Primeur in mineur

Het is wel eens lastig om een afspraak te maken met de juf voor een volgende les. Dat ligt niet aan haar hoor, dat ligt aan het schema en de tijden waarop de bak beschikbaar is. Zij kan alleen in de avonden en dan zijn er meestal lessen e.d. in de bak. Een keer in de veertien dagen is de bak al om 20.00 uur tot de beschikking van anderen en dan spreken we dus meestal af. Op die dag heeft springen voorrang op dressuur en we kunnen dus de pech hebben dat er op dat moment gesprongen wordt. Je mag er gerust bij, het is namelijk geen les, maar het is wat lastiger en onrustiger.
Ik mij laatst haasten naar de les. Eerst eten, uitbuiken, omkleden en hopla de auto in. Aangekomen op stal realiseer ik me dat ik mijn zadel vergeten ben. Duh...! Terug naar huis, zadel opgehaald, knuffelen, poetsen, opzadelen enzovoort. Tegen de tijd dat ik in de bak aankwam bleek deze vreemd genoeg helemaal leeg te zijn. Het licht was uit, geen ponyspringen, geen paardenspringen niemand. En het was nog niet eens carnaval...
Geweldig, alle licht, lucht en ruimte voor ons alleen Yippieieieie.....!
Braaf instappen. En terwijl de juf binnenkomt draven we aan.... Stop maar! De juf heeft het meteen gezien Ocho is niet rad. Einde les, pffff. Een raar gevoel, na zoveel haasten hollen, stilstaan, achteruit en vooruit zo’n anticlimax.
Ocho krijgt nu even vrij, we hebben misschien wat te hard door het bos gecrosst of meneer heeft te wild met zijn vriendjes gespeeld. Wie zal het zeggen...

"DE SECTOR"

Ambitie uit de nota dierenwelzijn 2008 hoofdstuk: Paarden

De sector komt binnen een jaar met een plan van aanpak om te komen tot de noodzakelijke welzijnsverbeteringen (huisvesting, voeding, transport en trainingsmethoden), waarbij ik inzet op een realisatie binnen 3 jaar. Wanneer dit niet gebeurt zal de overheid regels stellen. (notaparagraaf 8.3)
Doel: Welzijnsverbetering bij paarden.
Wie: De sector.
Resultaat: Plan van aanpak voor de welzijnsproblemen bij paarden waarbij huisvesting en trainingsmethoden prioriteit hebben. Samen met de sector oplossingen vinden voor welzijnsverbeteringen inzake individuele huisvesting welke experimenteel zal worden getoetst.
Planning: Najaar 2008 moet er een plan van aanpak vanuit de sector liggen.

Wie in godesnaam is “DE SECTOR”? Is dat de KNSH, een of meerdere stamboeken bij elkaar, de maneges, de boer wiens oude paard mag blijven tot hij gaat.
Want dat is in mijn ogen het geneuzel.
Er zijn naar schatting 450.000 paarden in Nederland, 50.000 lopen in de sport. Een KNSH en een KWPN zijn volgens mij dan ook niet “De Sector”.

Zolang er niemand de verantwoordelijkheid werkelijk hoeft te nemen zal hij niet genomen worden.

In 2007 is er 100.000 euro uitgetrokken door de overheid voor “De sector” Ik geloof dat het gespendeerd wordt aan voorlichting, campagnes en folders. Maar wie bereiken we daar nu helemaal mee.
Is het dus een taak voor de overheid, die dan weer regeltjes op gaat leggen die gecontroleerd moeten worden? Een waar nog voor de regeltjes er zijn wel weer een maas in het net op gevonden zal zijn.
En eerlijk gezegd snap ik dan weer niet waarom het niet makkelijker gemaakt wordt om iemand te verbieden nog langer dieren te houden of verzorgen. Een soort curatele lijkt me ook wel wat.
Even wat essentiële regels voor het welzijn van paarden uit mijn losse mouw schudden:

1. Beschutting
2. Voldoende voedsel en ruwvoer
3. Altijd beschikking over drinkbaar water
4. Minstens 4 uur per dag weidegang, het streven moet 24 uur weidegang zijn.
5. Houderij in kuddes of kleine groepen
6. Een paard/pony dient altijd gezelschap te hebben aan een ander paard/pony
7. Stallen dienen licht en luchtig te zijn
8. Stallen minimaal 3.5 X 4.0
9. Stalbedekking stro of vlas, geen houtkrullen
10. Centrale basisadministratie die papieren uitgeeft en doorgeeft bij verkoop of afvoer
11. Verplichting elke 8 weken de hoefsmid te laten komen.
12. Verplichting tot jaarlijks enten
13. Verplichting tot 4 x per jaar ontwormen
14. Verplichting tot dubbel-blinde hengsten, merrie en veulen keuringen.
15. Verplichting tot bitloze optomingen bij niet gevorderde manegeruiters.
16. Verbod op slofteugels
17. Verbod op scheren van tastharen
18. Verbod op stang en trens, pelhams, rollenbitten
19. Verbod op het uitbrengen van paarden in de sport voor hun 5e jaar. (dravers 3 jaar)
20. Verbod op vervoer van meer dan 6 paarden of 8 pony’s in een wagen.
21. Verbod op vervoer per trailer of vrachtwagen dat langer dan 4 uur duurt.
22. Verbod op transport van een Nederlands paard (met een in Nederland aangebrachte en/of geregistreerde chip) binnen vier dagen na een vorig transport.
23. Totaal verbod op het dragen van een gecoupeerde staart in Nederland voor veulens/paarden vanaf 2008.
24. Afschaffing van de definitie “Vrij beroep” voor het vak van hoefsmid. Een degelijke opleiding is gewenst en verplicht.
25. De inzet van laagdrempelige cursussen voor aanstaande paardeneigenaren over het hoe en wat van een paard/pony of ezelachtige.

Zo, dat waren in elk geval al drie van de vier speerpunten die men met de nota wil bereiken. Het speerpunt trainingsmethoden daar heb ik me even niet aan gewaagd, weet ik veel hoe ze in de draverijen trainen, of in het western, het trec en zo zijn er natuurlijk wel meer waar ik geen kaas van gegeten heb.
Maar het grootste probleem is natuurlijk de controle op al deze dingen. We moeten naar een cultuuromslag toe. Dit soort regels zijn allicht een begin.

Mijn oma zei het al: Verbeter de wereld begin bij jezelf!

Speentje

Tijdens zo’n buitenrit zie je nog eens wat en ik vind het leuk om te fotograferen wat mij onderweg opvalt. Het moet iets gek, ontroerends of opvallends zijn wil ik het willen hebben. Iets wat afwijkt en waar ik zelf geen hand in gehad heb. Ik mag zelf niets verplaatsen, het moet zo aangetroffen zijn. Een uiting van onze Hollandse cultuur, maar dan in het klein, of soms ook een ordinaire blijk van vervuiling, dat kan natuurlijk ook.
Dit trof ik aan ongeveer twee meter van de grond aan een takje van een boom.
Nou vraag mij toch af of er nog naar gezocht zal worden. En als dat zo is, hoe groot is de kans dat het ook gevonden wordt.
Hij heeft van de aardige vinder dezelfde status gekregen als een afgewaaide sjaal of een eenzame handschoen. Als men zo’n winterartikel vindt dan legt of hangt men het op een opvallende plek waar het gevonden kan worden en niet onder sneeuw en modder terecht komt. Een hoge plek, zo ongeveer op ooghoogte heeft de voorkeur. En daar hing hij dan...
Ik ben alleen bang dat hij er nog lang zal hangen. In mijn gedachten zie ik hem met een grote boog uit de wandelwagen gekeild worden en om hem daarna te zoeken zou ik naar de grond kijken...

Happy endings

Ik houd erg van leer. Als ik moet kiezen tussen het sterkere kunststof en leer dan blijft het een hele opgave om niet voor leer te gaan. Het leer dat ik heb moet dan ook goed verzorgd worden, het is al met al tamelijk kostbaar.
Zo ook mijn rijlaarzen. Die worden elke week gepoetst en ik bewaar ze met lege spaflessen er in zodat ze niet stiekem inzakken. Omdat ze zo duur zijn wil ik er toch wel drie jaar in kunnen “wonen”. Dat onderhoud moet dus gewoon. Mijn huidige paar heb ik gekocht in september 2005 en ze zien er nog echt goed uit. Maar onlangs ging het mis en ik kon het niet voorkomen. Het treklipje van de rits brak af, en dat is verrekte lastig. Dus naar de schoenmaker en daar moet ik even niet opgelet hebben. Het vervangen van het lipje was geen enkel probleem, pffff. Maar toen ik mijn laarzen weer wilde gaan gebruiken klopte er iets heel erg niet. Het binnenzooltje en het losse hakje wat ik gebruik waren verdwenen. Hoezo is het nodig die dingen er uit te halen bij het aanzetten van een nieuw lipje????
Het effect was onbruikbaar, een voet die rond klotst in een plots te ruim geworden schoen zonder enige voetbed. Kreukels in het leer die niet meer zitten waar ze horen.
Bij elke stap had ik een gevoel alsof ik ongemerkt van een stoeprand afstapte. Een gevoel wat iedereen wel kent. Een stap alsof je een meter in de leegte stapt, je rug een vreemde bocht naar opzij moet maken en je heup plots moet kantelen, in mijn geval naar links. Het doet je evenwicht geweld aan, die snapt het niet meer en je gang is eventjes erg ongebalanceerd en wankel. Intussen hoop je dat niemand je misstap gezien heeft.
Ik ben geneigd om naar de winkel te rennen en nieuwe hakjes en zooltjes aan te schaffen. Maar elk bezoek aan een paardenwinkel blijft een aanslag op mijn geld. Dus ik informeerde bij de afdeling gevonden voorwerpen van de schoenmaker. En jawel daar waren ze zich al aan het afvragen welke schoen dit zooltje zou passen. Morgen is de hereniging van laars, zooltje en hakje en wat zullen ze blij zijn...
En ik ook.

Geen toeval

Diever was negen maanden toen hij bij mij kwam. Het was een vreemd verhaal. Ik twijfelde al een hele poos of ik aan een hondje zou beginnen. Ik had een poos een ‘leenhond’ gehad. Ook een whippet en het windhondenvirus had me al goed te pakken. Als ik al een hond zou nemen dan moest het er zo een zijn.
Ik besloot om het niet te doen, er zou geen hond komen. Ik woonde op dat moment alleen, en wat als ik dan ziek zou zijn of weg wilde. Omdat dat niet handig is zag ik er van af.
Het was nog maar een week na dat definitieve besluit toen ik met de eigenaar van het leenhondje eens ging kijken op de hondenrenbaan in de buurt. We hadden niet eens echt belangstelling. Het was 17 oktober 1999 zondag, we verveelde ons, vandaar...
Ik ontmoette er Ada, ze zat in de rats want ze had een hondje gefokt en die was nu bij een nieuwe eigenaar en daar moest hij nu weg en blablabla. Ik snapte het probleem niet zo, weg is toch weg. Of ik hem niet wilde hebben. Dus ik vertelde dat ik net besloten had dat ik geen hond zou nemen. Wat later kwam zij met een vreemdeling en een hond naar me toe. De man zei:’ jij wilde een hond hebben, alsjeblieft...’ Hier is de riem, hier zijn de papieren, Houwdoe... Ik kon nog net vragen hoe hij heette. En dat was Dief. Hij was verlegen en wist zich duidelijk geen raad. Ik beloofde Diever ter plekke dat ik goed voor hem zou zorgen en dat hij zijn hele leven lang bij mij zou mogen blijven. En zo ist gekomen, het moest blijkbaar zo zijn.

Bovenmaats

In Afrika troffen wij in het rieten dak boven het bed een spin. En niet zomaar een spin, hij was ongeveer zo groot als mijn hand. Mijn man ging uit zijn dak, want hij heeft het niet zo op spinnen. In Afrika heb je veel beesten waar ik het niet zo op heb, maar die zijn over het algemeen of groter, of in grote aantallen als ik het er niet zo op heb. Ik ga griezelen van krokodillen, mitoshi mieren (dat zijn van die enge colonnes forse mieren die alles eten wat ze op hun weg vinden), nijlpaarden en buffels. Ik vind ze allemaal prachtig om te zien, maar niet te dichtbij graag.

In Nederland vind ik niet zo heel erg veel griezelig. De muizen hebben zich niets aangetrokken van het dansverbod en gaan nog steeds fijn te keer in mijn kast. Nu staat er dus een val in. Een val met een raampje en als ze er dan inkruipen dan kunnen ze er niet meer uit. Wat te doen met deze levende muizen? De directeur had daar en oplossing voor. De val openmaken waar Coco-tje zijn hundje bij is. Die vat ze wel. Het bewijs daarvan lag in een grote bak. Het waren overigens wel bovenmaatse muizen, brrrr griezelig.

Ouwe reus

Negen !

Grondwerk

Ik heb een tic. Ik kan namelijk het verschil tussen links en rechts niet vasthouden. Ik moet elke keer weer nadenken wat wat nou is. Dat geeft dan een heel klein stukje vertraging in het reageren. Bij het rijden heb ik daar wat op gevonden. Ik heb een afspraakje met de juf dat we het hebben over binnenkant en buitenkant. Dat is in de bak namelijk heel makkelijk. Ocho lijkt op zijn baas, of de baas lijkt op hem natuurlijk, al lijkt mij dat gezien het leeftijdsverschil wat onlogisch. Hij kent ook het verschil niet tussen links en rechts.
Als hij rechtsom loopt kan hij gewoon niet in de juiste galop aanspringen. Volgens de juf doe ik alles goed en moet hij dit gewoon even leren. Maar gezien mijn tic vraag ik mij af of ik een of andere hulp soms per ongeluk verkeerd om geef. Ik vind het ook nog eens lastig om te voelen of Otch goed galoppeert. Daar heb ik nu ook wat opgevonden. Ik longeer met twee lijnen wat, hoewel het niet onze hobby is, wel duidelijkheid geeft. Het is zo knap van Ocho dat hij ondanks een kleine cirkel en een flinke stelling toch nog verkeerd aan kan springen...
Longeren is een gedoe, zeker met twee lijnen en een paard wat niet snapt waarom steeds terug moet komen als hij net aanspringt. Aangezien er buiten alleen nog maar blubber rest, lekker droog in de bak. Word ik er op aangesproken dat ik geen cap draag terwijl ik in de bak bezig ben...???? Nooit geweten dat dat ook zou moeten als je niet op een paard zit. Maar als je naar het bord kijkt dan zou je het zo kunnen stellen ja...
Zie je het al voor je, alle instructeurs, mensen die door de bak lopen om even naar het toilet gaan, en onderhoudsmensen die even in de bak iets willen doen...Misschien zijn ze bang dat het dak naar beneden komt of zo....

Precies

Uithuilen

Tegenwoordig is het zo dat er in allerlei bedrijven en scholen een vertrouwenspersoon aangesteld is. Als er iets niet in de haak is dan kun je daar naar toe en dan moet je hopen dat die persoon ook werkelijk te vertrouwen is en je een stukkie verder kan helpen. Ook in het dagelijks leven zijn er vertrouwenspersonen, je lief, je vriendinnen, vrienden, familie enzovoort... Dan moet je wel altijd uitleggen wat er nou aan de hand is, en praten hè. Praten moet... en overleggen...
Soms wil ik dat niet, dan moet er gezwelgd worden. Het kloterig en dat is nu eenmaal zo. Ik weet al dat praten niet meer helpt. Ik weet al dat gezelschap me alleen de toestanden onder het kleed doet vegen want ik laat het niet zien. Onwil, schaamte, er geen gat meer in zien. Het hoort allemaal bij dit gevoel, bij deze toestand.
Gelukkig is er dan een vertrouwenspaard waarbij er gewoon even uitgehuild kan worden. Een die geen vragen stelt en gewoon staat te bedelen om zijn bal en knabbelt op zijn stro. Waar even tegen aan gehangen kan worden en die een wollige warme vacht heeft. Zijn snoet tegen mijn gezicht, zijn ogen zoeken de mijne en dan voel ik me weer even rustig. Gewoon even samen en even niets.

De kift

In de rijhal vergaap ik mij aan alle types die je daar tegenkomt. Iedereen is zo fanatiek met zijn paard bezig. En dan rij je eens met die en dan weer met die. Zo leer je nog eens wat andere mensen kennen. En wat is er toch tussen al die ruiters. Over werkelijk iedereen wordt wel wat gefluisterd. Die z’n paard.... Ze kan niet rijden.... Tuurlijk krijgt ie zo rugproblemen.... Die...lesgeven tssss. Pakt veel te hard aan... en ga zo maar door. Iedereen kan van iedereen wat zeggen en bijna niemand doet het hardop. Wat maar goed is ook.
Als je echt bonje wil hebben dan moet je iemands paard afkraken, dat helpt echt heel goed.

Was ik daar dus aan het rijden, zegt een mevrouw waarvan gefluisterd wordt dat....tegen mij, over Ocho: Tja hij is wel leuk, maar ik vind wel dat hij zijn achterbenen beter mag gebruiken. Hij loopt zo sloom.
Nou had ik op de kast kunnen gaan zitten. Maar gelukkig kon ik haar uitleggen dat hij nog heel jong is en dat jonge paarden de kracht nog niet hebben om het achterbeen te gebruiken zoals dat het liefst gezien wordt in de dressuur. Dat Ocho gewoon nog sterker moet worden. Maar ik zei wel, op een toon alsof zij héél dom was, er achteraan: “Dat kun je toch wel zien of wist je dat gewoon niet. Tja de kift....Ik mag er dan wel aardig uitzien, maar dat wil helemaal niet zeggen dat ik dat ook ben.

De meisjes van Verkade

Het doet mij steeds veel plezier om de paarden te horen en zien eten. Ze hebben allemaal hun eigen eetgewoontes. B heeft voor zijn stal een grote oude olieton staan waarin hij zijn hooi opgediend krijgt. Hij heeft namelijk onbeperkt hooi en daar maakte hij een rommeltje van. Nu is die rommel wat makkelijker op te ruimen (lees; terug in zijn ton te stoppen) en gooien we wat minder hooi weg. Ook zijn er een paar schrokkers die met driftige gebaren als wildemannen op het voer aanvallen alsof ze bijna omkomen van de honger. En dan is er nog een heerschap die denkt dat iedereen zijn voer af wil gaan pakken, wat dus nooit gebeuren zal.
Ocho heeft ook iets raars. Hij sopt... Met een delicaat gebaar pakt hij wat hooi of kuil in zijn muil stopt dat dan in zijn waterbak. Pakt het dan opnieuw om dan pas te kauwen en slikken.
Zijn eetgewoonte levert een onvoorstelbare zooi op. Hij kan niet zonder morsen soppen. En doordat hij zoveel water eet is zijn mest vaak gedeeltelijk van de dunne. Daarin staat hij dan met zijn bal te spelen, of hij gaat er eens lekker in liggen rollen of slapen. Zelfs zijn oren zitten soms onder de smurrie. Dan is er nog zijn waterbak waar altijd halfverteerde stukjes hooi, stro en kuil in zit. Brrr, vies en koud en dat mag ik dan weer schoonmaken. Als het nou koekjes waren en warme thee....

Equines therapeutes

Als je wat al te assertief bent dan is dat best lastig want daar schrikken de mensen van. Dat is niet erg daar ben ik voor behandeld. Maar sindsdien lijkt het wel of de opvoeding die mijn ouders me gegeven hebben aanslaat. En daardoor heb ik er soms last van dat ik liever beleefd ben dan dat ik nee zeg. Of zou ik toch gewoon oud worden.
Terwijl ik het papje van meel voor de Otch maak komt Truus me vragen of ik tegen neefje wil zeggen dat hij, yadiyadiponyyadibla....En het is gelukt, ik heb nee gezegd. Onmiskenbaar en duidelijk nee. Het is niet mijn kind, niet mijn pony; nee dat doe ik niet.
Yvie was de onopvallende toehoorder en bevestigde met haar veelbetekenende blik dat dit heel duidelijk was en ik dergelijke vragen in de toekomst waarschijnlijk niet meer hoef te verwachten.
Pfff, tijd om mijn zelfbeeld weer eens bij te stellen.

T’is alt wè....

Het verschijnsel “Hengst” maakt de tongen nogal eens los. In de vorm van dekhengst zijn het vaak zeer gewaardeerde melkkoetjes. Als fokker je hengst goedgekeurd krijgen is een heel streven. In de publieke opinie vaak overgewaardeerd, alsof het vaderdier de enige is die zijn genen doorgeeft.
Er was een tijd dat je ze nooit zag. Hengsten kwamen niet in de wei of buiten, zij stonden in een donker stalletje achteraf. Men was van mening dat hengsten uiterst gevaarlijke beesten zijn, ontembaar, onvoorspelbaar. Ik zal niet ontkennen dat een hengst een andere aanpak nodig heeft dan een ruin of merrie, maar het hoeft ook weer niet overdreven te worden. De tijd dat een hengst gezien werd als een gevaarlijk dier is een heel eind over. Je kunt je tegenwoordig met een hengst op wedstrijd vertonen zonder dat er meteen hel en verdoemenis over je uitgeroepen wordt.
Ook een hengst is opvoedbaar. Het kost wat meer moeite maar het kan. Ik denk dat als je een dier van jongs af aan zo socialiseert dat merries geen exotische diersoort voor hem worden, maar een gewoon verschijnsel in het dagelijks leven. Alleen wel een waar je niet mee mag “spelen” er al een boel ellende voorkomen wordt. Dan spreek ik over ellende voor het beest wat nooit buiten mag komen, altijd alleen staat. En gedoe voor de eigenaar, die nergens stalling kan vinden of scheef aangekeken wordt met dat gevaarlijke beest.
Ik had graag gezien dat Ocho hengst was gebleven. Toen hij kwam was het nog zo’n baby. Hij had echt nog geen idee van zijn hormonen. Ik heb hem al vrij snel laten ruinen omdat de staleigenaar geen hengsten op stal wilde. Daar heb ik toch wel spijt van. Ik had graag gezien dat hij zich wat langer had mogen ontwikkelen. De beslissing had ook nog genomen kunnen worden als hij zijn hormonen ontdekt had en duidelijk geworden was of hij veranderen zou in een draak of een beleefde hengst. Aan de andere kant, als ik hem nu zie spelen met de andere ruinen in de wei dan zou ik weer niet willen dat hij dat had moeten missen.

Import

Bij het KWPN maken ze tegenwoordig het onderscheid tussen springgefokte hengsten en dressuurhengsten. Het veulen wordt dus springgefokt of dressuurgefokt. Heel raar deze tweesplitsting want waarom zou een ‘springgefokt’ beest niet toevallig uit kunnen blinken in de dressuur en andersom. Als we deze specificering nog 50 jaar doorzetten dan kan dat niet meer. Dan hebben de dressuurpaarden een slecht achterbeen wat wel onder kan treden, maar niet kan afzetten. En de springpaarden hebben dan geen boeg meer zoals nu zo graag in de dressuursport gezien wordt.
Het is niet vreemd dat het KWPN zich langzaam uit de markt prijst. Zij zijn 100% gericht op sport de recreatie ruiters doen het met de restjes, die paarden die of niet goed genoeg (meer) zijn, of geen papieren hebben. Maar vaker nog kiezen zij voor een ander ras paarden. Waarom veel geld neer leggen voor een zeer groot, heet en gevoelig dier als er andere rassen de markt veroveren die goedkoper en makkelijker zijn. De tinkers, appaloosa’s, haffies, fjorden, belgen, criolo's en zo zijn er nog wel meer.

Bij bosjes

De directeur is er even tussenuit en heeft de zaken tijdelijk aan mij overgedragen. Dat is een hele verantwoordelijkheid. Het komt allemaal best goed, maar als de kat van huis is zeggen ze, dansen de muizen op tafel.
Al een poosje is er een paard op stal waarmee het niet zo best gaat. De veearts was er weer bij en ik hoorde haar tegen de eigenaar zeggen: “Het is tijd om een beslissing te nemen” En ik zag de tranen in de ogen van de eigenaar. Het is hard om van dichtbij te zien gebeuren wat er nog zo kort geleden met mij en Frits gebeurde. En ondanks die ervaring merk ik ook dat ik geen enkele steun, mooie woorden of raad voor haar heb. Dit is een weg die je alleen gaat.
En wat die muizen betreft, Ik had ze in mijn kast... bij bosjes. Ik was namelijk zo handig geweest om paardenmeel in mijn kast te zetten. Wat een smerigheid... en stinken... Nu is alles weer schoon, het meel op een betere plek opgeborgen en staat er een bordje in de kast: “Verboden te dansen”.