Vechtwerk I

Geitjes voeren op de beestenweide in het park met een hummeltje van een jaar of vier. Ze pakte een flink stuk brood en hield het door de mazen van het hek. Maar iedere keer als er een geitje wilde happen trok ze het snel terug. Niet om te plagen, maar omdat het nog net iets te spannend was om zo dicht bij de bek van een geit te komen.
Toen haar moeder en ik even niet oplette lukte het en hoorde we een verrukt stemmetje: "Ik kan het." Ze glunderde over haar eigen prestatie.

Ik moet toch ook net als ieder ander bovenlangs kunnen vlechten. Es deed het me nog eens voor. “Kijk, je doet zo en zo en dan doe je je duim daar bovenop, niet te strak en dan zo zo en zo....”
Het kan ook met pekdraad in plaats van elastiekjes. Hoe dat moet ontdekte ik bij het maken van het stukkie van afgelopen vrijdag. Volgens HappyAppie is dat makkelijker, al ziet het er moeilijker uit. Volgens de Z-amazone, die de vorige poging zo fijn uitlachte is het ook veel makkelijker als de manen wat korter zijn. En volgens een heleboel mensen op het forum maakt het niet uit of je aan de linkerkant van de hals of de rechterkant vlecht. Als het maar een oneven aantal is.
Na al die adviezen heb ik het even goed aangepakt. Pekdraad en een invlechtkammetje aangeschaft. Ocho met pijn in mijn hart een sportcoupe aangemeten. De manen vooraf in gelijke stukjes gedeeld en losjes met een stiekie vastgezet. Krukje er bij en oefenen. Ook voor Ocho is het afzien, hij moet namelijk stil staan en dat valt niet mee.
Dus ik deed zo en zo en dan mijn duim daar bovenop, niet te strak en dan zo zo en zo....” En verdomt, het werd een vlechtje zonder kramperige vingertjes. Dan vastbinden met pekdraad, niet moeilijk. Geregeld maak ik zelf mijn kleding dus met naald en draad had ik al wel ooit geoefend. Uiteinde met een of twee steken vast zetten aan het begin van de vlecht aan de manenkam. Nog een keer dubbelvouwen, weer vastnaaien en even afwerken....na een poging of vijf was het peace of cake. Geen kramphandjes, geen gefrommel met elastiekjes, rust. Zo voelde het... als rust.
Een paar dingen frustreren nog, wat te doen met dat losse kwastje wat overblijft. Het zit dan wel naar binnen gebogen, maar als je dan gaat vouwen met dat vlechtje dan piept dat dus mooi naast het knotje naar buiten. Het lijkt me wat rigoureus om het af te knippen. Hoe lang mogen die losse flosjes aan het einde eigenlijk worden..?
Wat met die laatste flubbers manen vlak bij de schoft? Ocho’s manen zijn daar zo dun dat het echt maar een heel dun en frummelig vlechtje wordt aan een heel brede basis. De moeite van het knotten niet waard.
Voor de rest: "Ik kan het...!" en daarbij voel ik mij verrukt als een vierjarige die voor het eerst zichzelf overwonnen heeft.