Mopperkont

Duidelijkheden in het leven zijn best handig. Hier moet je voorrang geven. Dit is niet eetbaar. Zo laat moet je op je werk zijn en in het weekeinde zijn we vrij. Als we elkaar ontmoeten geven we een hand en als je niest houd je een hand voor je mond. Zo weten we waar we aan toe zijn en onze omgeving weet ook wat te verwachten. Allemaal prettig geregeld. Als het allemaal niet zo duidelijk is moeten we vertrouwen op de juistheid van onze keuzes en de basis daarvoor is onze opvoeding en fatsoen.
Zo kozen Happyappie en ik er voor om op een zonnige middag een smal pad te nemen door de landerijen. Na eindeloos tussen twee schrikdraadjes gereden te hebben in het voorjaarszonnetje kwamen we uit op een straatje tussen twee boerenerven. Het was er ouderwets mooi. Links van ons was een lage muur met daarachter een heel mooie en keurige moestuin nog net in zijn winterse tooi. Er was een oude man aan het werk. Ik riep nog vrolijk dat het mooi weer was voor de tuin. Maar het enige wat hij kon snauwen was: Komen jullie nou helemaal dat pad af? (Nee, we zijn komen vliegen, duh!) Maar de kans om een antwoord te geven kregen we niet. Een tirade volgde; en die hoeven, en is fietspad, en kapot lopen en dat pad is daar niet voor en dat moet ik helemaal onderhouden!
Gromgromgrom gromgrom...
Als nou iets gezegd wordt, als goh is eigenlijk privé pad.... niet de bedoeling.... dan hadden we sorry of zoiets gezegd. Klaar... Maar dit kwam als een linkse hoek, buitengewoon onaardig, fel, en onfatsoenlijk.
Wisten wij veel... er stonden geen bordjes dat het eigen weg was, geen bordje met geen paarden toegestaan én er lopen daar nog weer van dergelijke paden waarbij het nooit een probleem is ze te gebruiken.

Ik las niet zo lang geleden een artikel dat als mensen ouder worden de chemische balans in de hersenen anders wordt. Deze verandering is er de oorzaak van dat mensen naar mate ze ouder worden soms veranderen in oude mopperkonten en zure trutten. Ik dacht altijd dat dit vooral te maken had met minder zingeving hebben, minder mensen om zich heen hebben, beperkingen die er insluipen. Hoewel die factoren vast meehelpen is er dus ook een lichamelijke factor, die er voor zorgt dat er een vicieuze cirkel ontstaat waar men niet meer uit komt. Het gevolg is mopperen, knorren, respect eisen. Door het onprettige karakter hiervan groeit juist de eenzaamheid en ook de knorrigheid . Ik had zo het gevoel dat deze man er een schoolvoorbeeld van was. Doorrijden dus en blijven lachen, altijd naar pret blijven streven.
Als ik ooit zover ben en dreig te veranderen in een zeurende zure trut, waarschuw me dan a.u.b. Tegen die tijd is er vast een pil tegen gevonden.

Overigens heb ik achteraf even geïnformeerd naar de oude mopperkont. Hij bleek altijd al een mopperkont te zijn, het enige wat veranderde is dat hij oud geworden is. Als het om mensen gaat is vooraf niets echt duidelijk dat blijkt wel weer. Geef mij maar een paard, lekker duidelijk...