Rozig

Ik belde Joyce uit bed om te vragen of ze mee wilde naar Ocho. Ik wist nog niet dat zij het de vorige avond nogal laat gemaakt had. Dat begreep ik vrij snel uit het gekreun en haar hese stem toen ze uiteindelijk opnam. Ze had Ocho nog niet live gezien en werd meteen klaarwakker.
Honderdduizend lofuitingen zo mooi vond ze hem en zo mokka, bruin vlekje, witte piemel, lieve neus en o zo mooie gangen, en lief. Wij zijn bedolven onder het geweldig. Gelukkig stond er een wandeling op het programma, konden we even ontnuchteren.
Met z’n vieren, Joyce, Diever, het indianenpaard en ik gingen we op pad. Wat hadden we het goed, frisse wind, herfstbladeren, kletserdieklets en een flinke wandeling. Joyce had haar camera bij zich en heeft heel veel foto’s gemaakt.
Ik vraag mij af hoe het komt dat paarden anders reageren als er een flinke wind staat. Ze zijn dan frisser, springeriger, alerter en ook schrikachtiger. Ik snap dat niet zo goed. Ik ken het verschil in hoe ik me voel als het bloedheet is (lui, slapen) en heel koud (chocolademelk, schaatsen). Maar om nou te zeggen, het waait dus ik ga eens even lekker schrikken, nee... Ik hou wel van frisse wind en blauwe lucht dat geeft me een gevoel van geluk. Wind in de rug is ook altijd fijn. Maar wandelen met een paard en een straf windje is lastig. Wel word je daar zo lekker rozig van. Diever slaapt al en ik denk dat ik straks de stekker uit de telefoon trek en heerlijk even ga dutten.
Joyce vindt dat vast ook een goed idee...