Primeur in mineur

Het is wel eens lastig om een afspraak te maken met de juf voor een volgende les. Dat ligt niet aan haar hoor, dat ligt aan het schema en de tijden waarop de bak beschikbaar is. Zij kan alleen in de avonden en dan zijn er meestal lessen e.d. in de bak. Een keer in de veertien dagen is de bak al om 20.00 uur tot de beschikking van anderen en dan spreken we dus meestal af. Op die dag heeft springen voorrang op dressuur en we kunnen dus de pech hebben dat er op dat moment gesprongen wordt. Je mag er gerust bij, het is namelijk geen les, maar het is wat lastiger en onrustiger.
Ik mij laatst haasten naar de les. Eerst eten, uitbuiken, omkleden en hopla de auto in. Aangekomen op stal realiseer ik me dat ik mijn zadel vergeten ben. Duh...! Terug naar huis, zadel opgehaald, knuffelen, poetsen, opzadelen enzovoort. Tegen de tijd dat ik in de bak aankwam bleek deze vreemd genoeg helemaal leeg te zijn. Het licht was uit, geen ponyspringen, geen paardenspringen niemand. En het was nog niet eens carnaval...
Geweldig, alle licht, lucht en ruimte voor ons alleen Yippieieieie.....!
Braaf instappen. En terwijl de juf binnenkomt draven we aan.... Stop maar! De juf heeft het meteen gezien Ocho is niet rad. Einde les, pffff. Een raar gevoel, na zoveel haasten hollen, stilstaan, achteruit en vooruit zo’n anticlimax.
Ocho krijgt nu even vrij, we hebben misschien wat te hard door het bos gecrosst of meneer heeft te wild met zijn vriendjes gespeeld. Wie zal het zeggen...