Om naar uit te kijken

Ik heb het herfstgevoel. En dat is dit jaar erger dan andere jaren. Andere jaren stortte ik mij gewoon op mijn werk en voor ik het wist was het dan kerst. Het herfstgevoel is een gevoel van wanhoop, van isolement, van in de winterslaap willen gaan maar niet kunnen. Even kan het leven me niet zo veel schelen. Ik heb "de onrust"* maar wil slapen.
Toch vind ik de herfst het mooiste jaargetijde, met stormen en regen, vallende bladeren, herfstkleuren en herfstlucht. Voor de paarden is de winter geen leuk vooruitzicht. Het gras groeit niet meer en buiten zijn op je eigen weitje waar verder ook niets gebeurt is een beetje eentonig. Ook staan ze, als er regen verwacht wordt vaak binnen.
Vandaag was er weinig van de herfst te merken. Met nog drie stalgenoten zaten we eerste rij buiten in het grote niets te staren. Want veel viel er niet te zien en voor mij hoefde dat ook niet zo.
Tamtidamtidam...


*Storm in je hoofd, je gedachten niet geordend krijgen en ze allemaal tegelijk uit willen voeren.