Vragen

Succesje: Ocho plaste na de wandeling op de poetsplaats. Ik heb hem uitbundig geprezen. Klik klik..

Tijdens de wandeling door de kampina raakte ik met paard en hond verzeild in een groep dames van nog net niet de middelbare leeftijd. Ongeveer net zo oud als ik dus. Wat voor paard dit is? Waarom heeft hij vlekken en waarom ik er niet opzit?
Ocho is nog een grote baby en heeft nog niet eens zijn volledige staart. Hij is nog overbouwd en moet duidelijk nog een stukkie groeien. Maar dat wisten de dames natuurlijk niet. Ze vroegen honderduit. Het moet er voor de oude man met fiets die ons probeerde te passeren best raar uitgezien hebben. Een groep kwetterende vrouwen, met paard en hond aan de wandel.

Ik maak gebruik van allerlei kleine paden waar je als ruiter niet mag komen. Ocho wurmt zich braaf door de smalle hekjes die moeten voorkomen dat ruiters van die in of uitgang gebruik maken.
Vraagje, moet je als wandelaar met paard nou van de ruiterpaden gebruik maken of mag je vrijelijk rond bewegen? Wat vinden julie?

Smeerpoets

Ik heb ooit een mevrouw ontmoet met een appaloosa die op commando kon plassen. Zij floot en dan ging hij ergens achter een boom staan om te plassen. Netjes hè...
Zondag is de rustdag. Dan is het dus een drukke boel op stal. Alle service die wij dagelijks genieten wordt dan even opgeschort. Henk heeft dan weekeinde, en gelijk heeft hij want hij werkt zich het schompes. Op zondag is het dus druk op stal want dan moeten we zelf onze stallen schoonmaken, buiten en binnen zetten.
Bij het schoonmaken van de stal wil ik het liefst een laag oud stro laten liggen als bodem met daarop nieuw schoon stro. Maar het lukt voor geen meter. Ik heb een ongelofelijke viespeuk als paard. Of zijn productie van poep en pies ligt erg hoog of hij staat het de hele dag op te houden om dat allemaal in zijn stro te kunnen smeren. Hoe dat “smeren” in zijn werk gaat weet ik niet precies. Hij heeft natuurlijk best wel eens een poepkont, flank of wang. Maar niet zo hevig dat de stal er uit kan komen te zien als een herentoilet in een horeca omgeving na een festival. En stinken...
Daarnaast heeft hij de gewoonte alle enigszins niet zo heel erg vieze strosprieten op te eten. Ik wil dus ook niet te dik opstrooien, dan moet hij zoveel eten van zichzelf. Waar je dus weer poep van krijgt.
Houd het dan nooit op? Nee het houd nooit op.
Ik moet nodig die mevrouw eens opzoeken om te vragen hoe ze haar appie dat nou geleerd heeft. Dan ga ik Ocho leren zich alleen nog maar buiten te ontlasten!
Keep dreaming girl

Ware liefde

Als de kat van huis is dansen de muizen op tafel en dat kan heerlijk ontspannend zijn.

Julia was er vandaag, ze werd gemist dus dat was fijn. Juul is al jaren mijn “bijrijdster”. Bijrijdster tussen aanhalingstekens want zij rijdt veel beter dan ik. Ik heb geboft met haar.
Hoe komt het toch dat het fenomeen bijrijder zo moeilijk is? Ik geloof dat het veel met jaloezie te maken heeft. Als je een bijrijder hebt die beter kan rijden dan jij dan is dat soms moeilijk te verkroppen. Jouw paard loopt bij een ander beter dan bij jou. Ik heb daar gelukkig nooit last van gehad. Ik heb alleen maar veel geleerd van Julia.
Dan is er ook nog de klasse bijrijders die steeds minder komen en vooral ontbreken als het weer slechter wordt. Daar kun je dus niet op bouwen. En de categorie pennymeisjes. Dit is een aparte klasse;
• Meisjes die zielige paardjuhs willen redden.
• De held zijn in hun eigen fantasieën.
• Een voorliefde hebben voor overtollige kledingstukken voor hun pony in bij elkaar passende kleuren.
• Hevig verlangen naar een eigen verzorgpony.
• Geheel ingevoerd zijn in de geheimen van de sms-taal
• Eindeloos rondhangen in maneges
• Met cap en zweep stiekum paardje spelen op hun fiets
• Niet ouder zijn dan 16

Er is maar een dingetje, Juul blijft mijn bijrijder ook al is er niets te berijden.... Lief he...

Bokken

Niet denken dat ik ziek ben, ik ben er gewoon vandaag even niet, had geen zin. In plaats daarvan zit ik lekker te bokken.
De vraag is: Wat had jij toen je van je paard afviel?
En dit is mijn antwoord:

Hersenkneuzing:

Het duurde:

• 3 uur voor ik begreep dat die man met die witte jas naast mijn bed niet mijn scheikundeleraar was
• 2 weken voor ik iets anders durfde te kauwen dan vla
• 2 weken voor ik durfde te zitten
• veel te lang voor ik weer kon douchen
• 3 weken voor mijn temperatuurregeling zich weer normaal ging gedragen
• 4 weken voor mijn hondjes weer bij mij konden wonen (buurman liet ze uit)
• 6 weken voor ik weer kon onthouden wat voor een dag het was vandaag
• 8 weken voor mijn vriendinnen niet meer voor me hoefde te koken
• 10 weken voor de buurvrouw niet meer hoefde te komen stofzuigen
• 20 weken voor ik weer een volledig rondje in het park kon lopen
• 4 maanden voor mijn evenwicht het weer deed
• 6 maanden voor ik weer een poging kon doen om wat uurjes te werken
• 1 jaar voor ik weer volledig durfde te gaan werken

En 1.5 jaar voor ik Frits kocht.

Ontmoeting

Herkent u dit: U bevind zich in het verkeer. Er is achteropkomend verkeer en tegemoetkomend verkeer. En dan is het op de een of andere manier altijd zo dat alle drie de partijen elkaar op een vierkante meter moeten passeren.
Ik wandelde vandaag met paard en hond langs een niet absurd drukke weg. Maar wel een weg waar hard gereden word met een dubbel fietspad aan een kant. Ik bevond mij op het fietspad. Het tegemoetkomend verkeer was een oudere man op een Solex. Het achteropkomend een blijkbaar lege vrachtwagen die werkelijk met debiele vaart over de weg denderde. Deze chauffeur wil niet weten “Wat je doet als je een paard ontmoet”. Hij scheurt er gewoon langs. Hoezo ontmoeting? Vandaar dat ik dit een stomme slogan vind. De oudere man op de Solex had ook al geen zin in een ontmoeting en schoof door de berm om maar zover mogelijk bij Ocho vandaan te blijven, ik kon hem op dat moment geen ongelijk geven.

Conditioneren

Clickerles; Een klik=goed gedaan Ocho en dus wat lekkers. Niet goed= negeren, dat is voor mij lekker want dat geeft geen strijd.
Ik ontdekte dat ik Ocho te vrij gelaten heb in waar hij mee bezig is. Hij mag van mij om zich heen kijken en met andere dingen bezig zijn. Ocho moet nu dus gaan leren dat hij op mij moet letten als we iets aan het doen zijn. Ik moet dus gaan leren meer aandacht van hem te vragen. Wie zou het nou moeilijker krijgen hij of ik?
Ik observeer graag en altijd. Gewoon kijken naar mensen of dieren, wat doen ze? Wat vinden ze leuk, hoe reageren ze, waar zijn ze mee bezig? Ik kan mij daar prima mee amuseren. Naar mijzelf kijkend kan ik stellen dat ik een dominant mens ben en daar kan ik niks aan doen. Ik wil graag op de eerste rij en in het middelpunt. Ik bemoei me het liefst overal mee en heb altijd mijn mening klaar. Ik kan ook zwaar en enorm uit mijn slof schieten als het niet naar mijn zin gaat. Heel vervelend dus. (al heb ik er zelf niet zo’n moeite mee)
Hoe dominant is Ocho eigenlijk? Het is een prachtige bezigheid om in een groep paarden te ontcijferen hoe de verhoudingen zijn. Wat ik gezien heb is dat Ocho, zich sociaal opstelt naar andere paarden, hij houd van contact, hij is niet lomp en het is een paarden paard. Hij is liever met paarden bezig dan met mensen.
We hebben een stukje gejoinupt (mooi woord) vandaag. Het duurde wel een poosje voordat hij op mij ging letten. Anderzijds liep hij ook niet over me heen. Dit is fijn, twee van die dominantjes samen geeft namelijk ongelukken, explosies, en strijd. En daar heb ik dus helemaal geen zin in. KLIK=goed gedaan Marie.

In de knoop

Ik ben nooit bij de padvinders geweest, dus als ik twee dingen aan elkaar moet maken met een knoop maak ik een oude wijven knoop. Uit de intelligentie en andersoortige testen die ik in mijn leven gehad heb komt steeds weer naar voren dat ik zo’n geweldig ruimtelijk inzicht zou hebben. Da’s vast heel handig als je knopen wilt leggen. Het intrigeert me ook, speciale knopen die in die speciale situatie handig zijn. Vroeger toen een van mijn broers in de marine knopen moest leren maken probeerde ik het ook, maar het is hopeloos moeilijk.
Vaak leken mijn knopen op breiwerkjes of punnikfrutsels.

Ik heb een knalrood touw. Dit is een heel fijn touw. Het is extra lang en zacht. Nu is hij dus zover gesleten dat ik bang ben dat de musketon los komt. Daar krijg je ongelukken van dus dat moet opgelost worden. Ik heb daar een knoop voor geleerd.

Foto 1: Musketon er aan en touw dubbel vouwen
Foto 2: Leg een dun koord zo dat er een lusje ligt waar het uiteinde van het dikke touw is. Het lange uiteinde hou je bij de musketon vast.
Foto 3: Draai het lange uiteinde van het koord heel strak om het touw heen. Begin bij de musketon eindig bij het lusje.
Foto 4: Haal het restje van het lange koord door het lusje en trek aan het korte uiteinde van het dunne koord bij de musketon. Je trekt dan het uiteinde van het gedraaide koord onder zichzelf strak en dan zit het vast.
Handig he....

Zie ook: http://www.animatedknots.com/

Nep

Meestal als ik denk: “oh jee, ik moet nog een blogje schrijven” dan lukt het dus niet echt. Alle complimenten over mijn verhaaltjes zijn fijn maar leggen ook druk. En het kan niet elke keer even grappig of leuk zijn. Vandaag bijvoorbeeld ben ik niet naar stal geweest . Er is dus weinig te melden over Ocho. Hoewel ik wel kan vertellen dat ik erg blij ben met Claudia’s hulp als ik eens een keer thuis wil blijven gargelen. Zo ook vandaag, zij heeft hem even buiten laten spelen en zijn papje gegeven. Dat is nou het fijne van op een pensionstal staan en niet je paard aan huis hebben. Er is meestal wel iemand die je even wil helpen of waarmee je dingen samen kunt ondernemen.
Als Claudia zich er niet van bewust is dat de paardjes niet naar buiten gaan dan zorg ik voor haar Nosey. En dat vind ik vanzelfsprekend en fijn. Maar het is goed even bij stil te staan bij wat we als stalgenoten voor elkaar doen. Ik vind het vanzelfsprekend maar dat is het natuurlijk niet. Dus dè de gullie bedankt zijt, dè witte.
Ocho heb ik overigens vandaag niet gemist. Ik heb een replica van hem gevonden goedkoper en schoner dan het origineel. Hoewel ik het origineel wel levendiger vind.

Om naar uit te kijken

Ik heb het herfstgevoel. En dat is dit jaar erger dan andere jaren. Andere jaren stortte ik mij gewoon op mijn werk en voor ik het wist was het dan kerst. Het herfstgevoel is een gevoel van wanhoop, van isolement, van in de winterslaap willen gaan maar niet kunnen. Even kan het leven me niet zo veel schelen. Ik heb "de onrust"* maar wil slapen.
Toch vind ik de herfst het mooiste jaargetijde, met stormen en regen, vallende bladeren, herfstkleuren en herfstlucht. Voor de paarden is de winter geen leuk vooruitzicht. Het gras groeit niet meer en buiten zijn op je eigen weitje waar verder ook niets gebeurt is een beetje eentonig. Ook staan ze, als er regen verwacht wordt vaak binnen.
Vandaag was er weinig van de herfst te merken. Met nog drie stalgenoten zaten we eerste rij buiten in het grote niets te staren. Want veel viel er niet te zien en voor mij hoefde dat ook niet zo.
Tamtidamtidam...


*Storm in je hoofd, je gedachten niet geordend krijgen en ze allemaal tegelijk uit willen voeren.

Kosya moy kosya

De titel slaat op een heel oud russisch liedje over een soldaatje, of eigenlijk gaat het over het paardje van het soldaatje. Samen vechten ze in het leger van de tsaar. Ze doorstaan kou en hitte, regen en wind. Ze overbruggen afstanden, steken rivieren over, zijn samen bang voor de wolven, hebben samen ontberingen en honger en nooit laten ze elkaar in de steek. Behalve als het soldaatje in de kroeg zit, dan moet het paardje buiten blijven, helemaal alleen.
Vandaag is het bij ons net zo, baasje naar de kroeg, paardje in de wei...

Rozig

Ik belde Joyce uit bed om te vragen of ze mee wilde naar Ocho. Ik wist nog niet dat zij het de vorige avond nogal laat gemaakt had. Dat begreep ik vrij snel uit het gekreun en haar hese stem toen ze uiteindelijk opnam. Ze had Ocho nog niet live gezien en werd meteen klaarwakker.
Honderdduizend lofuitingen zo mooi vond ze hem en zo mokka, bruin vlekje, witte piemel, lieve neus en o zo mooie gangen, en lief. Wij zijn bedolven onder het geweldig. Gelukkig stond er een wandeling op het programma, konden we even ontnuchteren.
Met z’n vieren, Joyce, Diever, het indianenpaard en ik gingen we op pad. Wat hadden we het goed, frisse wind, herfstbladeren, kletserdieklets en een flinke wandeling. Joyce had haar camera bij zich en heeft heel veel foto’s gemaakt.
Ik vraag mij af hoe het komt dat paarden anders reageren als er een flinke wind staat. Ze zijn dan frisser, springeriger, alerter en ook schrikachtiger. Ik snap dat niet zo goed. Ik ken het verschil in hoe ik me voel als het bloedheet is (lui, slapen) en heel koud (chocolademelk, schaatsen). Maar om nou te zeggen, het waait dus ik ga eens even lekker schrikken, nee... Ik hou wel van frisse wind en blauwe lucht dat geeft me een gevoel van geluk. Wind in de rug is ook altijd fijn. Maar wandelen met een paard en een straf windje is lastig. Wel word je daar zo lekker rozig van. Diever slaapt al en ik denk dat ik straks de stekker uit de telefoon trek en heerlijk even ga dutten.
Joyce vindt dat vast ook een goed idee...

Deken

Al Gargelend kwam ik “Schatjes” bij de EO tegen. En dan ben ik weer zo tevreden dat ik geen kinderen maar gewoon een paard en een hond heb. Volgens mij hebben dat soort programma’s een preventieve werking op de conceptie.
Vandaag heb ik met mijn “jongste kind” met een deken gespeeld, en ik vraag me soms af of Ocho nou ter plekke zo makkelijk leert en alles wel best vindt. Of dat hij alles echt al een keer gezien heeft? Over een deken lopen, deken op je rug, hals, hoofd, proeven, langs je benen, deken slepen allemaal leuk. Hij had vandaag ook momenten dat hij even niets zag, dat was ietsje minder vond hij.
Ook had hij zijn eerste kennismaking met een longeersingeltje. Hij trok daar een wat zure blik bij. Nou ja zo’n singel is natuurlijk veel minder leuk dan een deken,..
Update van wat mijn kind weet: Ocho: daar bedoelen ze mij mee, ho: =niet meer lopen, spannend: =Marie opzoeken, komkom: =meelopen. Hij heeft natuurlijk nog een boel onrust in zijn lijf maar ook dat vind ik prima. Zolang hij niet zo erg is als de kinderen bij de EO, is het in mijn ogen een braaf paard.

Compliment

Als iemand mijn hulp kan gebruiken ben ik nooit te beroerd om een handje te helpen. Zo ook vandaag. Bij een van mijn vriendinnen moesten er een aantal pony’s onder de man naar hun nieuwe stal gebracht worden. Het was voor het eerst sinds Frits er niet meer is dat ik weer in het zadel zat. Het was een lekker ritje.
Inmiddels ben ik op een leeftijd dat heb ik geleerd dat klagen niet helpt en vooral ook de sfeer geen goed doet. De dame naast mij was een stuk jonger dan ik. En dat bleek. Misschien moet ik nog een flink stuk ouder worden voor ik mij ook niet meer stoor aan dergelijke uitingen. Ik vind het moeilijk om zelf dan juist dáárover niet te gaan mopperen. Dat heet dan in goed Nederlands: “De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet”. Mijn oplossing is "Niet Reageren!". Alleen reageren op neutrale of positieve geluiden. Krijg ik later te horen dat ik zo lekker rustig ben!!!!? Dat was bedoelt als compliment en zo heb ik het natuurlijk ook aangenomen. Maar ik ben helemaal niet rustig...
Ik ben vrolijk, uitbundig, bazig, blij, haastig, gespannen, slaperig of weet ik veel wat, maar ik ben niet rustig.
Het werd een erg drukke, leuke dag. De pony’s zijn goed aangekomen, er is goed gegeten en gedronken, er was een demonstratie voetbal te paard, er zijn sleutels zoekgeraakt en weer gevonden, beestjes geaaid en geknuffeld en nu ben ik moe. Dus ga ik gargelen op de bank, daar word ik eh... rustig van.

Wij samen

Ik hing over de staldeur van Ocho en dacht: "ja, wij samen he."
Maar daar bedoelde ik Frits mee. Dat gevoel van samen de wereld willen verkennen had ik alleen met Frits. Wat wordt hij toch gemist.

Stem

Vroeger had ik een albino kater die niet kon miauwen. Hij opende zijn bekje heel wijd en dan hoorde je na een poosje je “è”. Hij trok daarmee niet bepaald de aandacht van het andere geslacht. Ook heb ik ooit eens een merrie ontmoet die als veulen al een baard in haar keel had. Ze hinnikte kei hard met veel bastonen en misbaar. Niet bepaald damesachtig hoewel ze er wel zo uit zag.
Ocho heeft ook een heel herkenbaar geluid. Het is alleen al leuk om te zien hoe hij een aanloop moet nemen. Hij heft zijn hoofd op naar hetgeen dat behinnikt moet worden, opent zijn muil een behoorlijk stuk en steekt zijn tong een stukkie uit. Op dit moment is dat een erg leuk gezicht omdat meneer dus niet genoeg tanden in zijn bekkie heeft staan lijkt het op een flinke onderbeet. Vervolgens komt er een laag en hees gepiepfluit wat een seconde of wat aanhoud, omhoog en omlaag gaat en eindigt in een laag geüghuhuhugheuheu.
Jammer dat ik dat nou niet kan laten horen. Ik heb wel geprobeerd er een foto van te maken. Maar dat valt met een digitale camera niet mee. De mijne neemt de foto net ietsje later dan ik afdruk en dan krijg je dus veel pogingen met niets. Ik wilde het niet opgeven maar ik had wel een beetje het gevoel dat ik uitgeügeüghuhuhugheu’d werd.

Contact

Wat is nou het nut van het bijhouden van een blog? Deze blog is in elk geval niet bedoelt om leerzaam te zijn of geld op te leveren. Ik wilde weten hoe het nou zou zijn om elke dag een verhaaltje te schrijven. Ocho is een dankbaar onderwerp en niet geheel onbelangrijk de komst van Ocho was een duidelijk beginpunt. Zomaar vanuit het niets gaan schrijven lijkt me best ingewikkeld.
Nu ik dit een poosje volgehouden heb merk ik wel dat er steeds meer andere “verwonderingen” de revu passeren.
Zo zit ik mij hier te verwonderen over de statistieken van deze blog. Welke mensen lezen dit? Waarom?
In de statistiek zie ik bijvoorbeeld dat er iemand in Alaska meer dan een uur deze blog open gehad heeft en dat er iemand in Oss regelmatig langskomt en even blijft hangen. Gezellig hoor!
Ik kom bij bekenden geregeld langs op hun blog om even te kijken wat er gebeurt is. Dit doe ik ook bij de Huik, een soort van ongemerkt op visite gaan. En als Irm en ik elkaar dan weer zien hebben we de helft van het gebeurde eigenlijk al in de week staan en dat kletst lekker.
Misschien toch maar eens een nuttig reisje boeken, naar Alaska bijvoorbeeld of Oss...

De Wet

Om mijzelf te beschermen mag ik mij nooit te veel verheugen. Als ik mij verheug dan kan het namelijk zo tegenvallen. En als het niet gaat zoals ik gedacht had dan raak ik van mijn structuurtje. Dan weet ik het even niet meer en ben ik ben slag.
Dus ik hoop heel stilletjes en praat nooit over de dingen waar ik mij eigenlijk op zou willen verheugen. Eenmaal uitgesproken is er geen weg meer terug en moet er wel iets mis gaan.
Vandaag was er zo een. Karst van 7 mocht van zijn moeder met mij mee naar stal. Karst is al heel stoer en niet bang voor paarden. Bovendien kan hij zichzelf heel goed vermaken en dat is fijn als ik even mijn handen vol heb aan iets anders. Heel stilletjes had ik mij daar dus op verheugd. Het is een leuk menneke om mee te kletsen en dingen te ondernemen. Ik wilde met hem en Ocho een wandelingetje maken en Ocho in de bak verder laten kennis maken met de cavaletti’s.

We haalde het indianenpaard naar binnen en hij kreeg een lekkere poetsbeurt. Karst wilde ook nog zien hoe een zweetmes werkte en ik besloot dat het leuk zou zijn om Ocho meteen een douche te geven. Intussen was men op het erf bezig met het laden van een jong paard dat blijkbaar nooit eerder een trailer gezien had. Zolang het erf niet vrij was wilde ik niet met water aan de gang gaan. Veel te spannend voor het paard dat de trailer op moest.
Het zeer langdurige tafereel op het erf maakte me stampvoetend boos en leverde me plaatsvervangende schaamte op. En ik kon niks, het is niet mijn paard en ik heb me nergens mee te bemoeien. Dat heb ik dus niet gedaan maar dat kostte me wel mijn humeur. Dan maar niet douchen.









De cavaletti’s dan... Maar Ocho had alleen maar belangstelling voor Unit die naast de bak in de wei staat. Daarnaast maakte hij wat bokkensprongen waarvan een tegen de bakpaal B. En die brak dus af. Shit. Mijn structuurtje plus het alternatieve tweede plan in het water gevallen. Ben maar niet meer gaan wandelen. Had me blijkbaar toch weer teveel verheugd...

We komen er wel...

Hoewel Diever toch bijna dagelijks bij de paarden is blijft hij voorzichtig. Een van de eerste keren dat hij met mij mee ging naar de Leyehoeve (http://www.leyehoeve.nl/homepage.swf) was ik zo dom om meteen maar te gaan wandelen met paard en hond. Dat leek me zo romantisch. Ik deed Dief aan een riempje want ik wist niet of hij anders wel mee zou komen en nam het paard aan een touw. Maar na 100 meter bij een vreemde manoeuvre die iets te maken had met een hek, een paard, rechts, links, hond, niet links, lopen, hek moet nog dicht, koeien, hé niet omhoog komen, waar is dief... Diever schoot onder een draad door en kreeg daarbij een schok van het schrikdraad. En dat was een behoorlijk trauma voor hem. De draad raakte hem precies tegen zijn ruggengraat, brrr. Hij gilde en begon als een debiel in paniek rondjes te rennen, Kai kai kai. En dat met het riempje achter hem aan. Ik keek toe, had een paard vast en voelde mij machteloos en vreselijk schuldig. Gillend rende Diever terug naar stal. Wat een slechte moeder kun je je voelen.
Inmiddels zijn we vijf, zes jaar verder. Pas nu we op in Boxtel gestationeerd zijn begint hij zijn trauma te vergeten. Vandaag heeft hij weer een grens geslecht en ik ben heel trots op hem. We hebben met z’n drieën een wandeling gemaakt van anderhalf uur, langs de weg, over het spoor, door het bos, weer over het spoor en langs een behoorlijk drukke weg via een boerenweg weer terug naar stal.
Los van dat het best ingewikkeld is beide dieren te besturen en te controleren in het verkeer vind ik het echt heel gezellig zo. Dat romantische beeld van mij klopte helemaal. Het duurde alleen wat langer voor ik het bereikte, maar ach de aanhouder wint.

Bij de Leyehoeve met rechts Frits

weer terug van....

Zo ik ben dus even er uit geweest en hierbij een kleine impressie. Wie kan raden in welke plaatsen deze foto’s gemaakt zijn is heel knap.

Even weg

Zo, nu ga ik er even een paar daagjes tussenuit. Vermaak je allemaal.

Was

Mijn man vind altijd dat ik zo stink als ik thuis kom. En daar heeft hij helemaal gelijk in. Het probleem is alleen dat ik de paardenlucht niet als stank ervaar. Er is niets lekkerder dan daarna even douchen en lekker op de bank gargelen*. Een probleem, ik heb als ik thuis kom nooit zo’n zin om meteen te gaan douchen. Ik wil eerst gargelen en misschien zelfs wel een dutje doen. Ro heeft hier heel begrijpelijk een hekel aan. Hij vind mij op dat moment een stinkend wezen wat ons huis vervuild.
Een nog grotere vervuiling is de was die ik geregeld meeneem. Omdat ik nu niet meer rijd ben ik even af van de vieze stinkende dekjes waarvan er niet meer dan twee tegelijkertijd in de wasmachine kunnen. Mijn lieve Ro is erg allergisch voor haar, daar krijgt hij jeuk van. Haar van honden, katten en ook van paarden. Het liefst zou ik een tweede wasmachine hebben om dit soort was in te doen. Maar ik moet roeien met de riemen die heb. Dus onthaar ik de dekjes met een speciale borstel, draai een wasje en vervolgens laat ik de wasmachine nog een keer leeg draaien met een beetje chloor zodat alle vieze luchtjes en hopelijk ook alle haren er weer uit verdwenen zijn. Soms gaat dat mis en heeft Ro van top tot teen jeuk; Arme man, schuldige vrouw.
Nu ik geen dekjes meer in de was heb is het allemaal een stuk makkelijker. Het enige wat nu vaak moet zijn de snotlappen van Ocho, en mijn truien en vesten, die vind hij namelijk ook heel handig om zijn neus aan af te vegen.

*Gargelen: Aansuffen, niets doen, overal aan beginnen en niets afmaken terwijl je je afsluit van de rest van de wereld, terwijl je eten, drinken, kussentjes, dekbedjes en boekjes om je heen verzameld

Hoog bezoek

Het was zijn voorstel om mee te gaan en Calle Ocho eens live te zien. Ik was daar blij mee. Rogier houd van bas spelen, muziek, websites maken, moderne kunst, winkelen, zijn bandje (www.planetcreep.com) en van sober en schoon. Hij houd niet van paarden. Paarden zijn groot en vies. Vooral de geur van een paard en zijn omgeving is niet iets wat hij over het algemeen vrijwillig opzoekt. Dat hij nu dus met eigen ogen het dier wilde gaan bekijken vond ik fijn.
We hadden geluk want Ocho heeft nog maar een lichte snotneus en smeert niet meer alles onder. Dat is ook in mijn ogen erg vies en geeft mij het gevoel een slechte moeder te zijn. Rogier vond Ocho leuk. Vooral zijn kleur en vlekkenpatroon vond hij grappig maar ook wel wat blingbling. En blingbling is alweer uit geloof ik.
Iemand vond het maar vreemd dat Rogier Calle Ocho nog steeds niet live gezien had. Wij vinden dat heel gewoon. Ieder zijn ding, ik ben ook nog nooit in het nieuwe oefenhok van de band geweest. Je hoeft toch niet alles samen te doen en te hebben. Ocho hoort bij mijn paardenpassie. Het oefenhok is gewoon een klein hokje met wat instrumenten, een koffiezetapparaat en veel herrie; niks aan dus...

Bordje

Helemaal blij werd ik toen ik Ocho’s naambordje op zijn stal zag hangen. Ik vind dat zo’n kleine attentie van de stalhouder, hij denkt daar aan en hangt hem keurig op. Het is geloof ik trots wat ik voel bij het zien van dat simpele bordje. Het maakt het echt dubbel en dwars ZIJN stal en hij is MIJN paard. Soms zijn het de kleine dingen die het doen.
Het gaat ook wel eens mis maar dat kan prachtige gevolgen hebben. Toen ik op stal kwam een jaar geleden heette Frits nog It. Dat was de naam waar ik hem mee gekocht had en dus deden we het daarmee. Een van zijn vorige eigenaren zal dit vast een prachtige naam gevonden hebben, maar ik vond hem nogal nietszeggend. Bovendien bekte hij niet zo lekker.
It werd voor de grap wel eens Frits genoemd omdat dat dezelfde klank heeft als It en omdat op de stalling waar hij voordien woonde zo’n beetje alle paarden een “mensen” naam hadden.
Blijkbaar heeft de stalhouder bij onze kennismaking me niet helemaal verstaan toen hij naar zijn naam informeerde. De volgende dag hing er een bordje op de stal FRITS. Ik heb het er graag bij gelaten en zo werd hij dus Frits. Een naam die voor mijn gevoel helemaal bij hem paste.
Nu hangt er dus een bordje “Ocho” op diezelfde stal en dat voelt ook goed.

Verdriet

Veel mensen kennen het gevoel nog even een soort contact te hebben met iemand die er niet meer is. Het gevoel dat je zijn of haar energie nog even voelt of iemand gewoonweg ziet terwijl je weet dat dat niet meer kan.
Ik zou zo graag nog even een teken van Frits krijgen dat het goed is. Ik zou zo graag willen dat hij het o.k. vind dat ik het besluit genomen heb om hem in te laten slapen. Dat hij het snapt en ook weet hoe schuldig ik me daar soms over voel en hoe veel verdriet ik daar van heb. Ik wil over hem dromen, maar er gebeurt niets.
Er is niets dan leegte...

Ik mis je ik mis je, dus stuur ik je dit berichtje...

Ik schrijf dus nu om mijn boodschap voor hem de wijde wereld en het collectiefbewustzijn in te sturen. Misschien pikt hij het wel op.
Frits doe je ook de groeten aan je vriendje Willem, ook hij wordt vreselijk gemist hier. Dag Jongen...lief zijn...

Ophemelen

Ik lag een stukje te mijmeren in de weide terwijl Ocho lekker stond te grazen naast me. En ik kon me op dat moment geen mooier geluid voorstellen dan het geluid van etende paarden. Het doffe geklepper van dichtslaande lippen, het bijna knetterende geluid dat gras maakt op het moment dat het afgebeten wordt en alle glomp sjlrips tjomp gravvgrav geluiden die er nog meer tijdens het maal en slik proces ontstaan.
Eigenlijk vind ik al mijn zintuiglijke waarnemingen van paarden mooi, het gevoel van op een paard zitten wat zich uitschudt, de trilling in de huid als je doet alsof je een vlieg bent die op zijn flank is geland. Het ruw tot zijdezachte van de vacht. Het elastisch van de stralen en de geur van hun voetjes. Het gevoel van vettigheid aan je handen als je ze in de winter aait. Over hun uiterlijk hoef ik niets te zeggen al vind ik het ene paard wel mooier dan het andere, hun kracht en elegantie.
Ook heb ik nooit bezwaar gehad tegen het eten van paard. Paarden hebben over het algemeen een best aardige jeugd in een weiland en dat vind ik beter dan een kalf uit een groepshok of een kip uit een mesterij met een fake dag en nacht patroon.
De geluiden die ze maken; het zachtjes snorken als ze zich afvragen wat dat ding is, het gillen, knorren, briesten, hummelen, schrapen, en gehinnik.
Niet iedereen is het met mijn blinde liefde voor paarden eens. De dochter van mijn vriendin; Emma (8) is dol op paarden. Plaatjes van paarden, my little pony toen ze nog wat kleiner was, paarden poppetjes, agenda’s, kaarten noem maar op. Maar toen ze een keer bij me op stal was vond zij ze toch maar stinken, en ze stonden ook nog eens in hun eigen poep...En daar had zij volkomen gelijk in.

Wonder shampoo

Appaloosa’s hebben een aantal specifieke kenmerken. Het mensenoog, ofwel een duidelijk zichtbaar oogwit. Sproeten en spikkels op de zachte huiddelen van mond, neus en geslachtsdelen en gestreepte hoeven. Verder kunnen ze alle kleuren vel van de regenboog hebben, al dan niet met vlekken.

Als je goed naar de tot nu toe gepubliceerde foto’s kijkt dan zie je misschien wat ik ook steeds zag. Twee paar bruine hoeven. Een beetje de kleur van Ocho’s benen die ook een soort grijsbruine kleur hebben. Het grijs en vuilbruine paard dat ik gisteren van stal gehaald heb mocht namelijk eens onder de douche. Wij hebben de luxe van warm water. Dit en een goedkope shampoo van de kruidvat deden wonderen met de kleur van zijn kont. Ik heb niet de moeite genomen ook zijn grijze delen te wassen. Ik vind het wassen van een paard een beetje onnatuurlijk namelijk.
Maar toen ik klaar was en naar beneden reikte om de dop van de goedkope kruidvat shampoo weer op te rapen wat zag ik daar??? Mijn blik op de wereld is voorgoed veranderd... Gestreepte hoeven...? Ik heb echt een appaloosa! Ben toch wel benieuwd geworden wat er onder dat grijs zit?

Nog even wat foto's

Franka

Indrukken

Mijn dag begon niet zo heel best. Ze zeggen dat blaffende honden niet bijten en dat is misschien wel zo maar ik wordt er zo chagrijnig en onzeker van.

Het grijs met vuil bruine paard was vandaag het mijne. Ik heb hem kennis laten maken met een cavaletti. Volgens mij was dat niet de eerste keer voor hem maar wel de eerste keer met mij er bij en dus is het best het vermelden waard. Hij vond hem lekker smaken.

Ik ben steeds aan het oefenen met Ocho om op de juiste plaats naast mij te lopen. Dat hij niet voor mij uit mag dat begint hij door te krijgen, evenals de commando’s “ho” en “terug”. En daar ben ik best trots op. Ik heb nog geen goede oplossing voor een paard wat achter me gaat lopen. Met wat tonggeklik en het commando “komkom” haalt hij me wel weer een stukkie in en daar ben ik nu al wel tevreden mee, maar het moet nog veel beter worden.
Patries had haar trailer open op de binnenplaats staan dus hebben wij van de gelegenheid gebruik gemaakt even te oefenen met het trailer laden. Dat wil zeggen, Ocho hoefde helemaal niets, alleen maar te kijken en een beetje in de buurt staan. Dat vond meneer te min, en dus is hij er helemaal opgelopen. Stoer paard, dan ben ik toch zo trots hè.

Tot slot heeft de baas heerlijk met de meiden van stal op het terras gezeten en enorm genoten van het mooie weer, walnoten, bakkie thee en kletspraat, wat hebben we het toch goed...*

*Zinssnede om elke dag even bij stil te staan. Vergeet nooit te genieten.

harkje en blikding

Poep

Waar Ocho woont hebben alle paarden een eigen weide. Of liever weitje. Ze zijn niet allemaal even groot dus je kunt mazzel hebben. Die van Ocho heeft een keurige middelmaat, zeg 25 bij 20.
meter. De vorige bewoner van dit weitje heeft een stuk kort gegraasd en twee stukken gebruikt als toilet. En waar poep ligt daar ga je niet eten, ik in elk geval niet. Daarom heb ik mij voorgenomen om dagelijks even poep te scheppen. Dat scheelt weer “eetgras”.
Blijkbaar vind Ocho toiletteren op steeds dezelfde plaats prettig en dat maakt het voor mij wat makkelijker. Hij doet dat in het lange gras wat hij toch al niet eet. Slim paard...

In eerste instantie heb ik geprobeerd dit met een riek op te ruimen. Maar de poep valt tussen de spitsen van de riek door, dit schiet geen meter op. Omdat dat geen succes is probeer ik het eens met zo’n “riek” met smalle ruimtes tussen de pieken van de vork en een afronding aan het einde zodat je er je laarzen niet mee lek kunt steken. Helaas schept deze wel de poep keurig op maar blijft hij in het lange gras hangen waardoor je dus de lading niet meer kunt lossen. Ook heel handig. Nu heb ik zo’n harkje en “blik op steeltje” (van plastik natuurlijk). Dit lijkt wel een succes te zijn, ik heb het alleen nog niet zo goed uit kunnen proberen.
Terwijl ik op zoek ben naar poep onderzoekt Ocho de kruiwagen, hij begrijpt precies waar die voor is, hij draait zich om en poept er keurig naast.

eh......ziekjes?

Ik heb tukjes, chocolade, mintsnoepjes, salade met pasta en anjovis en frietjes met majonaise gegeten. En dat allemaal achter en door elkaar. Nu ben ik een beetje ziekjes, gek he.

Schatkist*

Vandaag moet Calle Ocho het even zonder mij doen. Ik ben met mijn hoofd te veel bij Frits.
Ik heb een kistje genomen en daarin bewaar ik wat spulletjes die bij Frits hoorden. Zijn stalnaambordje, zijn bit en touwhalster een foto en een pluk van zijn staart.
Als ik aan deze spullen snuffel dan zijn we bijna weer samen...

*Schatkist: plek waar je al je onverteerbare verdriet in mee zeult. Verdriet kan te kostbaar zijn om los te laten. Verdriet kan te vasthoudend zijn om losgelaten te worden.

Grote bal

Het lijkt er op dat we vandaag begonnen zijn met Ocho’s “opleiding”. Ik was er over aan het nadenken maar kon geen startpunt verzinnen. Hoe begin je nou, en waar. Wat zijn de eerste stapjes die je kunt zetten. En vandaag was het er ineens, al spelend. Lekker...

Op de website van de Huik las ik dat de kruidvat grote ballen in de aanbieding heeft. Dus daar zijn we vandaag ook maar even op uit geweest. Ik heb er maar meteen twee gekocht omdat ik niet denk dat ze lang mee zullen gaan.
Diever is dol op ballen en aangezien het vandaag dierendag is was hij er van overtuigd dat hij door mij verrast werd met een enorme bal. Hij zette grote ogen op, zette zijn oren overeind en kwispelde zijn piepkleine geamputeerde staartje. Helaas moet hij van mij in de stal blijven. Hij is namelijk ook dol op het kapot bijten van ballen, vooral van die grote. Om ze vervolgens net zo lang door elkaar te schudden dat de flarden je om de oren vliegen. Hij zou toch inmiddels moeten weten dat ik niet aan dierendag doe. Arm ding.
Nee deze keer is het speelgoed voor Ocho. Ocho weet nog niet zo goed wat hij er van moet vinden. Hij doet alsof het zand in de bak ineens heel interessant is terwijl hij zo onopvallend mogelijk dichterbij komt.

Even voorstellen: Diever

snoep

Ik denk veel na over hoe ik de opvoeding van Ocho aan wil gaan pakken. Het lijkt me goed om het komend jaar te besteden aan het verkeersmak worden. Dus wandelen, door tunnels, langs koeien, over bruggen enzovoort. Verder heb ik zo’n mal romantisch beeld dat ik een paard wil hebben waar je tegenaan kunt gaan zitten als hij ligt. Ik ben me dus een beetje aan het verdiepen in vrijheidsdressuur want op die manier kun je stapje voor stapje dat doel gaan bereiken.

Hoe leert een paard? Eigenlijk net als wij, met stimulans en beloning. Je moet een manier verzinnen waarop je het paard duidelijk kunt maken wat jij wilt. Daar hoef ik gelukkig zelf niet mijn hoofd over te breken, dat hebben anderen al gedaan. Zo heb ik wel oren naar de clicker methode. De eerste stap daarbij is dat je het paard leert dat goede acties beloond worden met een click. Na de click komt iets lekkers zodat er een prettige associatie ontstaat. Waarom zou een click anders een beloning zijn. Ik heb wel mijn bedenkingen. Ik houd er niet zo van om met een zakje lekkers in mijn handen truukjes aan te leren. Ik vind die beloning niet kloppen. In de natuur krijgen veulens toch ook niks lekkers als ze iets door hebben.
Bij de hond werkt dat anders. Hond doet alles voor de goedkeuring van de roedel, die wil niet genegeerd worden. Leermethode is dus simpel.
Veulen krijgt........eh... geen straf.....geen aandacht.......veiligheid, want hij wordt niet de kudde uit gemept door pa of ma.........ruimte, om te onderzoeken en spelen met zijn maatjes......
Hoe dan ook het zijn geen simpele dingen die je als beloning op korte termijn kunt gebruiken. Dan toch maar snoepies. Ik met mijn snoepies naar de wei en als hij dan komt op mijn roep en fluitje dan krijgt hij een snoepie. Het lukt, als ik hem roep en fluit herkent hij mij als zijn mens en komt naar het hek. Maar die snoepies spuugt hij meteen weer uit; Yek. Een kriebel op zijn kop vind veel lekkerder. Morgen worteltjes proberen...

snot

Ocho heeft iets heel bedreigend gezien. Zo bedreigend dat hij prompt aan de andere kant van de weg in de greppel viel. Ik vond dat hij zichzelf daar maar weer uit moest redden. Je gaat toch niet zo raar doen van dit soort beesten...

Die snotneus van Ocho is nog steeds niet over. Het komt er dus op neer dat ik een aantal keer per dag even zijn neus schoon sta te poetsen. Soms hangen er flinke groene snotpegels en ander slijm uit. En daar blijft dan weer stro en aarde aan hangen. Al met al niet zo'n fris gezicht.
Voor dat we gaan wandelen is het dus een goede gewoonte zijn neus te poetsen. Ik heb al geprobeert hem te laten snuiten maar zonder succes. Zijn we vandaag op de terugweg briest meneer even vrolijk midden in mijn gezicht. Ze zullen zich op stal wel afgevraagd hebben waarom ik mij zo dringend moest wassen toen we terug waren. Getverderrie