We komen er wel...

Hoewel Diever toch bijna dagelijks bij de paarden is blijft hij voorzichtig. Een van de eerste keren dat hij met mij mee ging naar de Leyehoeve (http://www.leyehoeve.nl/homepage.swf) was ik zo dom om meteen maar te gaan wandelen met paard en hond. Dat leek me zo romantisch. Ik deed Dief aan een riempje want ik wist niet of hij anders wel mee zou komen en nam het paard aan een touw. Maar na 100 meter bij een vreemde manoeuvre die iets te maken had met een hek, een paard, rechts, links, hond, niet links, lopen, hek moet nog dicht, koeien, hé niet omhoog komen, waar is dief... Diever schoot onder een draad door en kreeg daarbij een schok van het schrikdraad. En dat was een behoorlijk trauma voor hem. De draad raakte hem precies tegen zijn ruggengraat, brrr. Hij gilde en begon als een debiel in paniek rondjes te rennen, Kai kai kai. En dat met het riempje achter hem aan. Ik keek toe, had een paard vast en voelde mij machteloos en vreselijk schuldig. Gillend rende Diever terug naar stal. Wat een slechte moeder kun je je voelen.
Inmiddels zijn we vijf, zes jaar verder. Pas nu we op in Boxtel gestationeerd zijn begint hij zijn trauma te vergeten. Vandaag heeft hij weer een grens geslecht en ik ben heel trots op hem. We hebben met z’n drieën een wandeling gemaakt van anderhalf uur, langs de weg, over het spoor, door het bos, weer over het spoor en langs een behoorlijk drukke weg via een boerenweg weer terug naar stal.
Los van dat het best ingewikkeld is beide dieren te besturen en te controleren in het verkeer vind ik het echt heel gezellig zo. Dat romantische beeld van mij klopte helemaal. Het duurde alleen wat langer voor ik het bereikte, maar ach de aanhouder wint.

Bij de Leyehoeve met rechts Frits