Stampen

Het was nog voor de tijd dat het me uitmaakte waar mijn kleren vandaan kwamen. Ik zat nog op de kleuterschool denk ik. En in het pakket kleding dat er via deze of gene tante voor me was meegebracht zat een regenpak. Het bestond uit een lang jasje en een mini zuid-westertje. Het geheel was van plastik, grannysmith groen met witte bloemetjes die oranje hartjes hadden. Ik was terstond verliefd. Fantastisch, maar omdat het een regenpak was duurde het nog even voor ik het aan mocht. Het duurde zelfs een hele poos maar uiteindelijk regende het dan toch. Ik naar mijn moeder want ik moest en zou dat regenpak aan. Het was een hele klus. Daar stond ik; jas en laarzen aan en de zuidwester op mijn kop. Die zuidwester zat vast met een elastiekje onder mijn kin en dat ding sneed vreselijk in mijn vel. Maar je moet er wat voor over hebben.
Ik besloot naar kennissen te gaan aan het einde van de straat. Dat was ver genoeg om te testen of je nou echt droog bleef in zo’n pak. Ik stapte naar buiten en...het was al weer droog, aan de hemel stond een waterig zonnetje. De enige regen werd veroorzaakt door mijzelf als ik in de plassen stampte met mijn kleine laarsjes.
Tegenwoordig maakt het me uit wat ik draag en waar het vandaan komt, moet ik soms een regenjas aan ook al heb ik daar een hekel aan en houd de regen echt niet op als ik naar buiten stap. Alleen het gevoel van met je laarzen door de plassen stampen... Het blijft leuk!