle glomp sjlrips tjomp gravvgrav geluiden die er nog meer tijdens het maal en slik proces ontstaan.
Eigenlijk vind ik al mijn zintuiglijke waarnemingen van paarden mooi, het gevoel van op een paard zitten wat zich uitschudt, de trilling in de huid als je doet alsof je een vlieg bent die op zijn flank is geland. Het ruw tot zijdezachte van de vacht. Het elastisch van de stralen en de geur van hun voetjes. Het gevoel van vettigheid aan je handen als je ze in de winter aait. Over hun uiterlijk hoef ik niets te zeggen al vind ik het ene paard wel mooier dan het andere, hun kracht en elegantie.
Ook heb ik nooit bezwaar gehad tegen het eten van paard. Paarden hebben over het algemeen een best aardige jeugd in een weiland en dat vind ik beter dan een kalf uit een groepshok of een kip uit een mesterij met een fake dag en nacht patroon.
De geluiden die ze maken; het zachtjes snorken als ze zich afvragen wat dat ding is, het gillen, knorren, briesten, hummelen, schrapen, en gehinnik.
Niet iedereen is het met mijn blinde liefde voor paarden eens. De dochter van mijn vriendin; Emma (8) is dol op paarden. Plaatjes van paarden, my little pony toen ze nog wat kleiner was, paarden poppetjes, agenda’s, kaarten noem maar op. Maar toen ze een keer bij me op stal was vond zij ze toch maar stinken, en ze stonden ook nog eens in hun eigen poep...En daar had zij volkomen gelijk in.