Zuur

Mijn vriendin is verdrietig, en ik ook. Wat kan er toch gezeuld worden met een paard.... Al kei lang, misschien al wel tien jaar heeft zij een fries verzorgd, Rintje. Nu is hij dik in de twintig, zijn baas is een jaar geleden overleden de weduwe van de baas kan hem niet langer aanhouden. Hoewel mijn vriendin hem graag wilde overnemen is daar niet op ingegaan.
De eerste keer is Rintje weggegeven en vervolgens stiekem verkocht om uiteindelijk dankzij een hele boze weduwe weer terug gebracht te worden.
Hij kwam terug met zere voeten, broodmager, kreupel en met een doffe vacht.

Joyce, dat is een trouwe. Weer of geen weer zij ging bij hem kijken. Al die zorgjes, zalfjes, betadinetjes, dettolletjes, poetsbeurten, knip, was, vlecht, .....dingen. Hij knapte dus lekker weer op. En hij stond tevreden in de weide met een grote inloopstal.
En nu is het voorbij. Weer is hij weggegeven. Ik hoop maar op voldoende respect voor de overleden baas en zijn weduwe dat het dit keer voor Rintje zelf goed gaat.

Voor Joyce is het nog zuurder, hij is er nog maar net buiten haar bereik. En dat is uiteindelijk vaak wat de verzorger ten deel valt, houdoe en bedankt. Maar dan zonder het bedankt.