Hoofdzaken

Als er niets meer op tv is dan vind ik meestal nog wel zo’n programma met een stem. Zo’n beetje mysterieus aandoende stem verteld bij de bijbehorende beelden over de meest verschrikkelijke moorden, medische wonderen, ongelukken en hoe het er op de trauma afdeling van het ziekenhuis aan toe gaat. Ik kijk daar graag nog even naar. Een soort verstrooiing voor het slapen gaan.
En achteraf blijkt ook zeer leerzaam.
Ik wilde net op Ocho klimmen, maar toen ik mijn ogen opendeed lag ik in een stabiele zijligging op het beton. Op mijn handen zat reeds opgedroogd bloed en ik hoorde het geluid van een sirene. Die kwam voor mij...
Ik werd net als op tv opgeschept met een harde plank, kreeg een nekkraag en werd onbeweeglijk vastgesnoerd.
Ik voelde me rustig. De rit naar Den Bosch duurde onwaarschijnlijk kort, vandaar dat gevoel van rust. De helft van de tijd was ik er gewoon niet bij.
Na een heleboel gepiel aan mijn hoofd door verschillende mensen kwam uiteindelijk de senior van dienst met haar assistent. Ik heb hechtingen gekregen in de vorm van een mercedes ster, er zijn wat aders dicht gebrand en een dikke antibioticakuur meegekregen omdat de wond tot op het bot was. Nu kan ik mij even niet laten zien, ik heb namelijk zo’n hele dikke, witte tulband op mijn hoofd; een druk verband noemen ze dat. En dat ding is nou het enige waar ik me druk over maak. Grrrr.

Had weer geen cap op dus eigen schuld. (STOM!!)