Merckwaerdig

Wij hadden vroeger een boekje en dat heette “Het merckwaerdigst meyn bekent”. Het ging over vreemde en bezienswaardige monumenten, zonderlinge feiten en legenden, vermaarde en vergeten personages, wonderlijke gedenktekens, beelden en opschriften in Nederland met veel tekeningen en rariteiten. (Bouman 1967)
Hoe kom ik hier nou op, wel ik stond in de file te denken aan Frits.
Over Frits kan ik talloze verhalen vertellen over zijn merkwaardigheden. Dat hij er tijdens de nachtrit-picknick genoeg van had zich los trok en stiekem op weg ging naar huis. Dat hij daarna gevonden en weer zoek geraakt is. Dat hij zich los trok en vlak voor mij uit op zijn dooie gemak de kuierlatten nam en ik achter hem aan moest blijven wandelen omdat hij zich niet in liet halen. Dat hij zo schrok omdat hij vergeten was dat ik op zijn rug zat terwijl hij aan het grazen was en hij ging liggen om te rollen. Dat hij zich doodschaamde als hij mij per ongeluk bezeerde. Dat hij zo mummelde met zijn mondje en me zetjes tegen mijn rug gaf als hij achter me liep. Dat hij nooit hinnikte. En hoe hij als je niet uitkeek langs de hindernissen af glipte terwijl hij springen toch echt heel leuk vond. Hoe ik hem leerde te stoppen als ik mijn (western) teugel liet vallen. Hoe spannend hij het vond om bij het zwemmen dieper dan zijn borst te gaan. En hoe hij stokstijf bleef staan als hij besloten had dat de volgende stap nemen eng was.
Frits was niet "het merckwaerdigst paard meyn bekent" maar wij waren wel het merckwaerdigst stel samen.
Zo samen en zo alleen nu.