Scoren

Ocho is inmiddels weer aardig opgeknapt en heeft me zo te zien ook vergeven. Hij begint ondeugend te doen waaruit ik opmaak dat hij zijn plekje aan het vinden is.
Het is erg grappig om uit te vinden waar hij aan gewend is en waar niet. Tot nu toe scoort hij erg goed.
We gaan uit wandelen, daarbij hebben we een meter of 40 langs de weg. Geen snelweg gewoon een landweg en zo nu en dan eens wat verkeer, boerenverkeer dus wel tractoren en aanhangers. Het is niet bepaald een weg geschikt om je paard verkeersmak te maken. Te rustig. Maar daar moeten we dus langs. Vandaag naderde van achteren af een personenauto met grote aanhanger. Wel een nieuwe dus geen rammelbak. Ocho keek niet op of om, hij was veel meer geinteresseerd in de merrie met haar veulen in weiland. Blijkbaar is hij wel wat gewend. Ook heeft hij een douche gehad. Het was heel even spannend maar ook dat is blijkbaar niet ongewoon. Als ik water in zin muil spuit is dat een prachtig speeltje. Ik had graag foto’s hiervan gemaakt. De knalblauwe lucht boven hem, de glinstering van de waterdruppels en zijn opgekrulde lipjes die uitzicht geven op een geweldig fietsenrek aan voortanden. Maar helaas kun je niet met een paard spelen en tegelijkertijd foto’s maken. Zucht, da’s nou jammer. Dan maar een mooie kont foto.

De operatie

Nieuwsgierig

Sommige mensen vallen flauw bij het zien van bloed. Dat heb ik gelukkig nooit gehad. Ik blijk een sterke maag te hebben, een nuchtere kijk en een onovertroffen nieuwsgierigheid.
Tenminste, ik dacht onovertroffen te zijn tot ik Sandra vastlegde terwijl zij getuige is van de castratie van Ocho. Tja daar kan ik niet tegenop.
Het was natuurlijk een educatief moment wat je niet onachtzaam voorbij moet laten gaan. De Veearts legde rustig steeds uit wat hij deed en waarom en maakte vervolgens even plaats voor de camera.

Voor de dames in het gezelschap was het een gewone operatie zoals je die dagelijks op de TV kunt volgen, de mannen, behalve de veearts, lieten zich even niet zien. Heel verstandig, het schijnt dat zij niet zo goed tegen het zien van bloed kunnen.

Over de castratie zelf kan ik kort zijn. Calle Ocho werd in twintig minuten tijd van zijn ontluikende mannelijkheid ontdaan.
Hij is twee keer bijna omgevallen en heeft een keer proberen te slaan. Franka heeft geassisteerd met het vasthouden van de praam, Sandra was verantwoordelijk voor interressante vragen en Ikzelf bediende de camera.

Volgens de Veearts had hij nog echte babyballen wat het gebrek aan hengstengedrag kan verklaren.

Mak schaap

Dat heb ik weer, koop een jonge Hengst. OK hij is braaf maar hij blijkt wel erg braaf.
Op dit moment mag hij nog niet in de wei van Henk. Daar zit wat in, meneer is wel hengst maar er staan genoeg merries op het bedrijf om een willekeurige hengst het hoofd op hol te jagen. Ocho heeft blijkbaar niet door dat hij hengst is.

Hoe ging dat liedje ook eens weer eens:” Ik doe niets en ik doe niets en ik krab wat aan mijn kont”

Hij mag in de bak een uurtje spelen en ik verwacht steeds dat hij dan lekker even uit gaat dollen, maar nee hoor. Hij stapt naar de andere kant, neust wat met Unit. Stapt een beetje op en neer. Knabbelt op een takje. Gaat eens even rollen en kijkt wat om zich heen. Het maakt hem blijkbaar niet uit of er merries in zijn uitzicht staan of niet. Hij heeft het gewoon nog niet ontdekt, hij snapt nog niet dat hij hengst is. Laat staan een wilde, onhandelbare, lastige hengst.
Ik ben bang dat hij na zijn castratie nog een identiteitscrisis zal krijgen omdat hij niet weet wat hij zou moeten missen.
Beeeeh....

Off topic: de Ladys

Dit zijn mijn vriendinnen; de ladys

Zoveel mensen zoveel meningen

Alles werd even stil gelegd. Ik was me daar niet zo van bewust maar dat werd me later verteld. Ook de springles die op dat moment bezig was werd even stil gelegd en iedereen die les had stond in de bakopening te kijken naar het arriveren van Ocho.
Er was een heus publiek maar meneer was er niet echt van onder de indruk. Hij kreeg Frits zijn stal en dat was voor mij wel even slikken. Dat was Frits zijn stal waar nu een ander in stond. Ineens is ook duidelijk hoeveel hij nog moet groeien. Ocho dook in het stro en was tevreden.

Zoals altijd in zo’n situatie krijg je veel reacties die leuk en positief zijn. Dan kun je naast je schoenen gaan lopen maar daar krijg je zere voeten van.
Ik vind het bijzonder frustrerend te weten dat er ook mensen zijn die allerlei commentaar hebben maar dat alleen in mijn afwezigheid bespreken. Alsof er niets negatiefs over Ocho gezegd mag worden, jemig hij is toch niet perfect.
Waarom is het nodig om af te katten. Daar kun je toch ook gewoon je hoofd over houden. We hebben het hier over een LMJK paard hoor!
Heb meteen ook geen zere voeten meer.

Verademing

De alleraardigste mevrouw van het Welsh Cob stamboek is een verademing in de bureaucratie. De papieren van Ocho waren niet in orde en zijn naar haar terug gestuurd ter verbetering.
Papieren laten wijzigen kost geld, best veel zelfs. Ik geloof zo’n 175 euro. Voor mij is dit een kans om zijn naam gratis te wijzigen. Ze moeten namelijk toch helemaal opnieuw gemaakt worden. De mevrouw begrijpt dat ook en werkt volledig mee. Hoe moet hij gaan heten...?
Nou dan kunnen we hem net zo goed vast op uw naam zetten is het niet...?
Ik wil dat wel, maar de mevrouw moet toch maar even bellen met de handelaar of die dat ook goed vind, want wie weet heb ik hem wel gepikt.

Het Welsh Cob stamboek zei u? Ja dat is blijkbaar het goedkoopste stamboek voor papieren van vuilnisbakkies.
Een dag later is alles rond en zijn de papieren ontvangen. Dikke TIEN voor het stamboek, en ook voor die mevrouw.

Waar val je op...

De eerste indruk had ik op internet. Er was of een goede fotograaf bezig geweest of ik had te maken met een fotogeniek paard. Hoe dan ook hij was trots, blij, nieuwsgierig. Er stonden een paar rechte benen onder. Hier en daar wat stijl en wat nauw maar dat maakt voor een LMJK paard niet zoveel uit.

In de stal vond ik een heel ander paard, een met een dikke snotneus en verlopen blik. Een behoorlijke wond op zijn knie en een heel andere kleur dan de foto’s op het internet. Die waren dus duidelijk even gefotoshopt om de boel op te leuken. Hij was niet bruingrijs maar grijs grijs, muisgrijs. Tot zover de afdeling “even slikken” Waar ik nou wel voor viel was braafheid een paard wat goed opgevoed is, niet angstig. Wat duidelijk met zorg behandeld is en een geliefd veulen geweest is. Ik pak zijn voetjes en hij vind het best. Ik duw hem opzij en hij zet keurig een pasje weg. Ik loop met hem rond en hij volgt braaf zonder op mijn tenen te gaan staan. Ik laat hem een pasje naar achter doen en vervolgens een pasje draaien om ze zien of hij zijn achterbenen wel goed opneemt. Hij vind het wel best. Ik voel aan zijn zaakje of hij er wel echt twee heeft en hij kijkt naar de mensen in de verte en vertrekt nog geen spier.

We spelen met hem, jagen hem weg, laten hem draven, galopperen, springen eens op en neer naast zijn schouders. En als we hem roepen komt hij rustig weer naar ons toe.
Daar val ik nou voor; braaf maar wel nieuwsgierig.

Naamgeven

Een naam heeft hij al: Luckie. Deze naam is hem gegeven omdat hij in de handel een naam nodig heeft, voor zijn paspoort en zijn chip. Maar Luckie is ter plaatse door de handelaar verzonnen en dus geven we hem een andere naam.

Aldoor bedenk ik namen. Namen voor mijn volgende hond terwijl deze pas zeven is, namen voor mijn kinderen die ik nooit zal krijgen en dus ook namen voor mijn volgende paard. Nu komt het er dan op aan, en alles wat ik ooit bedacht en opgeschreven heb voelt nu als stom.
Ik houd erg van gewone mensen namen. Frits dus, of Willem, Cees, Johan, Sjors, John. Maar manlief niet.

Hij komt van de jaargang met de Z; Zeger, Zender, Zoeentje.
Gelukkig is het dus een LMJK en geen KWPN. Ik hoef me dus nergens aan te houden.

Man denkt mee en doet suggesties als Ramkoers en Breekijzer. Ik overzie mijn lijstje met namen met betekenis; Prana (levensadem) Happe, wat Fries is voor Paard, Twadde omdat hij de tweede is of Kosha, naar het russisch liedje over het paardje van de soldaat wat buiten moet blijven als het soldaatje in de kroeg zit.
Maar het past allemaal niet. Een indiaanse naam dan....? Neh, veel te ingewikkeld.
Dan gebeurt het Spontaan zoals het hoort, ik roep Seven of nine. Man zegt: “Doe dan acht” en ik roep Ocho, man roept Calle Ocho. En het past, het past...
Geen idee waarom we hem zo noemen, maar het klopt.
Voluit dus Calle Ocho, wat je uitspreekt als Kajje Otjo. Roepnaam Ocho.

Onderhandelen

Paardenhandelaren zijn nog erger dan autohandelaren, er zit geen teller op die terug gedraaid kan worden. Je moet echt op je eigen gezonde verstand afgaan en niets geloven wat er over het dier gezegd wordt. Zelf kijken, zelf voelen, zelf ervaren. En dan moet je nog weten wat zo’n beest waard is. Gelukkig kijk ik al jaren dagelijks op de marktplaats en kan daardoor wel een inschatting maken.

Deze is dus duur. Minstens duizend te duur en hij is zo duur vanwege dat kleurtje. Wat natuurlijk een argument van niks is. Ik had dan ook liever particulier gekocht, maar ja, vakje jammer*.

Het komt er op aan sluw te zijn argumenten te verzamelen. Niet te geïnteresseerd te lijken. En dat kan ik nou niet. Ik heb geen poker face en spuit geen botox. Maar ik koop hem toch dat weet ik al...Ik kan het niet laten, als een glanzende appel, een ongezond groot stuk aardbeientaart, een te mooie man ik wil hem hebben.
Waar is mijn gezonde verstand gebleven.

*Imaginair vakje in ieders hoofd waarin gestopt kan worden wat toch niet meer te redden valt. Vakje dicht niet meer aan denken en weg is het. Diep onderin dit vakje zit nog een verborgen laatje dit heet schaamte, maar daar hebben we het niet over

Nix nix nix

Getankt, afspraken gemaakt en rijden maar. Heb ik genoeg verstand van paarden om in mijn eentje te kunnen zoeken? Tja dat weet ik eigenlijk niet. Maar ik weet wel wat ik wil, een LMJK* paard. Dat is weer eens wat anders dan een KWPN.

• Afspraak nr 1, lelijk hoofd dikke grasbuik. Is niet duur maar doe maar niet.

• Afspraak nr 2, overbeet van 2 cm mooi gebouwd, is een kruising AppaloosaXFerro. Wordt volgens de eigenaar zeker 1.65, maar dat geloof ik dus echt niet. Hij moet groot worden dan voel ik me stoer en daar houd ik van. Hij is twee en een half en nu 1.54, rug is al in balans, doe maar niet.

• Afspraak nr 3, Jaarling en Gelders, te jong en lijkt te veel op Frits.

• Afspraak nr 4, Ik bevind mij in een weide van een kennis van mijn broer. Dit zijn allemaal veulens, te jong voor mij.

• Afspraak nr 5, hier ben ik met Irma heen gegaan. Dit paard had ik al een poos geleden gespot en ik kreeg hem niet uit mijn hoofd. Hij is namelijk anders dan de anderen, dat wil zeggen niet bruin, schimmel, zwart of vos, hij is een beetje gek...net als ik.

* Lol met je knol

Zoektocht

Er is één plek waar ik naar hartelust kan zoeken: Marktplaats. Met plaatjes... advertenties zonder plaatjes worden niet eens serieus genomen. Snap dat ook niet. Met de huidige digitale stand van zaken is het zo eenvoudig. Elke willekeurige loslopende jongeren heeft wel op zijn minst een telefoon met camerafunctie. Goed dat worden dan geen mooie foto’s maar je doet toch een indruk op.

Wat ik allemaal voorbij heb zien komen... Wazige strepen met vijf poten (paard is in elk geval niet sloom en heeft staart). Grote dikke dekens met koppie er onderuit (Paard heeft vast een enge huidziekte). En paarden met de meest uiteenlopende kleuren bandages om (eigenaar met slechte smaak).

Op marktplaats kun je heerlijk selecteren, op afstand, want waarom zou je het godganse land doorzoeken als je toch geen zin hebt om naar oost Groningen te rijden. Op willekeurige woorden, handig daarbij zijn de woorden hengst, merrie en ruin. Je hoeft alleen maar de advertenties van gisteren en vandaag na te kijken om te weten wat nieuw is. En je kunt op prijs selecteren, wat handig zou zijn als er niet zoveel mensen TEAB, NOTK Of zie omschrijving zouden gebruiken.
Zucht

Voordien

Meestal zit er voor een nieuw begin ook ergens een einde.... Zo ook voor dit paard. Voorheen was er Frits. Als er een huisdier dood gaat dan hoor je mensen vaak zeggen dat ze voorlopig geen nieuwe nemen. Ik zie dat als een soort respect voor het dode dier. Dier is niet vervangbaar, dus geen nieuwe.

Ik bemerk een beetje een gevoel van schaamte, alsof ik mij moet verexcuseren dat ik zo snel na Frits op zoek ben naar een ander paard. OK ik geef toe er zit maar een week tussen.
Frits is voor mij onvervangbaar en mijn verdriet om mijn grote vriend en trots wordt niet minder door een ander paard te kopen.
Maar ik heb wel mijn voorzorgsmaatregelen genomen. Hij lijkt niet op Frits, voor geen meter zelfs. Ze zijn absoluut niet van hetzelfde ras, hij is een gewoon vuilnisbakkie.
Hij is pas twee en een half en dus nog een grote baby.

Ik wilde niet van het ene paard op het andere kunnen stappen. Mijn billen moeten nog het gevoel van Frits vasthouden. Dat mag niet vertroebelen, zijn breedte, zijn gangen, zijn soepelheid, zijn gedragenheid, zijn hoog opgooien. Dus eigenlijk toch... voorlopig geen nieuwe.