Verstoppertje

Op een wedstrijdterrein zie je veel stof, struikjes die er gisteren nog niet stonden, een boel hoedjes en knotjes, hekjes en letterbordjes. Maar wat mij het meeste opvalt is dat er auto’s op het terrein staan. Geparkeerd bij C, met hun neus naar de ring. Daarin zit de jury en de schrijver.
Het geeft me altijd een beetje een raar gevoel. Omdat je recht tegenover de auto groet zie je niemand, alleen een glimmende autoruit. Als je je gaat melden, dan gaat er als je geluk hebt een raampje open waardoor je verstaanbaar bent als je van een afstandje je naam schreeuwt. De jury geeft door een hand uit het portierraam te steken aan dat je mag beginnen, anders komt de boodschap niet over.
Nu ik hier nog eens over denk voelt het als een soort onfatsoenlijk. Van de ruiters wordt verwacht dat zij er picobello uitzien, keurig groeten en zich aan een vast protocol houden. Ik heb als ruiter het gevoel dat ik een beetje in de ruimte sta te groeten, voor de kat zijn viool zo gezegd. Er is niemand die teruggroet. Niemand die je zoals het fatsoen voorschrijft even in de ogen kijkt. Niet bemoedigend, niet neutraal, gewoon niets...
De jury doet heeft niet de mogelijkheid mij passend te antwoorden. Zij zitten verscholen in hun glazen bubbel. De jury is er wel, maar is er ook niet...Je kunt tellen tot je een ons weegt. Er is nooit iemand die ‘Buut vrij’ roept.