Uithuilen

Tegenwoordig is het zo dat er in allerlei bedrijven en scholen een vertrouwenspersoon aangesteld is. Als er iets niet in de haak is dan kun je daar naar toe en dan moet je hopen dat die persoon ook werkelijk te vertrouwen is en je een stukkie verder kan helpen. Ook in het dagelijks leven zijn er vertrouwenspersonen, je lief, je vriendinnen, vrienden, familie enzovoort... Dan moet je wel altijd uitleggen wat er nou aan de hand is, en praten hè. Praten moet... en overleggen...
Soms wil ik dat niet, dan moet er gezwelgd worden. Het kloterig en dat is nu eenmaal zo. Ik weet al dat praten niet meer helpt. Ik weet al dat gezelschap me alleen de toestanden onder het kleed doet vegen want ik laat het niet zien. Onwil, schaamte, er geen gat meer in zien. Het hoort allemaal bij dit gevoel, bij deze toestand.
Gelukkig is er dan een vertrouwenspaard waarbij er gewoon even uitgehuild kan worden. Een die geen vragen stelt en gewoon staat te bedelen om zijn bal en knabbelt op zijn stro. Waar even tegen aan gehangen kan worden en die een wollige warme vacht heeft. Zijn snoet tegen mijn gezicht, zijn ogen zoeken de mijne en dan voel ik me weer even rustig. Gewoon even samen en even niets.