Nep

Meestal als ik denk: “oh jee, ik moet nog een blogje schrijven” dan lukt het dus niet echt. Alle complimenten over mijn verhaaltjes zijn fijn maar leggen ook druk. En het kan niet elke keer even grappig of leuk zijn. Vandaag bijvoorbeeld ben ik niet naar stal geweest . Er is dus weinig te melden over Ocho. Hoewel ik wel kan vertellen dat ik erg blij ben met Claudia’s hulp als ik eens een keer thuis wil blijven gargelen. Zo ook vandaag, zij heeft hem even buiten laten spelen en zijn papje gegeven. Dat is nou het fijne van op een pensionstal staan en niet je paard aan huis hebben. Er is meestal wel iemand die je even wil helpen of waarmee je dingen samen kunt ondernemen.
Als Claudia zich er niet van bewust is dat de paardjes niet naar buiten gaan dan zorg ik voor haar Nosey. En dat vind ik vanzelfsprekend en fijn. Maar het is goed even bij stil te staan bij wat we als stalgenoten voor elkaar doen. Ik vind het vanzelfsprekend maar dat is het natuurlijk niet. Dus dè de gullie bedankt zijt, dè witte.
Ocho heb ik overigens vandaag niet gemist. Ik heb een replica van hem gevonden goedkoper en schoner dan het origineel. Hoewel ik het origineel wel levendiger vind.