Mallemolen

Er was eens een meisje dat van haar ouders een pony mocht. Ze kwamen terecht bij mensen die de pony van hun dochter verkochten omdat die er geen belangstelling meer voor had. Ze hadden hem nu zeven weken en hij moest maar weer weg.
’T Was een mooi beest en hij moest het worden. Zo gezegd zo gedaan. Een heel mooie pony, maar eenmaal thuisgekomen liep hij toch wel een klein beetje kreupel. Je moest goed kijken maar toch echt wel kreupel. De smid erbij, de veearts erbij, de stalgenoten erbij... De veearts vond van alles maar in mijn ogen alleen maar onzin, de smid vond niets en ik vond een zeer ligament in het bovenbeen. (Mijn leken mening hoor, ik ben geen arts) Weken rust in de weide en veel geld er aan spenderen ect... Wat nu te doen. Hoe hard het ook is, gebreken moet je niet kopen, die krijgen ze namelijk vanzelf. Mijn advies zou dus geweest zijn: “Terugbrengen!”
Vandaag hoorde ik dat het beest de handel in gegaan is. En dat was nou net waar hij al vandaan kwam, een handelaar met een dochter die geen belangstelling meer had....
Op naar het volgende meisje wat eindelijk een pony mag.
En niemand wil het verlies dragen en de verantwoordelijkheid nemen om het beest weg te brengen. Zo blijft het in de mallemolen van een reeks meiden die eindelijk een pony mogen...