Snork

Op zijn papieren heet Diever Defender. Maar zo zag ik mij niet in het park staan; Difeeeeender.... En omdat Dief een heel zachte hond is ben ik voornamelijk zijn defender.
Sinds Diever zo gebeten is door een herdershond heeft hij het er niet meer zo op. Op herdershonden bedoel ik. Als ik met hem naar de stad fiets komen er vaak een tegen die op de stoep voor een winkel ligt. Het beest is al oud en beweegt zich nog nauwelijks. Of hij er nu ligt of niet als voorzorg gaat Diever er dan uit zichzelf met een grote boog er omheen. Om dit te doen komt hij een stukkie links van mij komen lopen in plaats van rechts. Hij loopt dan dus aan de kant van het verkeer en daar heb ik het dan weer niet zo op. Maar doordat ik al van te voren weet dat Dief dit gaat doen ga ik even heel breed fietsen zodat er geen auto’s meer langs kunnen. Als het even kan vermijden we dus herdershonden, of om specifiek te zijn duitse herdershonden.
Waren we een lekkere buitenrit aan het maken met zijn drietjes, Ocho, Diever en ik. En we kwamen uit een heel smal paadje uit op een T splitsing. Staat daar toch ineens een heel felle Duitse herder om het hoekje. Het beest vloog op Diever af die nog even twijfelde waar hij nu heen kon vluchten. Instinctief wilde hij zich achter mij verschuilen. Maar ja ik zat op Ocho en Ocho versperde het hele smalle paadje. Dus hij schoot tussen de voorbenen en achterbenen van Ocho door, glipte onder het gordijntje van Ocho’s staart door en voelde zich al behoorlijk veilig. En dat was hij ook. Ocho boog zijn hals eens en maakte zich wat breder naar de vreemde hond. Een luide snork en het beest vluchtte als een haas naar zijn baas om zich daar achter de benen van de baas in veilig te voelen. Zowel de baas van de herder als ik hadden pret om deze manoeuvre, dat ging makkelijk. De herder mocht even aan de lijn en Diever en ik leerden dat zijn grote vriend een prima defender is.