snoep

Ik denk veel na over hoe ik de opvoeding van Ocho aan wil gaan pakken. Het lijkt me goed om het komend jaar te besteden aan het verkeersmak worden. Dus wandelen, door tunnels, langs koeien, over bruggen enzovoort. Verder heb ik zo’n mal romantisch beeld dat ik een paard wil hebben waar je tegenaan kunt gaan zitten als hij ligt. Ik ben me dus een beetje aan het verdiepen in vrijheidsdressuur want op die manier kun je stapje voor stapje dat doel gaan bereiken.

Hoe leert een paard? Eigenlijk net als wij, met stimulans en beloning. Je moet een manier verzinnen waarop je het paard duidelijk kunt maken wat jij wilt. Daar hoef ik gelukkig zelf niet mijn hoofd over te breken, dat hebben anderen al gedaan. Zo heb ik wel oren naar de clicker methode. De eerste stap daarbij is dat je het paard leert dat goede acties beloond worden met een click. Na de click komt iets lekkers zodat er een prettige associatie ontstaat. Waarom zou een click anders een beloning zijn. Ik heb wel mijn bedenkingen. Ik houd er niet zo van om met een zakje lekkers in mijn handen truukjes aan te leren. Ik vind die beloning niet kloppen. In de natuur krijgen veulens toch ook niks lekkers als ze iets door hebben.
Bij de hond werkt dat anders. Hond doet alles voor de goedkeuring van de roedel, die wil niet genegeerd worden. Leermethode is dus simpel.
Veulen krijgt........eh... geen straf.....geen aandacht.......veiligheid, want hij wordt niet de kudde uit gemept door pa of ma.........ruimte, om te onderzoeken en spelen met zijn maatjes......
Hoe dan ook het zijn geen simpele dingen die je als beloning op korte termijn kunt gebruiken. Dan toch maar snoepies. Ik met mijn snoepies naar de wei en als hij dan komt op mijn roep en fluitje dan krijgt hij een snoepie. Het lukt, als ik hem roep en fluit herkent hij mij als zijn mens en komt naar het hek. Maar die snoepies spuugt hij meteen weer uit; Yek. Een kriebel op zijn kop vind veel lekkerder. Morgen worteltjes proberen...