Niet zichzelf

Hoe doen moeders dat toch? Weten wat er met hun kind aan de hand is. Nou gaat de vergelijking natuurlijk niet helemaal op maar toch...
Het gekke is dat ik met Diever eigenlijk altijd precies weet wat er met hem aan de hand is. Al een week voordat hij een tumor op zijn oor begon te ontwikkelen voelde ik kanker bij ons in huis. Toen er een raar bultje op zijn oor begon te groeien wist ik daardoor meteen hoe laat het was. Nu is het Ocho waar wat mis mee is en ik heb geen idee wat.
Hij is niet echt lusteloos, maar ook niet vrolijk, een beetje sip. Hij drinkt altijd al veel maar het lijkt wel alsof er nu nog veel meer in gaat. Hij plast natuurlijk ook veel. Speelt niet echt met zijn maten en is tijdens het rijden niet vooruit te branden. Steekt zijn hoofd in de lucht, drukt zijn rug weg. Zelfs de buitenritten maken hem niet vrolijk. Ik haal mij van alles in mijn hoofd, zou het van de rui komen, of van de knoflook waar hij nu welgeteld tee druppies van gehad heeft. In zijn stalletje staat hij te staan met zijn kont naar de deur in plaats van met zijn hoofd er buiten om alles maar goed te kunnen zien. Hij is trouwens ook mager, zelfs met het fluffie van zijn wintervachtje zijn er nog ribben te zien. En ik voer hem toch al maanden flink bij. Zou het het bijvoer zijn?
Maar het naarste is dat ik eigenlijk nauwelijks contact met hem krijg. Hij zit in zichzelf. Kon hij het maar zeggen hè.
Tegenwoordig kan er vanalles, homeopaten, klankschalen therapie, paardenfluisteraars, gebedsgenezers, holisten, energiebanenwiggelroedelopers. Het is er niet eenvoudiger op geworden.