T’is alt wè....

Het verschijnsel “Hengst” maakt de tongen nogal eens los. In de vorm van dekhengst zijn het vaak zeer gewaardeerde melkkoetjes. Als fokker je hengst goedgekeurd krijgen is een heel streven. In de publieke opinie vaak overgewaardeerd, alsof het vaderdier de enige is die zijn genen doorgeeft.
Er was een tijd dat je ze nooit zag. Hengsten kwamen niet in de wei of buiten, zij stonden in een donker stalletje achteraf. Men was van mening dat hengsten uiterst gevaarlijke beesten zijn, ontembaar, onvoorspelbaar. Ik zal niet ontkennen dat een hengst een andere aanpak nodig heeft dan een ruin of merrie, maar het hoeft ook weer niet overdreven te worden. De tijd dat een hengst gezien werd als een gevaarlijk dier is een heel eind over. Je kunt je tegenwoordig met een hengst op wedstrijd vertonen zonder dat er meteen hel en verdoemenis over je uitgeroepen wordt.
Ook een hengst is opvoedbaar. Het kost wat meer moeite maar het kan. Ik denk dat als je een dier van jongs af aan zo socialiseert dat merries geen exotische diersoort voor hem worden, maar een gewoon verschijnsel in het dagelijks leven. Alleen wel een waar je niet mee mag “spelen” er al een boel ellende voorkomen wordt. Dan spreek ik over ellende voor het beest wat nooit buiten mag komen, altijd alleen staat. En gedoe voor de eigenaar, die nergens stalling kan vinden of scheef aangekeken wordt met dat gevaarlijke beest.
Ik had graag gezien dat Ocho hengst was gebleven. Toen hij kwam was het nog zo’n baby. Hij had echt nog geen idee van zijn hormonen. Ik heb hem al vrij snel laten ruinen omdat de staleigenaar geen hengsten op stal wilde. Daar heb ik toch wel spijt van. Ik had graag gezien dat hij zich wat langer had mogen ontwikkelen. De beslissing had ook nog genomen kunnen worden als hij zijn hormonen ontdekt had en duidelijk geworden was of hij veranderen zou in een draak of een beleefde hengst. Aan de andere kant, als ik hem nu zie spelen met de andere ruinen in de wei dan zou ik weer niet willen dat hij dat had moeten missen.