Rectaal

In de tandartsstoel van de (gruwel der gruwelen) schooltandarts werd er in een kies geboord. Die kies behoorde aan een kind van een jaar of 10. Het ging niet zonder problemen. Blijkbaar was de tandarts met zijn boor op een zenuw of iets anders gevoeligs gestuit. Hoewel het jochie niet zenuwachtig was geweest en het niet zijn eerste gevulde kies was, bleek het gedaan met het vertrouwen. Hij gilde moord en brand en het probeerde zich onder de handen van de tandarts en zijn assistent uit te wringen. Grote angstogen boven een met een metalen klem muurvast verankerde opengesperde mond. De tandarts en zijn assistent deden een poging tot geruststellen door al maar te herhalen dat het “Geen pijn doet". “Fuck dacht het kind, het doet wèl pijn! Een extra assistente hield de armen van het jochie tegen zijn borst geklemd. En intussen was er nog een derde assistente verschenen die fijntjes aan de tandarts vroeg: Zal ik zijn benen vasthouden?”
Woede, pijn, onmacht, verlatenheid en tenslotte gelatenheid, tranen. Een trauma geboren...

Ik herken mij in de positie van de assistenten. Ik murmelde tegen Ocho, dat het okee is, dat het zo weer over gaat, dat het allemaal goed komt en dat het echt niet zo erg is. Tegelijkertijd hield ik hem stevig op zijn plaats terwijl hij probeerde weg te komen. Nu, na het voorafgaand verhaal bemerk ik bij mijzelf een gebrek aan inlevingsvermogen en een gevoel van schaamte. Hoe kan ik nou weten of het niet zo erg is? Zeggen dat het weer over gaat en dat het wel okee is? Mijzelf ook nog eens medeplichtig maken door hem vast te houden. Ik weet er namelijk echt niets van. En ik beken; Ik wìl ook helemaal niet weten hoe het voelt om de arm van de veearts tot aan haar oksel in mijn achterste te hebben....