Perikelen

Naar buiten kijkend overweeg ik om wel of niet naar stal te gaan. Wel of niet een buitenrit te gaan maken. Ik heb de luxe van een binnenbak om in te rijden, dus waarom zou ik nat worden.
Maar het gekke is dat als je binnen staat en naar buiten kijkt, het weer er altijd triestiger uitziet dan wanneer je buiten staat en het om je heen voelt. Ineens is die regen die je binnen zag maar een miezertje waarvan het grootste gedeelte naast je valt. Of is het een lekker gevoel de wind langs je gezicht in plaats van het gierende wat je binnen hoorde. En buiten is het altijd lichter grijs dan het binnen leek.
Alle weerpraatjes op de tv of de radio, en zeker Piets weerbericht lap ik graag aan mijn laars. Toch... Behalve als ik hoor dat er voor die middag, dat weekeinde dat ik eigenlijk naar buiten wilde, plensbuien verwacht worden. Dan sta ik binnen en kijk naar buiten me afvragend of het niet toch een miezertje is wat wel weer over zal waaien. Maar ik waag het er niet op en ga gewoon helemaal niet naar stal. Dat stukkie in de wei en naar de bak is ook buiten en dus modderig en nat. Mijn jas is warm maar niet geheel waterdicht, een natte cap doet er zo lang over om te drogen. En zo zeur ik nog een eindje aan, tot ik naar buiten ga en dan blijkt dat het echt meevalt hoor. En dan ga ik weer, ik ben toch niet te weerhouden....