Schatkist*
Vandaag moet Calle Ocho het even zonder mij doen. Ik ben met mijn hoofd te veel bij Frits.Ik heb een kistje genomen en daarin bewaar ik wat spulletjes die bij Frits hoorden. Zijn stalnaambordje, zijn bit en touwhalster een foto en een pluk van zijn staart.
Als ik aan deze spullen snuffel dan zijn we bijna weer samen...
*Schatkist: plek waar je al je onverteerbare verdriet in mee zeult. Verdriet kan te kostbaar zijn om los te laten. Verdriet kan te vasthoudend zijn om losgelaten te worden.
5 reacties:
Mijn paard is alweer 8 jaar overleden maar ik heb er echt nog steeds verdriet om. Wel heb ik een aantal jaar geleden zijn spullen aan Irma gegeven die toen net Rinus had gekocht. Ze deden mij teveel verdriet, want zelfs na zoveel jaar rook ik hem nog en kon ik hem dan nog meer missen dan normaal. Maar als ik zo jouw schatkistje zie heb ik een beetje spijt dat ik daar niet opgekomen ben.
Ach bedz toch, wat een getverderries verdriet is dat he. Maar Meissie, je hoeft hem toch ook niet te vergeten, ookal heb je geen letterlijk kistje kun je hem toch nog wel in je imaginaire schatkist stoppen. Het is verdriet wat te kostbaar is om kwijt te raken dus dat lijkt me daar helemaal op zijn plaats. Misschien heeft Irma nog iets van hem dat jij weer mag hebben, of voelt het dan niet meer als van hem?
Prachtig Marie! X
Weet je...ik krijg tranen in mijn ogen als ik in jullie schatkistje kijk...wat ontzettend mooi is dit Marie! X
ik heb afgelopen zaterdag mijn paard, mijn beste maatje en trouwe vriend, moeten wegbrengen. Hij werd plotseling erg ziek, koliek. Ik heb de zware beslissing moeten nemen hem in te laten slapen, na 12 jaar voelt dat haast onwerkelijk. Zoveel pijn had ik hem niet gegund, als het dan toch moest gebeuren. Zijn geur, de stank van het rollen in de stal, en zweet, het zat in mijn kleren, haren, alles. Ik heb de volgende dag alle spullen gewassen, om er maar niet meer aan herinnerd te worden. En meteen verkocht, ik moest wel om de rekeningen te betalen maar ook omdat het te pijnlijk was om te zien. Ik weet wel dat een kistje met herinneringen goed zou zijn, maar ik heb 12 jaren herinneringen die ik het liefst wil vergeten nu. Als ik er weer aan terug denk hoe ik hem achterliet in de kliniek, met zijn hoofd op de knieen, doffe ogen van de pijn en met die vreselijk pompende flanken...daar wil ik nooit meer aan denken. Het was mijn mannetje ook niet meer, die was al weg... Het voelt alsof ik nu een hoofdstuk uit mijn leven moet afsluiten, om het achter me te laten.
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage