Cowboy

Het hebben van een paard is een hele verantwoor- delijkheid. Net als het hebben van hond. Ik vergelijk het wel eens met het hebben van een kind, maar eigenlijk kan ik dat niet weten, ik heb geen kinderen. Ik zie de overeenkomst in dat het dier voor zijn welzijn zo afhankelijk van me is. Toen ik Diever kreeg heb ik hem belooft goed voor hem te zorgen en dat hij altijd bij me blijven mocht. Soms was die belofte moeilijk te houden, soms is het heel makkelijk.
Frits heb ik nooit beloofd dat hij tot het einde bij me zou blijven, maar hij was het wel. Ik beloofde wel goed voor hem te zorgen. Zelfs de beslissing hem te laten gaan was ingegeven door mijn zorg en verantwoordelijkheid tegenover hem.
Ik zou willen dat ik Ocho met liefde en zachtheid op kon voeden, maar ik vind het heel heel moeilijk. Hij vertrouwd mij en soms dan trap ik dat kapot, als ik driftig of ongeduldig ben, als ik ruw doe, als ik teveel van hem vraag of gewoonweg niet goed oplet. Een jong paard is zo verpest.
Zo loopt de Ocho altijd zonder enig probleem met me mee, ook een trailer op of een stand in. Dat hebben we geoefend. Maar gister ging het toch wel hevig mis. Hij liep zo vlot mee, dat hij de verkeerde stand in draaide en de linker, gelukkig glad afgebogen steigerpijp van de stand onder zijn buik terecht kwam. Heel even was er paniek en trapte hij al steunend op zijn buik om zich heen. En toen zat hij muurvast, met zijn gewicht voornamelijk op zijn buik en lies. En muurvast betekende dus ook dat ik hem in mijn eentje niet los kon duwen.
Ik had hulp nodig en riep tegen het toekijkende publiek om hulp. Het enige dat ik terug kreeg was een opmerking dat de heren geen verstand hadden van paarden. Mijn reaktie:" Als je een auto kunt duwen dan kun je ook een paard duwen". Maar de heren kwamen niet in beweging.
Gelukkig was er een stevig cowboytype dat me te hulp schoot. En samen kregen Ocho achteruit en los. Behalve een paar schrammen en de schrik was er niets aan de hand.
Maar ik was nog uren onthutst en schuldig. Als hij nou nog maar een stand in durft, als ie maar niet kreupel is, als zijn knie maar niet beschadigd is, als als als
Fijn he zo’n cowboy in de buurt, ik weet niet hoe hij heet en waar hij vandaan kwam, ik weet ook niet meer of ik hem bedankt heb, maar bij deze: Eeuwig roem en dank....