De Wet

Om mijzelf te beschermen mag ik mij nooit te veel verheugen. Als ik mij verheug dan kan het namelijk zo tegenvallen. En als het niet gaat zoals ik gedacht had dan raak ik van mijn structuurtje. Dan weet ik het even niet meer en ben ik ben slag.
Dus ik hoop heel stilletjes en praat nooit over de dingen waar ik mij eigenlijk op zou willen verheugen. Eenmaal uitgesproken is er geen weg meer terug en moet er wel iets mis gaan.
Vandaag was er zo een. Karst van 7 mocht van zijn moeder met mij mee naar stal. Karst is al heel stoer en niet bang voor paarden. Bovendien kan hij zichzelf heel goed vermaken en dat is fijn als ik even mijn handen vol heb aan iets anders. Heel stilletjes had ik mij daar dus op verheugd. Het is een leuk menneke om mee te kletsen en dingen te ondernemen. Ik wilde met hem en Ocho een wandelingetje maken en Ocho in de bak verder laten kennis maken met de cavaletti’s.

We haalde het indianenpaard naar binnen en hij kreeg een lekkere poetsbeurt. Karst wilde ook nog zien hoe een zweetmes werkte en ik besloot dat het leuk zou zijn om Ocho meteen een douche te geven. Intussen was men op het erf bezig met het laden van een jong paard dat blijkbaar nooit eerder een trailer gezien had. Zolang het erf niet vrij was wilde ik niet met water aan de gang gaan. Veel te spannend voor het paard dat de trailer op moest.
Het zeer langdurige tafereel op het erf maakte me stampvoetend boos en leverde me plaatsvervangende schaamte op. En ik kon niks, het is niet mijn paard en ik heb me nergens mee te bemoeien. Dat heb ik dus niet gedaan maar dat kostte me wel mijn humeur. Dan maar niet douchen.









De cavaletti’s dan... Maar Ocho had alleen maar belangstelling voor Unit die naast de bak in de wei staat. Daarnaast maakte hij wat bokkensprongen waarvan een tegen de bakpaal B. En die brak dus af. Shit. Mijn structuurtje plus het alternatieve tweede plan in het water gevallen. Ben maar niet meer gaan wandelen. Had me blijkbaar toch weer teveel verheugd...