Mandje

De meeste paardenmensen poetsen wat af. Los van stallen, drinkbakken, dekens en dergelijke poetsen wij ook onze paarden tot ze glimmen. Volgens de mevrouw waar ik mijn eerste paard van kocht moesten paarden blinken. Poetsen dus, en wassen, en scheren.
Ik heb een mandje in plaats van een poetskist. In zo’n kist blijft altijd zand onderin liggen, als je dan je schaartje pakt krijg je van dat irritante zand onder je nagels. Een mandje dus want daar valt het zand doorheen en het staat zo lekker truttig.
Wat heb ik daarin zitten:
• Een plastik borstel
• Een rosborstel
• Een zachte borstel met lange haren
• Een geitenharen glansborstel
• Een handschrobber voor de buitenkant van de hoefjes
• Een mini staalborsteltje om de hoefjes met water en zeep even heel schoon te maken.
• Een zachte borstel met korte haren voor zijn gezichtje
• Een mensen borstel voor manen en staart
• Een hoevekrabber met borsteltje
• Schaar
• Antieklitspul-gel
• Zweetmes
• Poetsblok
• Een blauwe borstel waarvan ik me niet meer kan herinneren waar ik die nou voor bedoeld had
En ik ben dus niet een van die mensen die vind dat een paard moet blinken. Ik ga gerust met Ocho wandelen met een poepkont. Hoewel ik ook graag mag pronken met een blinkend paard. Maar alleen bij feesten en gelegenheden anders is het me te veel moeite.
Het echte blinkmiddel staat trouwens gewoon in de kast, in een spuitfles.

DD

In de Drunense Duinen mis ik Frits weer. Dit is de plek waar we zoveel samen gedaan hebben. Het is prachtig najaarsweer en ik zou zo graag met hem onze vertrouwde plaatsen zijn gaan verkennen.
Ik heb kennis gemaakt met de mevrouw waar hij voor mij van geweest is, samen zaten we bijna te grienen omdat hij er niet meer is. En voor haar vond ik het mogelijk nog erger want zij heeft toen al noodgedwongen afscheid van hem moeten nemen en nu eigenlijk nog een keer. M’n Frits, m’n kleintje m’n mummel.
Zonder Frits zijn de DD niet wat ze waren. Ik ben benieuwd hoe het wordt met Otch. Niemand weet het en ik ook niet. Het komt allemaal vanzelf, gewoon afwachten en verder leven. Adem halen, eten, slapen. De tijd verstrijkt en misschien heelt hij ook

Trekker

Ik vond dit zo'n schattig trekkertje.

Lijstje

Het lijstje van vandaag:

Naar Stal terwijl de zon opkomt
Twee keer lopen om drie paardjes een kilometer verderop in de wei te zetten.
Doorscheuren naar de pony's die ik vandaag ga opschonen.
Bak van 30 bij 60 alle poep opruimen van 5 pony's
Stalletje uitscheppen, de vlas ligt 30 cm diep en het plavond is net te laag
12 kruiwagens over twee te hoge drempels trekken een helling op kruien en omkiepen
Opruimen
Doorscheuren naar veearts voor Diefjes drain, was twee seconden werk.
Hup hup, naar de stad wat boodschapjes doen
Parkeerautomaat doet het weer niet. Neem het risico maar...
Gelukkig geen post op de auto
Naar huis, Dieffie afzetten
Naar de C1000 even boodschapjes doen en opruimen
Kwartiertje uitblazen poeh poeh
Naar stal, Ocho's stal uitmesten; de viespeuk zijn stal is weer als vanouds
Twee keer een kilometer lopen naar de wei om de paardjes weer binnen te halen
Verslag uitbrengen aan staleigenaar met gebroken been
Scheur weer naar huis
Even douchen, omkleden
Fotocursus voorbereiden, foto's uitzoeken en in collage plakken
Afstemmen wie er vanavond rijd of dat we met de fiets gaan bikkelen
Met man dag door praten
Eten klaarmaken en eten

Zo nu ga ik gauw naar de fotocursus.
Heb het helemaal niet druk vandaag, toch...

Thuis

Ocho maakte vandaag kennis met twee van zijn stalgenoten, twee anderhalf jarigen die groter zijn dan hij is met zijn twee en een half. En hij is toch helemaal geen kleintje. Ze hebben gedrieën heerlijk in de kletsnatte bak lopen donderjagen. Zijn gisteren nog geshampode pukkelkont is al weer zwart. Hij past zich dus goed aan.
De omgeving is erg anders, we zijn van een open polderlandschap naar het bos verhuisd. Hij zal zich net als ik moeten onthechten en weer hechten. Als mens kun je daar voorzichtig in zijn. Ik sprak een mevrouw die al heel wat paarden gekocht, gereden en verkocht heeft. Zij hechtte zich bewust niet meer zo aan ze, anders werd het zo vervelend elke keer dat ze weer weg gaan. Ik dacht even dat ik me dat niet zo goed kon voorstellen, maar eigenlijk ken ik dat heel goed. Het zou wat zijn als de boer te gehecht raakte aan zijn vee. Dat zou niet goed zijn voor de doorstroming in zijn stal.
Hoe dan ook ik wil nu niet voorzichtig zijn ik wil mij hechten aan deze plek. Wat de omgeving betreft is dat al gebeurt, we zijn weer thuis.
Ik ben thuis......, ik hoop dat Ocho zich hier net zo thuis zal voelen als Frits zich voelde.

Speciaal voor Betz

Hij is mee verhuisd, namelijk zo......

D day

Ik heb er niet van wakker gelegen en ik heb me er ook geen zorgen over gemaakt. Mijn enige twijfel was of ik Ocho van te voren nog zou wassen of niet.
Op stal aangekomen stond hij op me te wachten en zijn kont zag er uit alsof hij een luier omgekeerd aan had. Een grote poep en piesplek.
Op een dag als deze wil ik wel graag goed te voorschijn komen met mijn paard. Dus is meneer vanochtend onder de douche geweest. Daarna onder de deken lekker opdrogen.
Wat ik wel een beetje spannend vond was het trailer laden. Maar met wat vereende krachten en een hooinet ging dat ook wel aardig.









We zijn geweldig ontvangen op de nieuwe stal. Het belangrijkste voor Ocho was wel de menu bespreking. We hadden keuze uit wel 5 (VIJF) verschillende voedselsoorten die door de dag heen aangeboden zullen worden. Hij is een echte lekkerbek en omdat ik hem wat schraal vind mag hij wel wat hebben. Ocho vond alles prima. Dat laatste had vooral te maken met een bak vol luzerne, wilgetakken om aan te knabbelen, een voerbal met brokjes en prachtig stro. Na de luzerne is dat stro toch wel zijn favoriet om op te eten. Daar laat hij zijn hooi gerust voor staan. Die bal dat snapt hij nog niet helemaal. Ik verwacht dat hij morgen leeg is want om bij zijn stro te komen moet hij dat ding toch echt verschuiven en er begon al wat te dagen.

Vluchtige contacten

Ik raak wel eens ergens verzeild. Ik verbaas mij dan omdat ik mijzelf aantref op een plaats of in een situatie die ik niet van te voren aan zag komen. Ik kan dan intens genieten. Het kan zijn dat ik op de een op andere manier in een atelier terecht kom, in een bakkerij, zit te praten met beroemdheden of iemand ontmoet waarmee je meteen een heel erge klik hebt. Voor mij voelt dit als een blik in een andere wereld. Ik zeg bewust een blik omdat het “vluchtige contacten” zijn. Contacten waarbij de kans dat ze zich zullen verdiepen zo goed als nihil is. Ik voel me dan een kind wat zich volzuigt met nieuwe kennis.
Vandaag trof ik mijzelf aan in de stallen van Rieky Young in Vorstenbosch. Ik was daar getuige van een westernles van Rieky aan een kennis van me en haar dochter. En dat maakte het bijzonder. Ik loop er wel eens vaker rond als ik de winkel daar wil bezoeken, wat niet zo bijzonder is.
Ik was nog nooit eerder getuige geweest van een les in deze tak van sport. De principes zijn zo anders dan die van de “engels” gereden sporten. Ik snap er niets van maar zit vol verwondering, ik heb dus even stevig gesnuffeld met uitleg van mrs Young zelf. En dat zag ik vanochtend nou even niet aankomen.

Gebeten hond

Diever is vandaag aangevallen door een andere hond, hij is vreselijk toegetakeld. De veearts heeft Dief weer in elkaar gezet. In totaal 28 hechtingen en een drain. Er zaten twee japen van 15 en 10 centimeter op de ribbenkast net achter de schouder.
'T arme beest, hij is nu weer thuis en nog een beetje suf. Hij kan niet lekker liggen, kan zijn kop niet lekker neer leggen en snapt ook niets van die lek aan zijn zijkant. Heel zielig, echt heel zielig en pijnlijk.

Ik vind het zo jammer dat Dief zoveel lidtekens opgelopen heeft. Als jonkie was hij zo mooi. En eigenlijk is hij dat nog. Hij heeft alleen een kromme poot, een scheur in zijn oortje, geen staart meer, afgesleten hoektanden door het vele spelen met een tennisbal, artritische verdikkingen op zijn gewrichten, een kale plek op zijn oor waar ooit een tumor zat, hij is grijs geworden en nou dit weer...

Op één lijn

Ocho en ik gaan a.s. zaterdag verhuizen. We zijn het vort wel beu. Ik heb last van zeer gemengde gevoelens. Ik zal Noos missen en de stalgenoten en de binnenbak. De kantine en toiletten. En Claudia natuurlijk, mijn maatje door dik en dun. Er zijn ook zaken die ik zal missen als kiespijn en die de aanleiding zijn van ons vertrek. In mijn ogen moet een staleigenaar met mensen van verschillend pluimage overweg kunnen zonder met twee maten te gaan meten en zonder te vitten en te schreeuwen. Ik ben hem beu, hij is mij beu.
Fijn dat we op een lijn zitten...
Wat Ocho vindt dat weet ik niet zo goed, waarschijnlijk nog niks. Ik krijg namelijk maar niet uitgelegd wat dat is; Verhuizen.

Proppen

Afgelopen 14 november schreef ik over mijn droom om een eigen landje hebben. En alsof de duvel er mee speelde had ik een paar dagen later kans op het huren van een landje.
Ik reageerde op een van die zeer zeldzame advertenties, waarin hier in de buurt een landje met schuilstal aangeboden werd. Het klonk mij zeer verleidelijk. Maar als je met zo’n droom zit dan is misschien wel elk aanbod aantrekkelijk.
Mijn man is niet zo makkelijk te verleiden. Hij is meer van het bedachtzame type en bovendien nogal wars van al mijn “boerinnen” gevoelens. Samen zijn we wezen kijken en het zag er heel netjes uit. Dat vond zelfs hij. Maar we bleven van mening verschillen over hoeveel tijd het dagelijks zou kosten, wat er bij komt kijken, hoe je een landje onderhoud en wat dat kost. Hij zag nog veel meer beren op de weg.
Beren op de weg..., ik ben er zo’n beetje blind voor. Ik bedenk de eerste tien stappen en dan; “Zie ik wel verder”. Mijn man is daar veel beter in.

Vandaag kreeg ik een opmerking waarom er afgelopen zondag geen blog verschenen is. Nou dat kwam dus omdat ik een compleet landje met schuilstal in mijn vakje jammer* aan het proppen was. Het paste maar net...

*Imaginair vakje in ieders hoofd waarin gestopt kan worden wat toch niet meer te redden valt. Vakje dicht niet meer aan denken en weg is het.

Tegengestelden

Ik heb alleen maar zin om te teutebellen. Teutebellen is iets heel anders dan gargelen. Bij het gargelen wil je niets doen maar voor de vorm verzamel je voorwerpen om je heen zodat het lijkt alsof je wat doet. Bij het teutebellen wil je wel wat doen maar van te voren weet je nog niet wat. Het zijn kleine klusjes en dingetjes rond het huis. Even de krant lezen, even dat kopje wegzetten, toch maar dat schilderrijtje ophangen, boekjes terug in de kast zetten. Haardhout aanvullen. Van die kleine teutebel dingetjes. Onderwijl staat de tv aan op Animal Planet want daar hoef je niet persé naar te kijken. Je neuriet een liedje, kijkt wat om je heen, eet een koekje en zo verglijd de dag.
Het mooie van teutebellen is dat het lijkt alsof je niets doet maar aan het eind van de dag heb je heel wat gedaan. Teutenbellen is geloof ik het tegengestelde van gargelen, dat had ik nog niet eerder bedacht.

Besluiten nemen

Het piekeren verdringt het mijmeren en dan blijven er alleen maar vervelende dingen over om te schrijven.
Dus is ik schrijf vandaag gewoon niet meer dan dit: Tralalalalala

Zij wel, hij niet

Kan het uit de hand lopen? Dat je zo op gaat in je paardengedoe dat je de realiteit uit het oog verliest. Alleen nog maar bezig bent met paardengedoe.
Als je er je werk van gemaakt hebt lijkt het me dat je vanzelf behoefte krijgt aan andere dingen dan paard. Als het een hobby is hoeveel tijd en/of geld mag zo’n dan kosten. En het begrip tijd kan breed gezien worden, dus ook de tijd dat je met je stalmaten loopt te keten. Of dat je onderweg bent van en naar, of dat je achter je computer zit te bokken of advertenties te spellen. Mijn man is bang dat ik er te veel in op zal gaan. Dat leverde heel wat discussie op.
Een eigen landje bijvoorbeeld, zou dat nou echt meer tijd kosten, en hoeveel? Je kunt er in elk geval niet met je maten in de kantine blijven hangen. Dat scheelt weer. Maar je moet er wel elke dag naar toe ja.
Zucht; een mens piekert wat af....
Zou hij er nou ook zo over denken als hij ook een paardenmens was?

Zitten

Publiek heeft effect op mij. Als ik geen publiek heb dan fantaseer ik dat er vaak gewoon bij. Het effect is namelijk dat ik beter mijn best doe. Kritischer bij op mijzelf en wil presteren.
Ik sta namelijk graag in het middelpunt van de belangstelling en bij gebrek aan, fantaseer ik dat er maar gewoon bij. Een rare gewoonte waar ik mij lichtelijk voor schaamde en niet voor uit wilde komen. Nu is er iets veranderd. Ik las namelijk dat Ankie dat ook doet. Ze noemen dat dan met een duur woord visualisatie. Je visualiseert van te voren in je hoofd hoe het er uit zou moeten zien. Als je het plaatje in je hoofd compleet hebt dan ben je je blijkbaar bewuster van wat je wilt en doet. En dan wordt het behalen van het gestelde doel makkelijker. Het is dus niet alleen iets wat Ankie ook doet maar iets wat ook nog eens verantwoord is. Wat wil ik nog meer....
Dus als ik Nosey weer eens rijd dan doe ik alsof ik Ankie ben omdat ik net zo netjes wil zitten als zij. Kijken wat het publiek er van denkt.

Zoek

Maestro houdt niet van honden, dus als Maestro in de bak is moet Diever daar niet komen. Dat mag hij eigenlijk helemaal niet. Ik ben de laatste tijd niet streng genoeg en de grenzen vervagen zachtjes.
Resultaat een Maestro die ondanks de longeerlijn Dief bijna aanvalt en een snauw van mij dat Dief naar BUITEN moest gaan. En ik zag hem gaan met zijn ministaartje tussen zijn billen, heel zielig.
Later, bestwel veel later vroeg ik mij af waarom Dief mij nog niet was komen begroeten. Alles afgezocht in de stallen, schuren, weides, fluiten, roepen en geen Diever. Dat was wel erg raar. Ik ben zelfs gaan zoeken met de auto, tja op een gegeven moment weet je dus niet meer waar je het zoeken moet. Mrie dikke huilogen en paniek. Uiteindelijk is meneer met behulp van fietsende stalgenoot gevonden. Zij had hem een kilometer of 3 verderop zien struinen langs de weg. Hij had besloten zelf maar een wandeling te gaan maken en niet langer op mij te wachten. Ik kon niet boos zijn want dat snapt zo’n beest natuurlijk niet. Maar wat een schuldgevoel en doemgedachten. Ik fluisterde dus in zijn oortje: Niet meer doen hè, jochie...

Zaailing

Hoe ziet bij u een OFF-day eruit? Bij mij begint het er meestal mee dat ik mijn plannen voor de dag al meteen na het opstaan bij moet stellen. Er komt iets tussen, het lukt niet, wil niet... En gaandeweg de dag lijkt het er op dat ik ergens het besluit genomen heb nergens echt moeite voor te willen doen. Ik voel me lammig en wil daar lekker in blijven zwelgen*. Ik voel mij een pas geboren plantje. En daar blijft het dan die dag bij. Vandaag was dus zo’n dag.

*Je verdrinken in zieligheid en dat nog lekker vinden ook. Of: Iemand die zichzelf altijd als het slachtoffer ziet.

Even relativeren

Net als velen droom ik er bij tijd en wijlen van een eigen landje te hebben, met een stalletje natuurlijk. In de buurt van waar ik woon is zo’n mooi landje met een paar stallen er op. Best een flink stuk grond, misschien haalt het de hectare wel. En iedere keer als ik daarlangs fietste viel ik hevig ten prooi aan jaloezie.
Nu is mij opgevallen dat de boel er verpietert bijstaat en de paardjes weg zijn. Dus ik ben eens gaan informeren. De eigenaar is overleden, het land is verkocht aan een projectontwikkelaar. A.s. maandag begint de sloop van de stalletjes en er komt tzt een weg door het gebied. Weer een mooi landje voor altijd weg. Waar asfalt ligt groeien nooit meer bomen.
Het is natuurlijk een mooie droom, alles zo kunnen doen zoals ik het het liefste zie. Elke dag naar buiten ook al regent het. Genoeg ruimte om met meerderen op de wei te staan en lekker te kunnen spelen, vlak bij huis, vlak bij de bossen.
Ik moet ook denken aan de andere kant van de medaille; altijd elke dag naar stal moeten, geen stalmaatjes meer, zelf sjouwen met stro, hooi en voer, zelf de weide onderhouden, geen toezicht op ’t gebeuren, kans op inbraak en het jatten van spullen en paardjes, geen dingen met z’n allen kunnen ondernemen en organiseren, mest kwijtraken, kou en blubber.
Nadelen genoeg, waarom blijft het nou toch zo trekken?

Gezellig

Misschien is het u opgevallen dat er al even alleen maar gejatte plaatjes op de blog verschijnen. Weliswaar passend, maar toch. Dat komt doordat mijn digi een accu heeft. Ja, een accu noemde de meneer in de winkel het. Ik noem het gewoon een batterij hoor. Een oplaadbare batterij.
Toen de digi pas bij ons woonde konden wij wel 80 foto’s maken voordat het toestel moe werd. Nu is dat anders, binnen 10 foto’s is hij moe. En dan hebben we het maar niet over het gebruik van de zoom functie want dat is blijkbaar heel vermoeiend. Met zoom kom ik wel tot 2 foto’s voor hij weer eindeloos aan de oplader moet. Ik kan dus stellen dat de accu overleden is.
Daarom is er nu een nieuwe accu besteld. Wat zal het fijn zijn om weer lekker vooruit te kunnen. Vandaag heeft Yvette plaatjes gemaakt van de clicker training. Het was erg gezellig én, groot voordeel, zelf kan ik dus geen foto’s maken van de clickertraining want ik sta al met mijn handen vol aan touw, aanwijszweepje, worteltjes en clicker. Ik denk dat ik nog maar even wacht met het ophalen van die accu. Gezellig!

Contradictio Interminus

Rond deze tijd van het jaar worden wij allemaal bedolven onder de reclamefolders. Het maakt niet zoveel uit of je een “ja/Nee” sticker hebt. Zeker niet als het om paardenspullen gaat. De foldertjes worden gewoon meegestuurd met paardenblaadjes waar wel je adres op staat. Slimme marketing want zo zitten ze meteen bij de goede doelgroep.
Zuinig zijn en paardenwinkels is een vrijwel onmogelijke voor me. Ik kan beter dit soort winkels mijden, er is altijd wel iets wat handig is, goed voor het paard of gewoon leuk, waar je je geld aan kwijt kunt.
In de Hema kan ik natuurlijk ook mijn geld heel goed kwijt raken, maar dat is toch wat anders. Dit is voor mijn hobby, passie, paard. Alsof je een paard extra blij kunt maken met weer een nieuwe dekje of touw. Eigenlijk maak ik dus alleen maar mijzelf blij. Contradictio interminus, geld uit geven maakt alleen maar blij als je het ook hebt. Ergo: Marie wordt daar niet blij van.

Ruitergevoel?

De nieuwe Bit is binnen. Ik lees dat blad van A tot Z en als ik daar mee klaar ben begin ik opnieuw vooraan en lees alle advertenties. Elke Bit heeft tegenwoordig een thema. Deze keer gaat hij over het ruitergevoel. Kan iemand mij uitleggen wat het ruitergevoel is?
Is dat het gevoel met je paard aan het werk te zijn en het gaat lekker? Of is dat het gevoel wat je tegenover de ruitersport hebt? Het gevoel van met paarden bezig zijn? Volgens mij kun je dit thema op zoveel manieren uitleggen dat je al snel je blad vol kunt schrijven.
Hoe dit nu uitgelegd moet worden weet ik niet. Misschien heb ik het, misschien ook niet.
Wat ik wel ken is het gevoel van magie tussen Frits en mij. Zoveel vertrouwen over en weer dat het als magisch aanvoelt.
Ook bekend is iets wat je paardengevoel zou kunnen noemen. Het instinctief weten wat je moet doen in de omgang met een paard. Toen Frits er nog was dacht ik soms dat ik dat wel had, het paardengevoel. En daar was ik stiekem trots op. Nu met Ocho is alles heel anders, het is net alsof ik alles ook weer opnieuw moet leren. Frits gaf mij een paardengevoel, maar eigenlijk was hij gewoon heel makkelijk. Ocho en ik zijn er nog lang niet uit. Wij klooien maar wat aan en zoeken samen naar ons paardengevoel.

2006

Eens in de zoveel tijd heb je zo'n jaar.
Nee 2006 gaat bij ons niet de boeken in als een goed jaar.

Even op een rijtje:

• Ik werd ontslagen
• Frits werd kreupel en ging dood, doktersrekeningen enzovoort
• De wasmachine had een lekkage en werd gerepareerd
• Het strijkijzer is gaan lekken
• De tv kreeg een identiteitscrisis
• De wasmachine overleed alsnog
• TV kreeg TBS, zonder verlof en kwam niet meer thuis
• De rekening van de autokeuring vorige jaar bleek toch nog niet betaald (700,- auw)
• Het matras is versleten, een nieuw breder bed zou heel fijn zijn.
  

Dan hebben we nog zo'n "eigenlijklijstje"* van dingen die we nog moeten doen maar niet aan toekomen, bijvoorbeeld:

• De badkamer verbouwen
• De bijkeuken herinrichten
• De plavonds moeten nog geschilderd worden (=monsterklus)
  

Mocht u willen bijdragen in het kader van "Help Marie de winter door"
Mijn gironummer is 544498...
Mijn dank

*Eigenlijklijstje: zaken die je uiteindelijk beter een ander kunt laten doen omdat je er toch niet aan toe komt.

Bijrijden

Een poosje geleden hadden mijn vriendin en ik het over bijrijders. En zij wilde graag mij als bijrijder voor Nosey. Ik voelde mij vereerd, het was misschien ook wel het zetje wat ik nodig had om weer te gaan rijden. Vandaag was het zover. Weer een stapje genomen in dit proces van los laten. Ik was stiekem blij dat ik niet hoefde te praten want dat had zeker wat onvast geklonken. Ik heb ook niet echt lekker gereden maar ik heb weer gereden en ben bijrijder geworden.
Later heb ik met Ocho in de roundpen geoefend en was alles weer in opperbeste stemming. Wat is zo’n freestyle sessie vermoeiend zeg. Ja voor mij dan Ocho houd het wel vol. Dat rondjes rennen is niets voor mij. Ik vind dat hardlopen zelfkwelling is, nou freestyle lijkt er verdacht veel op je loopt dan ook nog eens steeds hetzelfde rondje.
Bij het clickeren beloon je het gewenste gedrag. Ocho heeft bliksemsnel door wat hij moet doen voor een beloning. Nu ben ik met iets moeilijkers bezig. Hij moet niets doen. Dan kan ik even uitrusten...

Redding

Mij werd gevraagd wat ik nou vond van die toestand in Marrum. Het is heel eenvoudig. Ik begrijp niet dat men de hulpdiensten gebeld heeft i.p.v. de boeren uit de buurt. Die hadden dat klusje namelijk op een dieronvriendelijke manier maar wel snel opgelost. En volgens mij kun je in dit soort situaties beter even lomp zijn en de paarden binnen een dag op het droge hebben dan ach en wee en er vervolgens vier dagen over doen.
En die lui van de partij voor dieren moesten zich de ogen uit hun kop schamen. Als je geen verstand hebt van dieren dan moet je je er ook niet mee bemoeien. Pennypartij Puh!
Zo dat moest ik even kwijt. Nu kunnen we nog even kijken naar de “redding” want een mooi gezicht is het wel.

http://video.google.nl/videoplay?docid=-4584913278289860160

Of beter nog zonder yakkiebah muziek die er echt niets aan toevoegd:

http://www.nos.nl/nosjournaal/artikelen/2006/11/3/031106_paarden.html

Tronie's

Een keer per jaar is er paardenmarkt in Hedel. En omdat dat dichtbij is wil ik daar graag gaan kijken. Het wordt vaak afgeraden er naar toe te gaan omdat de paarden allemaal zo zielig zouden zijn. Misschien zijn ze dat ook wel maar ik verkies het daar niet te veel over na te denken. Ik ga ook expres vroeg zodat ik de ergste uitwassen tegen sluitingstijd niet hoef te zien.
Irma en ik besloten foto’s te gaan maken op de markt. Portretten. Ik heb mij alle jaren verwonderd waar ze dit soort mannen het hele jaar door verstoppen. Of misschien vallen ze alleen op als ze ineens massaal bij elkaar komen. Bloemkooloren en neuzen, tandeloosheid, rimpels, klein, groot, vreemde kapsels, monsterbrillen dikke sigaren, borstelwenkbrauwen. Het zijn paardenmannen, boeren en handelaren en de meeste lopen al heel wat jaren mee. En ik vind ze erg mooi. Irma en ik hebben naar hartelust foto’s gemaakt, ik leidde ze af en Irm maakte het professioneel af. En als de heren dan vroegen waarvoor dan zeiden wij:”Voor boer zoekt Vrouw”.
Nou dames op zoek naar een boer, ik kan u een bezoekje aan de dichtstbijzijnde paardenmarkt van harte aanbevelen. Ze zien er misschien een beetje raar uit, maar zielig zijn ze zeker niet. En humor hebben ze ook.
Er zijn er nog veel meer te zien op: http://www.huikeshoven.net/portfolio-irma/paardenmarkt06?page=1

Markt mannen

Huisvrouw

Ik ga elke dag naar stal om Ocho te zien en te verzorgen. Ik heb op het moment nogal veel tijd en dus kan dat. Dit weekeinde ben ik helemaal niet naar stal geweest. En dat is een rare wijziging in mijn structuurtje*. Mijn moederlijke gevoelens spelen op: “Zou het wel goed met hem gaan?” Vast wel, er is goed voor hem gezorgd. Het is gewoon even wennen. Gelukkig begint morgen de werkweek weer. Ik vraag mij af hoe het zal zijn als ik weer werk weken heb. Voorlopig beschouw ik Ocho als werk en geeft hij mij mijn structuurtje en dat is maar goed ook anders wordt ik nog een huisvrouw. Hmm ik denk dat ik een huisvrouw ben.

*Structuurtje: geplande bezigheden die op de een of andere manier moeten, bezigheden die in je systeem zitten. Je raakt er van af als er iets in wijzigt.

Dennis Knippels

Dagelijks tref ik, net als heel veel andere mensen, onbekende mailtjes in mijn postvak aan. Meestal gaat het dan over goedkope reizen of over viagra en aanverwanten. Maar vandaag vielen er een aantal mailtjes binnen van ene Dennis Knippels. Dat zei mij niets, maar het onderwerp was: “Foto’s hond”. Ik werd nieuwsgierig. Normaliter gooi ik alles wat mij onbekend is gewoon zonder te openen weg. Wat ben ik blij dat ik dat met de mailtjes van Dennis niet gedaan heb.
Een poosje geleden vlak na Frits en voor Ocho ben ik eens gaan wandelen met Diever. Daarbij ontmoetten wij een groepje mensen die foto’s aan het maken waren. En een daarvan heette, zo blijkt nu Dennis Knippels. Dennis heeft mijn mail adres opgeschreven en is zijn belofte nagekomen. Zulke mensen zijn er dus ook nog en hij maakt mooie foto’s. Zeg nou zelf...

Snorkel

Vroeg uit de veren, vandaag is er een clinic naturel horsemanship op stal en Mrie en Ocho doen mee. Zip en Mijntje, Sandra en Pam en Claudia en Nosey doen ook mee. Zo zijn we met een gezellig groepje. We krijgen les van Irene zie: www.king-crossing.nl

Eerst gaan we in de roundpen werken. En het lijkt zo makkelijk hè. Je stuurt je paard met je lichaamstaal daarheen waar jij wilt en zo nodig ondersteun je de lichaamstaal met een touw. Ik was niet de enige (gelukkig) die ruzie met het touw kreeg. Ik kreeg van mijn eigen touw een klap voor mijn kop, en ik zwaaide het meermalen zo dat het uiteindelijk achter mijn rug hing in plaats van voor mijn buik. Ik heb ineens nog veel meer respect voor die kleine meisjes die bij het turnen van die eindeloos ingewikkelde figuren kunnen maken met een lint.
Vervolgens hebben we spelletjes gedaan met de paarden, achteruit lopen, stoppen, draaien, buigen, komen, over het zeiltje, tegen de bal en tussen de pionnen door. Maar dan wel zo dat lichaamstaal de aanwijzingen geeft. Ik ben een kletstante dat weten we wel, voor mij was het echt niet eenvoudig om mondelinge opdrachten achterwegen te houden, komkom en goedzo zijn zo snel gezegd.
Volgende keer ook maar plakband meenemen om mond dicht te tapen, helm tegen zwaaiende touwen en snorkel om te kunnen ademen.

Impressie