Kroeg

Wanneer ging u voor het eerst naar de kroeg? En dan bedoel ik echt zelf, niet met uw ouders mee na de zondagse kerk. Maar zelf, voor uw plezier. Wat deed u daar, wat was het voor een kroeg?

Ik woonde in die tijd in Eindhoven. Tja sorry, maar daar kon ik ook niets aan doen. En ik ontdekte bij ons in de buurt een klein kroegje wat me aanstond, de Flierefluiter. Klein, bruin, darts, aardige mensen. En omdat ik toch wel veel lef had ging ik daar dus in mijn eentje eens een kijkje nemen. Hij beviel en ik heb er nog veel uurtjes in gezelligheid doorgebracht. Tot de kroeg op een dag niet meer open ging en ik kroegloos verder moest.
Het was een goede ervaring en het begin van een tot op heden zeer geslaagd kroegleven. Al moet ik zeggen dat sinds ik niet meer in de binnenstad woon maar in een durp verderop ik nog maar weinig in de kroeg kom. Het zal de leeftijd wel zijn, mijn vriendinnen zitten nu meer in de kinderen dan in de kroeg, dat heb je zo.
Vandaag ontdekte Condios haar eerste kroeg, bruin, kaartspelen en koekjes. Ze vond het wel gezellig zo, maar ik denk niet dat ze er nog vaak zal komen. Vindt de baas vast niet goed...

Kan niet heksen

Er zijn bezems die bezemen en bezems die heksen en als heksen bezemen dan zwaait er wat. Nieuwe bezems zwaaien het schoonst en hoeveel heksen bezemen hier? En als heksen vegen dan vliegt er wat.

Vliegend paard

Werkende vrouw schrijft niet meer consequent haar blogje elke dag. En dat vindt zij heel jammer. Maar het is niet best gesteld met de inspiratie als het hoofd vol zit met cijfers en problemen die eigenlijk van een ander zijn.
Vandaag stond ik te kijken naar Ocho en zijn maten in de bak. Daar mochten ze lekker uitrazen en blubberen. Ook Ocho werd ook geconfronteerd met het probleem van een ander. Met dat verschil dat ik betaald krijg om iets te doen met het probleem van een ander en hij er alleen maar last van heeft.
Zijn maten van krijgen steeds meer door dat ze ballen hebben. Het is één grote machtsstrijd, om beurten klimmen ze op elkaar en staan ze op hun achterste benen om toch maar te imponeren. Ze spelen trappen en bijten en het gaat er grof aan toe. Zelfs Rohan doet actief mee. Van het suffig paard dat ik ontmoette een maand of wat geleden is weinig mee over.
Het zijn nog steeds schijn en “oefen” gevechten maar na vandaag vraag ik mij toch af hoe lang het nog duurt voor ze elkaar eens echt aanvliegen. En dat moet niet want paarden kunnen niet vliegen...

Spijt

Heeft u het wel eens, spijt? Spijt komt altijd pas achteraf en soms zelfs pas na jaren. Hoe gaat dat liedje ook eens weer eens:

Don’t it always seem to show that you don’t know what you’v got ‘till its gone.


Ik prijs mij gelukkig dat ik van weinig dingen spijt heb. Ik weet meestal best goed wat ik wil. Helaas neem ik soms te grote passen. Grote passen snel thuis en dat werkt dan niet. Ik poog dan zo snel mogelijk de zaken in het vakje jammer te stoppen en er niet meer aan te denken. Maar bij sommige dingen lukt dat niet, het blijft knagen en valt dan automatisch in het vakje spijt.
Er is een ding waar ik vreselijk veel spijt van heb.
De eerste vier jaar dat ik Frits had woonde hij op de Leijehoeve in Cromvoirt. Ik ben daar weggegaan omdat ik het niet meer naar mijn zin had. Er was een bijzonder dominante klant bij gekomen op stal en aangezien ik ook zo’n dominant kreng ben, botste dat. Tegelijkertijd werd alles groter en professioneler en met al die veranderingen kon ik even niet om. Elke keer als ik bij Frits was werd ik chagrijnig.
Ik hielp vaak mee met opstrooien, buiten zetten en noem maar op. Maar dat was niet meer goed want het moest professioneler, helaas werd me dat niet direct verteld. En dat voelde als stank voor dank. Na een botsing met staleigenaar hierover, heb ik heel impulsief opgezegd. Ik dacht toen nog dat er pensionstallen zat waren.
Er zijn ook stallen zat, maar vind maar eens een stal waar het echt naar je zin is. Nu vijf stallen verder heb ik geleerd dat er geen stal is waar de paarden het beter hebben dan op de Leijehoeve. Oh, wat zou ik toch graag de klok terug draaien. Ik had beter moeten zien dat het voor de paarden daar zo goed is en mijzelf op het tweede plan moeten zetten.
Bij ons thuis zeggen ze dan: “Achteraf kijk je een koe in zijn kont.” Maar wat is dat zuur zeg. Spijt.

Geluid

Het was er al toen ik de stal binnen kwam en ik kon het niet thuisbrengen. Een diep zuchtend aaagrgrgroeoeoeoegrgrgrsnk. Wat is dit???
Dus dan ga je zoeken. Het was niet Vince de logerende enorme New Foundlander die het liefst in het stro van onbezette stallen ligt te slapen. Hrgggrrgrgroeoeoeiaaaagggg...
Dit geluid ken ik niet, en de meeste geluiden op stal kan ik toch onmiddellijk thuisbrengen.
En daar lag ie, met een hanglip en een vertederend kwijlspoor uit zijn muil, diep in slaap.
Een shire in dromenland. Wat hij allemaal meemaakte daar kan ik slechts naar gissen, maar het maakte veel geluid. Frrrrgrgoeaaaaawgrmmmdededeoe.
Lief he zo’n kleintje,,,

Resumerend

De wijze waarop ik Ocho nu houd strookt absoluut niet met wat ik eigenlijk voor hem wil. Maar het is zo’n leuk huis waar hij woont en de mensen zijn zo leuk dat ik er heel gelukkig ben.
Maar Ocho blijkbaar niet, en al peinzend besef ik dat hij gelijk heeft.

Ocho is betrapt op luchtzuigen. En dat is een nare stalondeugd, een uiting van verveling.. Ik wil er dus onmiddellijk voor zorgen dat hij afleiding heeft voordat dit gedrag beklijft. Sinds ik weer werk staat Otch veel te veel op stal. Het komt voor dat hij van de 24 uur er 23 binnen staat. Hij was gewend aan veel meer aandacht en beweging. Het is niet goed voor een paard zoveel geestdodend op stal te staan en al helemaal niet voor zo’n jonkie als Ocho.
Ik ben diep balend.
Weet er toevallig nog iemand een weide voor dag en nacht?

Speeltje

Ik heb het gevoel dat anderen Ocho meer zien dan ik. En ik ben soms best jaloers aangelegd. Alsof iemand anders met mijn favoriete speeltje speelt.
Heel, heel, heel vroeger waren we allemaal van die monstertjes die speeltjes afpakten van de kindertjes met wie we verwacht werden zoet te spelen. En de brutale onder ons gaven dan nog een klap op de kop toe of trokken aan haren, beten en duwde ondersteboven.
Gewoon een alledaags tafereel in de crèche. Nu zit dat geplakt onder een stevig behangetje van civilisatie. Wat dat betreft is Ocho dus weer benijdenswaardig.
Lekker ongeremd duwen, bijten en schoppen. Op zijn donder krijgt hij van de rest van de gang, maar hij laat zich niet snel ontmoedigen. Hij loopt dan ook steeds met schrammen en plekjes rond. Mij kan dat niet schelen. Toen ik zo oud was als hij had ik ook altijd geblutste knieën en blauwe plekken. Dat kwam door al die kindertjes die door mij gekoeioneerd werden en die af en toe de moed hadden collectief wraak te nemen. Eigen schuld dikke bult.

Man/Vrouw/Paard

Op de een of andere wijze moest ik tijdens een pikante conversatie met een vriendin denken aan het verschijnsel sex met paarden.
Sex met dieren is voor mij net zo onvoorstelbaar als... Als niets eigenlijk. Ik denk wel eens dat niets menselijks ons vreemd is maar hier sta ik wezensvreemd tegenover.
Los van dat ik me geen voorstelling kan maken van hoe dat dan in zijn werk gaat lijkt het me ook nog eens behoorlijk onhandig en pijnlijk.
Nee ik hoef geen uitleg, geen voorbeelden, niet naar het sexmuseum op het Damrak. Ik gruwel.

De golf van mishandelingen waar maar geen einde aan lijkt te komen van mens, paard en bezemsteel/stok of wat dan ook, valt onder de categorie regelrechte mishandeling en telt wat mij betreft niet als sex maar als sadisme.

Even graven in mijn normen en waardenstelsel: Maakt het uit of vrouwen of mannen zich hiermee bezig houden? Ik denk het wel, ik ken verhalen van jongemannen die een kalf op meer dan hun vingers lieten zuigen. Vies, maar ergens kan ik me voorstellen dat dat als puber eens uitgeprobeerd wordt. Of het verhaal van man met schaap. Maar zeg nu zelf, hoeveel mannen ken jij die in aanraking komen met schapen en kalveren? Ik niet zoveel. En die ik ken wil ik me niet in een dergelijke positie voorstellen.
Maar vrouwen??? Dat komt dichter bij mijn huid...
Ik besluit gewoon dat die dat niet doen, net als in hun neus peuteren en poepen.

Hiep hiep

Hoera hoera hoera, acht jaar.

Tong

Ik heb vaak pret als Ocho weer eens gekke bekken staat te trekken. Dat is zo’n speciale gewoonte van hem. Ik heb het vaker gezien, paarden die graag met hun tong spelen en zich er graag aan laten kriebelen.
Hij doet het vooral als hij vast staat dus het zal wel iets met verveling te maken hebben. Ik vind het in elk geval makkelijker te fotograferen dan wanneer hij een wever geworden was en een luchtzuiger is ronduit lelijk. Nee dit is een wel zeer milde stal”on”deugd.
Nadeeltje, probeer maar eens in je eentje je paard van dichtbij te fotograferen zonder die tong in beeld.

Merkwaardig

Sinds ik Ocho kocht vraag ik me af waar hij vandaan komt en uit wat voor combinatie hij voort komt. De handelaar liet er niet veel over los. Ik heb een oproepje gezet of verschillende fora van appaloosa liefhebbers. Maar daar is geen enkele reactie op gekomen. Dat vind ik best raar want het paarden wereldje is klein en het appaloosa wereldje is nog veel kleiner. Los daarvan zijn appaloosa’s toch redelijk merkwaardige en opvallende paarden, dus is de kans groot dat iemand zich hem kan herinneren. En voor een appaloosa is hij ook nog eens opvallend, hij is groot en smal, staat hoog op zijn benen.
Ik denk dat Ocho misschien uit Polen komt want ik zie de laatste tijd geregeld advertenties met kleine tweelingbroertjes van hem en die komen dan allemaal uit Polen.
Zullen we hem voortaan maar Ochowski noemen?
Van de week zei iemand dat hij helemaal bij me paste. De verklaring daarvoor was dat hij net als zijn baas niet gewoon is. Nou ja,.. en ik doe nog wel zo mijn best normaal te zijn.

En ikzelf....

Zijn zoon

Mijn man

Werkende vrouw

Langzaam verander ik in een uitgedroogde zombie, werk hebben is dus ook niet alles. Ik wist waar ik aan begon en heb er rekening mee gehouden dat ik weer een periode zou moeten wennen. Maar nu ik er midden in zit denk ik alleen nog maar: Moe moe moe moe. En niet fysiek moe maar moe in de kop. Ik zou wel dagen willen slapen. Ik kan ook thuis werken. Dus lekker vroeg naar huis met het werk onder de arm. En omdat het nog licht is besluit ik al snel daarvan te profiteren. Lezen kan ook nog als het al donker is. En zo trof ik Ocho terwijl hij net onder handen genomen werd door |Joke. Otch tilde netjes al zijn beentje op en gedroeg zich voorbeeldig. Hij had dan ook onder het waakzaam oog van de kleuterjuf de hele ochtend lopen ravotten.

Waar waren we

We waren op mijn verjaardagsfeestje, op mijn werk, in de file en god weet waar nog meer. Ik was even niet aan het bloggen.
Ik was wel met de Ocho tussen de lijnen in het donkere bos wezen wandelen. Het heeft wel iets. Zolang ik de verharde paden volg kan ik niet verdwalen. En dus wandel ik in het stikkedonker met een paard voor me uit en een hond met verlichting om zijn hals door het bos. Het roept een soort "alleen op de wereld" gevoel op waar ik wel van houd. Een "spannend avontuur" gevoel. Veel mensen zullen het gewoon naief noemen, maar ik geniet dus van dat gevoel. Er is rust, leegte, niemand. Althans, daar ga ik dus gewoon vanuit.

Verantwoordelijk

Zonnig, eindelijk zonnig. Na zo’n periode grauw en grijs zeer welkom. Maar je moet er wel vroeg bij zijn, zeker op een zondag.
En dat was ik gelukkig ook. Na 11 uur wordt het file lopen in het bos. Eerst verschijnen de joggers en de mountainbikes. Vervolgens in kuddes en groepen de nordicwalkers. De ruiters en wandelaars en tenslotte de aangespannen combinaties.
Van de meeste heeft niemand last. Maar rekening houden met elkaar is wat anders. Zo liep ik met Ocho over een zeer smal pad en er naderde een groepje joggers. Ik vraag dan of zij even voorzichtig willen doen en heel even gewoon willen lopen omdat ik een jong paard bij me heb. En dat kan blijkbaar niet, er wordt gewoon door gejogd strak langs Ocho af. Mensen snappen niet dat ik dat niet vraag voor Ocho maar voor hen. Als hij schrikt (kleintje kans maar toch) en een bokje geeft ligt er een van hen in het ziekenhuis of heeft wat gebroken en dan ben ik dus verantwoordelijk.
Ben je eigenlijk ook verantwoordelijk als men zich niets aantrekt van je waarschuwing. Hmm vraagje voor de jurist.

Run baby run

Ik zag een groep van zeven reeën, opgeschrokken door een paar wandelaars. Veel mensen letten niet op en beseffen niet hoe dicht het wild bij de bewoonde wereld leeft. Als je rust neemt en goed luistert is er zoveel te ontdekken.
De wandelaars komen voor de sport, de lol of de chocolademelk achteraf. En dat is maar goed ook daar komen die reeën mooi mee weg.

Ex-stalgenoten

Het paardenwereldje behoorlijk groot, maar toch o zo klein. Ik zie nog graag de mensen van drie van de vier stallen waar ik klant was. En veel kennen elkaar. Of weten in elk geval over wie we het hebben.
Roddel is de olie van het bedrijf zeg ik wel eens. Het geeft een saamhorigheidsgevoel dat zijn weerga niet kent. Het is heerlijk even alle ins en outs weer door te nemen.
En dan bedoel ik geen valse roddel maar meer een flinke update. Hoe is het met die? Gaat hij nog steeds zo stom met zijn paard om? Waar ik die gebleven? Goh, alweer verhuisd. Erg he de handel in.. Gaat nu naar... nog altijd kreupel.... Zadel te koop? Zoek nog... Is weer terug...Heeft nu les van... Deed toch wedstrijden, Gekocht, verkocht. Welke veearts? Nee nog nooit gezien... Wie? Biafrastal!? Ach nee? Ook dood? Kreupel? Drachtig.. Wat fijn!
Na zo’n middagje ben ik weer helemaal op de hoogte, lekker hoor!

Prik

Brenda heet de veearts en het is een leuk mens. Zo’n mens waarmee ik graag eens naar de kroeg zou willen gaan. Ze was er om twee redenen. Ocho’s herhalingsprik en de schurrefies waarvan ik Ocho nog steeds verdenk. Ze vond Ocho verbazingwekkend makkelijk te prikken (mrie trots). De symptomen van de schurrefies vond zij niet typisch. Een schraapsel onder de microscoop gaf uitsluitsel, geen beestjes. Maar wat het dan wel is .... Brenda dacht aan een soort bacteriologische infectie, remedie één keer wassen met betadine en vervolgens droog houden. Een behandeling alsof hij mok heeft maar dan over zijn hele lijf.
Ik zou niet weten hoe ik dat moet doen.... Droog houden staat in contradictie met beweging geven. En beweging wil ik persé voor zo’n jonkie als Ocho. Peins pieker keuzes.....

onverbeterlijk

Afspraak is afspraak en beloofd is belooft. Ik heb beloofd aan Otch dat ik altijd mijn best zou doen goed voor hem te zorgen. Dat is wel eens lastig en soms moet je daarbij afspraken maken met anderen.
Ik voel me meestal niet schuldig tegenover een ander als ik om hulp vraag, ik probeer er wat tegenover te stellen. Ongevraagd en onuitgesproken. Het is naïef te denken dat het klusje dan ook klaar is. Zoals wanneer je zelf moet informeren of de afspraak eigenlijk wel nagekomen wordt. Not....! Het is niet leuk het vertrouwen in iemand te verliezen, te weten komen dat je op iemand niet kunt bouwen.
Conclusie: Ik ben weer eens naïef geweest.
En dat leer ik maar niet af....

Glow in the dark

's-Avonds ga ik naar hem toe om voor hem te zorgen. En hoewel de stal dus fantastisch gelegen is naast een kroeg en in het bos is dit heel soms een nadeel. Soms is de kroeg dicht en het bos is net zo donker als op andere nachten. De baas van de lieve oude taart zit met hetzelfde gedoe. Hoe geef je je paard beweging als de bak bezet is en het o zo donker is om je heen. De oplossing is simpel. We gaan wandelen.
Ocho’s pukkelkont blijkt daarbij handig te zijn.

Deken mania

Nog even verder over die dekens. Als we nou gaan opruimen, wat heeft elk paard dan nodig aan garderobe.
• Staldeken
• Vliegendeken
• Zweetdeken
• Regendeken
• Winterdeken
Nou dat zijn dus alsnog 5 dekens waarvan je kunt vinden dat je ze nodig hebt. Als je dan nog de oude bijna versleten dekens, en reservedekens mee telt dan kom je dus een heel eind. Daarnaast kan ik mij ook voorstellen dat er zich een buffer met gadget dekens opbouwt. Die dekens die te leuk, goedkoop, bijzonder zijn om te laten liggen en die dus voor de ooit vast klaarliggen in de schuur. En de dekens die kapot zijn maar nog steeds niet gerepareerd. Of die niet lekker wilde passen en daarom niet meer gebruikt worden maar er wel zijn.

Even Tellen, Van Frits heb ik nog:
• Eén fleece zweetdeken die ik maar niet verkocht krijg.
• Eén wollen zweetdeken, omdat hij maar 15 euro was. Veel gebruikt blijft mooi.
• Eén vliegendeken. Miskoop, heeft geen singels. Plus een losse hals maar dat telt niet als deken.
• En Ocho heeft een regendeken omdat ik het zielig vind als hij zo doorweekt raakt.
Dus voor het gemiddelde doe ik best mee, gelukkig dat vier van de vijf thuis liggen, dan lijk ik minder erg.

Rekenen

Mijn paarden maatjes Clau en P’trice hebben zich vergaapt aan het huidige optrekje van Ocho. Ja, ze vonden het wel mooi, en heel anders dan bij hun thuis, lekker dicht bij bos en kroeg. Er was ook verbazing, wat hangen er veel dekens aan het rek. En uit balorigheid ben ik eens gaan tellen.
Er zijn 14 stallen gevuld waarvan er 8 in beheer zijn van Ocho’s kleuterjuf. Aan het rek, op de ruggen van de paarden en elders in de stallen telde ik 45 dekens. Volgens de mevrouw van de pony’s (6) waren er vier van haar. Er is er één van Ocho. En ik weet zeker dat de aanstaande moeder geen dekens heeft.
Blijft over 6 paarden/ponys gedeeld door 40 dekens is 6,666 deken per paard.
45 Dekens die aan de 12 stangen aan het dekenrek hangen, dat betekent 3,75 deken per stang is...Te zwaar. En vandaar dat het dekenrek vannacht naar beneden gekomen is. Even Apeldoorn bellen...

Zuur

Mijn vriendin is verdrietig, en ik ook. Wat kan er toch gezeuld worden met een paard.... Al kei lang, misschien al wel tien jaar heeft zij een fries verzorgd, Rintje. Nu is hij dik in de twintig, zijn baas is een jaar geleden overleden de weduwe van de baas kan hem niet langer aanhouden. Hoewel mijn vriendin hem graag wilde overnemen is daar niet op ingegaan.
De eerste keer is Rintje weggegeven en vervolgens stiekem verkocht om uiteindelijk dankzij een hele boze weduwe weer terug gebracht te worden.
Hij kwam terug met zere voeten, broodmager, kreupel en met een doffe vacht.

Joyce, dat is een trouwe. Weer of geen weer zij ging bij hem kijken. Al die zorgjes, zalfjes, betadinetjes, dettolletjes, poetsbeurten, knip, was, vlecht, .....dingen. Hij knapte dus lekker weer op. En hij stond tevreden in de weide met een grote inloopstal.
En nu is het voorbij. Weer is hij weggegeven. Ik hoop maar op voldoende respect voor de overleden baas en zijn weduwe dat het dit keer voor Rintje zelf goed gaat.

Voor Joyce is het nog zuurder, hij is er nog maar net buiten haar bereik. En dat is uiteindelijk vaak wat de verzorger ten deel valt, houdoe en bedankt. Maar dan zonder het bedankt.

Lijnen

Ocho leert om tussen de lijnen te wandelen. Hij voorop en dan stuur ik terwijl ik achter hem loop. Zijn bolle kant zit rechts, links afslaan vind hij dus makkelijk maar rechtsaf vertikt hij nogal eens vaak. Ook heeft hij de illusie dat hij, omdat hij voorop loopt, mag bepalen waar we heen gaan. Buiten deze details doet hij prima zijn best.
Blijkbaar zijn we wel een soort bezienswaardigheid, een indianenpaard met een vrouw er achter. Vandaag was het druk in het bos, hoe vaak ik gehoord heb dat ik mijn karretje vergeten ben..., dat ik er op moet zitten en niet er achter moet lopen...
Als Ocho kon moest hij er vast om lachen, dit is ook LMJK namelijk.

plaatje

"Nei gerij"

Nei gerij is erg lekker, maar ik moet ook wat zuinig zijn. Je kent vast wel het spreekwoord: “Mensen met paarden hebben de hemel op aarde, en als ze sterven valt er niets te erven.”
Bij de verhuizing naar de huidige woonplaats van Calle Ocho heb ik een heleboel spullen thuis opgeborgen. In de garage, Ro vindt dat het in de schuur zo naar paard gaat stinken. En omdat ik niet van overbodig houd, verkoop ik ook nogal eens wat van mijn spullen. Meestal via bokt of marktplaats.
Zo heb ik ooit mijn longeersingel en bijzetteugels verkocht. Frits longeerde ik los, dan liep hij ook keurig zijn rondjes. Kortom opruimen die troep. En nu heb ik ze dus weer nodig in de opvoeding van Ocho. Die verkooptruuk kan ook fijn andersom. En zo ben ik nu gelukkig met een tweedehands longeerset voor 25 euro. Als ik zo door ga valt er misschien ooit wel weer wat te erven.

* Nei gerij= brabants voor "nieuwe spullen"

Namen noemen

Veel mensen hebben bijnamen, of moet ik zeggen aliassen. Ik verzin vaak aliassen omdat ik vind dat ik het niet met naam en toenaam over personen moet hebben op ’t internet. Dat vind ik een kwestie van fatsoen. Ik kan het wel steeds hebben over de staleigenaar en het stalgenootje maar voor die titel komen meerdere personen in aanmerking. Andersom kan ook, mevrouw Brekebeen, dokter Pipi en de kleuterjuf zijn een en dezelfde persoon. Op stal staan het gigantje, de meneer die denkt dat hij de baas is, de tweeling, de pony en de lieve oude taart. En dan nog het beste paard van stal; Zandkasteel, Pukkelkont, Draakje, Otch, Slungel. Eigenlijk is er maar een die hier echt zichzelf is, en waarvoor ik verder ook geen alias kan verzinnen. Voor deze keer mogen jullie dat doen, het gaat om die mevrouw hierboven.

Regelen

Er zijn nogal wat vooroordelen over werkende moeders, zowel in positieve zin als in negatieve. Hoe het uit gaat pakken voor mijn paardenkind weet ik nog niet, maar ik ben vanaf vandaag weer een “werkende moeder”. Eindelijk voel ik me geen huisvrouw meer en heb ik ook helemaal geen tijd meer voor het huishouden. Het valt niet mee alles zo te regelen dat er voldoende aandacht is voor het paardenkind en tegelijkertijd mijn man tevreden te houden. Het is lastig. Kind woont niet thuis, man wel...

Kater

Ik ben altijd al fan geweest van “Jan Jans en de Kinderen” en dan met name de jaren voordat alles politiek correct moest zijn. Hoewel hij niet mijn meest favoriete karakter was, had hij wel karakter. De rode kater.
Ocho deed me vandaag aan hem denken. Altijd lief, makkelijk, vind alles best (zelfs de streken van Loedertje), filosofisch, zich verwonderend over de wereld om zich heen, verongelijkt over zijn jeweetwel probleempje en zwaar beledigd als de baas terug komt van een paar dagen vakantie.

Faula

Heel lief krijg ik geregeld een verslagje van Ad over het welbevinden van Faula. Zij was het laatste jaar de vriendin van Frits. En ze hielden erg van elkaar. Van Frits mocht er niemand in de buurt van Faula komen behalve Aarla. Aarla was het pleegkind van Faula. Met z’n drieen stonden ze de hele zomer in de wei. Omdat er niemand echt omkeek naar Faula heb ik haar”geadopteerd”, tijdelijk hoor, ik wist dat ze rond oktober weg zou moeten. Haar eigenaar had het stalgeld vooruit voldaan en per oktober zou dat op zijn.

Faula was op leeftijd en ze zat een beetje raar in elkaar. Het leek er op dat haar bekken of heup ooit eens gebroken was geweest. Ze had een heel scheve heup en tijdens het draven gaf ze het gevoel dat je op een fiets zat met een flinke slag in het wiel. Toen de tijd daar was hebben we een ander adoptieadres voor haar gezocht. Het was dat, of ze zou naar de markt of slacht gaan. Ze is terechtgekomen op de zorgboerderij van Ad. En zo te zien is ze erg gelukkig daar. Ik wordt van de verslagjes van Ad en heel blij maar ook heel verdrietig. Ik mis Frits zo. Het is een nieuw jaar. Ik ben dat ingegaan zonder Frits en dan krijg ik zo’n attent en lief berichtje over Faula. Zit ik hier weer tranen met tuiten te janken.