Rossinante

De Spaanse schrijver, voluit Miguel de Cervantes Saavedra, werd in 1547 geboren en stierf in 1616, het jaar waarin ook de Engelse schrijver William Shakespeare overleed. Men neemt aan dat Cervantes in de beroemde zeeslag bij Lepanto tegen de Turken heeft gevochten voor de zaak van het Heilige Roomse Rijk (1517). Later viel hij in de handen van Barbarijse zeerovers en zat hij een aantal jaren vast in Algiers. De overige jaren van zijn leven probeerde hij aan de kost te komen door romans en toneelstukken te schrijven.
Wat doet deze figuur nou weer hier? Wel de connectie is Rossinante natuurlijk. Rossinante het magere scharminkel, de lelijke merrie die Don Quichote dapper tijdens zijn avonturen op haar rug droeg. We kennen allemaal de windmolens. Hebben misschien wel eens gehoord van de schaapskuddes die hij aanzag voor legers en het straathoertje wat in zijn gedachten transformeerde naar een prinses.
Als ik nu naar Ocho kijk dan heeft hij wel wat van haar weg. De grootste verschillen zijn dat hij geen merrie is en zeker niet lelijk. Maar hij is wel schonkig en mager. Laat je niet misleiden, het gaat beter met hem dan hij er uitziet.
De moraal van het verhaal: Het is lang niet altijd dat wat het lijkt. Ocho is mijn vriendje, ik verdedig hem met mijn leven. Ik geniet dan ook het privilege hem uit te maken voor een mottig kleedje. Ieder ander krijgt te maken met mijn persoonlijke Don Quichote.

Mopperkont

Duidelijkheden in het leven zijn best handig. Hier moet je voorrang geven. Dit is niet eetbaar. Zo laat moet je op je werk zijn en in het weekeinde zijn we vrij. Als we elkaar ontmoeten geven we een hand en als je niest houd je een hand voor je mond. Zo weten we waar we aan toe zijn en onze omgeving weet ook wat te verwachten. Allemaal prettig geregeld. Als het allemaal niet zo duidelijk is moeten we vertrouwen op de juistheid van onze keuzes en de basis daarvoor is onze opvoeding en fatsoen.
Zo kozen Happyappie en ik er voor om op een zonnige middag een smal pad te nemen door de landerijen. Na eindeloos tussen twee schrikdraadjes gereden te hebben in het voorjaarszonnetje kwamen we uit op een straatje tussen twee boerenerven. Het was er ouderwets mooi. Links van ons was een lage muur met daarachter een heel mooie en keurige moestuin nog net in zijn winterse tooi. Er was een oude man aan het werk. Ik riep nog vrolijk dat het mooi weer was voor de tuin. Maar het enige wat hij kon snauwen was: Komen jullie nou helemaal dat pad af? (Nee, we zijn komen vliegen, duh!) Maar de kans om een antwoord te geven kregen we niet. Een tirade volgde; en die hoeven, en is fietspad, en kapot lopen en dat pad is daar niet voor en dat moet ik helemaal onderhouden!
Gromgromgrom gromgrom...
Als nou iets gezegd wordt, als goh is eigenlijk privé pad.... niet de bedoeling.... dan hadden we sorry of zoiets gezegd. Klaar... Maar dit kwam als een linkse hoek, buitengewoon onaardig, fel, en onfatsoenlijk.
Wisten wij veel... er stonden geen bordjes dat het eigen weg was, geen bordje met geen paarden toegestaan én er lopen daar nog weer van dergelijke paden waarbij het nooit een probleem is ze te gebruiken.

Ik las niet zo lang geleden een artikel dat als mensen ouder worden de chemische balans in de hersenen anders wordt. Deze verandering is er de oorzaak van dat mensen naar mate ze ouder worden soms veranderen in oude mopperkonten en zure trutten. Ik dacht altijd dat dit vooral te maken had met minder zingeving hebben, minder mensen om zich heen hebben, beperkingen die er insluipen. Hoewel die factoren vast meehelpen is er dus ook een lichamelijke factor, die er voor zorgt dat er een vicieuze cirkel ontstaat waar men niet meer uit komt. Het gevolg is mopperen, knorren, respect eisen. Door het onprettige karakter hiervan groeit juist de eenzaamheid en ook de knorrigheid . Ik had zo het gevoel dat deze man er een schoolvoorbeeld van was. Doorrijden dus en blijven lachen, altijd naar pret blijven streven.
Als ik ooit zover ben en dreig te veranderen in een zeurende zure trut, waarschuw me dan a.u.b. Tegen die tijd is er vast een pil tegen gevonden.

Overigens heb ik achteraf even geïnformeerd naar de oude mopperkont. Hij bleek altijd al een mopperkont te zijn, het enige wat veranderde is dat hij oud geworden is. Als het om mensen gaat is vooraf niets echt duidelijk dat blijkt wel weer. Geef mij maar een paard, lekker duidelijk...

Vlechtwerk II

Mag ik van jullie weten welk vlechtje nou het beste in de smaak valt.
Wat jullie van het geheel vinden?
Wat er nog kan verbeteren?
Ocho's nieuwe sportcoupe...
Wat een dun nekkie nog hè...

Vechtwerk I

Geitjes voeren op de beestenweide in het park met een hummeltje van een jaar of vier. Ze pakte een flink stuk brood en hield het door de mazen van het hek. Maar iedere keer als er een geitje wilde happen trok ze het snel terug. Niet om te plagen, maar omdat het nog net iets te spannend was om zo dicht bij de bek van een geit te komen.
Toen haar moeder en ik even niet oplette lukte het en hoorde we een verrukt stemmetje: "Ik kan het." Ze glunderde over haar eigen prestatie.

Ik moet toch ook net als ieder ander bovenlangs kunnen vlechten. Es deed het me nog eens voor. “Kijk, je doet zo en zo en dan doe je je duim daar bovenop, niet te strak en dan zo zo en zo....”
Het kan ook met pekdraad in plaats van elastiekjes. Hoe dat moet ontdekte ik bij het maken van het stukkie van afgelopen vrijdag. Volgens HappyAppie is dat makkelijker, al ziet het er moeilijker uit. Volgens de Z-amazone, die de vorige poging zo fijn uitlachte is het ook veel makkelijker als de manen wat korter zijn. En volgens een heleboel mensen op het forum maakt het niet uit of je aan de linkerkant van de hals of de rechterkant vlecht. Als het maar een oneven aantal is.
Na al die adviezen heb ik het even goed aangepakt. Pekdraad en een invlechtkammetje aangeschaft. Ocho met pijn in mijn hart een sportcoupe aangemeten. De manen vooraf in gelijke stukjes gedeeld en losjes met een stiekie vastgezet. Krukje er bij en oefenen. Ook voor Ocho is het afzien, hij moet namelijk stil staan en dat valt niet mee.
Dus ik deed zo en zo en dan mijn duim daar bovenop, niet te strak en dan zo zo en zo....” En verdomt, het werd een vlechtje zonder kramperige vingertjes. Dan vastbinden met pekdraad, niet moeilijk. Geregeld maak ik zelf mijn kleding dus met naald en draad had ik al wel ooit geoefend. Uiteinde met een of twee steken vast zetten aan het begin van de vlecht aan de manenkam. Nog een keer dubbelvouwen, weer vastnaaien en even afwerken....na een poging of vijf was het peace of cake. Geen kramphandjes, geen gefrommel met elastiekjes, rust. Zo voelde het... als rust.
Een paar dingen frustreren nog, wat te doen met dat losse kwastje wat overblijft. Het zit dan wel naar binnen gebogen, maar als je dan gaat vouwen met dat vlechtje dan piept dat dus mooi naast het knotje naar buiten. Het lijkt me wat rigoureus om het af te knippen. Hoe lang mogen die losse flosjes aan het einde eigenlijk worden..?
Wat met die laatste flubbers manen vlak bij de schoft? Ocho’s manen zijn daar zo dun dat het echt maar een heel dun en frummelig vlechtje wordt aan een heel brede basis. De moeite van het knotten niet waard.
Voor de rest: "Ik kan het...!" en daarbij voel ik mij verrukt als een vierjarige die voor het eerst zichzelf overwonnen heeft.

Keep on dreaming

Het is maar wat je er voor over hebt, het hebben en rijden van een eigen paard. Als het aan huis kan staan dan valt het allemaal wel mee. Dan ben je natuurlijk wel de kosten van voer, verzorging, tuigage, en medisch kwijt maar dat is het dan. Op pension wordt het al snel een heel ander verhaal. Ik kan best een paard er bij kopen, ik kan het alleen niet rijden. Paarden zijn net als auto’s, de aanschaf is een flink bedrag, maar daarna betaal je je nog eens elke maand blauw aan van alles en nog wat.
Een verstandige mevrouw zei onlangs tegen me: “En ik ga er echt mijn vakantie niet voor opgeven” Ik was het helemaal met haar eens. Maar nu ik er nog eens langer over nadenk doe ik dat, ben ik bang, al jaren.
Natuurlijk heb ik nog wel ergens een lijstje met bestemmingen waar ik eigenlijk nog wel naar toe wil. Op het verlanglijstje staan Mongolië, een hondenslede tocht in Finland, IJsland en Kamchatka en ik wil mijn man the westcoast in Canada nog eens laten zien. Maar het komt er nooit van. Er zijn altijd dingen die belangrijker zijn en dus wordt er niet voor vakanties gespaard. Die dingen die belangrijker zijn voor mij, zijn voornamelijk paard, paard en nog eens paard. Daar ligt prioriteit nummer één. Dat paard is mijn alles, mijn vakantiegevoel, mijn weekeinden en het liefst ook nog eens door de week, mijn ontspanning, mijn troost, mijn maatje, mijn zonneschijn en sneeuw. Als ik op vakantie zou gaan dan zit ik me in den verre op te vreten of ie het wel goed heeft en dat ik hem zo mis. Nee dan neem ik hem liever mee. Met man, hond en paard op vakantie, kwijl.....Dus neem ik mij weer eens voor te gaan sparen, and keep on dreaming.

Schobberdebonkerig

Mijn man gebruikt wel eens Bargoense woorden. Bargoens of dieventaal is een term voor de geheimtaal die in Nederland in de eerste helft van de twintigste eeuw werd gehanteerd door lieden aan de zelfkant van de maatschappij, zoals leden van de onderwereld, landlopers en rondtrekkende handelaren. Woorden als knaak, joet en patjepeeër. Het woord waar mijn man het meest van houdt is schobberdebonkerig. Hij kan dat ook fijn vaak gebruiken want het betekent zoveel als slordig werk leveren. En dat doe ik echt nooit... Daarom wil ik ook echt goed oefenen voor de wedstrijd in april. Ik wil in elk geval ‘alles’ goed afwerken en dat is een echte uitdaging voor me. Oefenen oefenen oefenen... Trailer oefenen... hij loopt er al aardig op, vooral als hij brokjes in het verschiet heeft. Oefenen op formuliertjes... ze zijn op de post gedaan. Oefenen op de proefjes... echtwel zweten. Oefenen op vlechtjes...

Daar oefen ik nou al sinds de kleuterschool op, maar het blijft moeilijk. Ik weet niet of het komt omdat ik linkshandig ben maar ik vlecht blijkbaar anders dan andere mensen. Ik vlecht namelijk onderdoor in plaats van bovendoor. Mijn vlechtjes worden ook altijd krom, te strak en schieten aan het einde los... En vlechten moet dus ook gedaan worden voor de wedstrijd. Na een boel zuchten, steunen en mijzelf afvragen waarom ik dit ook eens weer eens wilde was ik trots op het resultaat. Toch moet ik nog heel veel oefenen, heel veel. Ocho werd met zijn nieuwe kapsel uitgelachen in de rijhal. Er zaten knotjes in zijn manen, schobberdebonkerig, maar ze zaten er in!

Stapel

Binnenkort, of eigenlijk nu, moet de belasting weer ingevuld worden. Zo’n werkje wat het liefst honderd keer voor ons uitgeschoven wordt. Überhaupt het opruimen van alle ‘wel’ nuttige post is op de een of andere manier moeilijk. Het worden steeds van die stapels en dan heb ik er helemaal geen zin meer in. De niet nuttige post is simpel, die trek ik open en gooi ik bij het oud papier, en schoon is uw kunstgebit... Lastig zijn ook de stukken waarvan ik me afvraag of ze eigenlijk wel nuttig zijn, telefoonrekeningen bijvoorbeeld. Moet je die nu bewaren en als je daartoe besluit, hoe lang dan en waar?
Ik krijg er een nieuwe administratie bij. Naast Ocho’s eigen rekening krijgt hij ook een heuse eigen wedstrijdadministratie. Startkaart en coupons, oh ja en de rekening daarvan natuurlijk. Het voeren van de administratie is niet zo heel moeilijk. HappyAppie heeft het me zo’n vijftig keer uitgelegd en nu snap ik het. Het probleem zit er meer in dat ik iets moet gaan verzinnen waardoor ik het in mijn administratie ook weer terug kan vinden als dat nodig is. Het is me al zo vaak gebeurt dat ik iets keurig opberg en er een goede plek aan geef om het vervolgens nooit meer terug te vinden. (Of pas als het te laat is). Ik raak de zaken niet kwijt, maar vergeet steeds waar ik het op geborgen heb. Een beetje als een eekhoorn of ekster dat doet met de wintervoorraad. Daar had ik vroeger nou nooit last van.
De beste plek is daarom misschien nog wel op de stapel, daar kom ik namelijk nog wel eens als ik weer eens iets zoek. Belastingpapieren of zo...

Uitslag

De veearts had wat informatie voor me. Uit de mest bleek geen wormbesmetting maar uit het bloed wel. Die tegenstelling is raar. Het kan zijn dat Otch in zijn jonge jaren een hevige besmetting heeft gehad waardoor hij nu op enkele wormen al heftig reageert. Door de parasitaire besmetting is zijn darm chronisch ontstoken. Daardoor neemt hij niet voldoende voedingstoffen op en heeft hij bloedarmoede gekregen.
Informatie over het soort wormen kon de veearts niet geven, het kan van alles zijn. Van lintwormen tot kleine strongolieden. Van bloedworm tot aarsmade. De veearts heeft in haar wijsheid een flink pakket middelen voor Ocho klaargezet.
Supplementen om hem een energieboost te geven, antibiotica tegen de ontsteking. Een middel om zijn darmen wat rust te geven en twee spuiten Equimax om hem in een korte kuur nogmaals heel goed te ontwormen. De komende dagen ga ik dus zijn mest heel goed in de gaten houden om te kijken of er enge beesten of ander gespuis afkomen. Getverdegetver ik krijg daar hele vieze beelden bij. Krioelende glibberige massa in groot en klein of alleen maar erg lang en gelobt, wittig/groen of rood, spagetti in poep in plaats van rode saus. En als ik wat beestachtigs aantref dan is dat niet vies, maar informatief...

Hetzelfde

De holistische mevrouw heeft onlangs ook 'medicijnen' voor ons achtergelaten. Voor mij een zilveroplossing om meer te gaan 'aarden' en voor Ocho een flesje waarop staat dat het voor honden bedoeld is. Daar keken een aantal stalgenoten vreemd van op. Ga je nou spul voor honden aan je paard geven?? Straks gaat hij nog blaffen.....
Ik zelf had er nog niet eens bij stil gestaan. Ik heb wel eens preparaten voor koeien van de veearts gekregen om daar een paard mee te helpen. Niks geks vind ik dat.... Het zijn dezelfde vitaminen die goed zijn voor mens en dier, koe en giraffe..... Alleen de hoeveelheid of de verpakking verschilt. In dit geval was dat ook zo. Want wat zat er nou in dat voor honden bestemde flesje; Probiotica. Dat hebben ze ook voor paarden. Het is hetzelfde maar zit dan in een 4 liter verpakking en dat is wat veel voor Ocho. Ze hebben hetzelfde spul ook in verpakkingen voor mensen, die koop je gewoon bij de supermarkt. Het heet dan Yakult of Actimel of zo, volgens de reclame heb je dan snel geen last meer van een opgeblazen gevoel en zit het vol met "Goede bacterien".
Wat Ocho betreft, of het nou het zuchten en blazen van de mevrouw was, of de goede bacterien, feit is dat hij weer helemaal terug is. Hij knufselt, maakt contact, is vrolijk en verhaart vreselijk.

Rectaal

In de tandartsstoel van de (gruwel der gruwelen) schooltandarts werd er in een kies geboord. Die kies behoorde aan een kind van een jaar of 10. Het ging niet zonder problemen. Blijkbaar was de tandarts met zijn boor op een zenuw of iets anders gevoeligs gestuit. Hoewel het jochie niet zenuwachtig was geweest en het niet zijn eerste gevulde kies was, bleek het gedaan met het vertrouwen. Hij gilde moord en brand en het probeerde zich onder de handen van de tandarts en zijn assistent uit te wringen. Grote angstogen boven een met een metalen klem muurvast verankerde opengesperde mond. De tandarts en zijn assistent deden een poging tot geruststellen door al maar te herhalen dat het “Geen pijn doet". “Fuck dacht het kind, het doet wèl pijn! Een extra assistente hield de armen van het jochie tegen zijn borst geklemd. En intussen was er nog een derde assistente verschenen die fijntjes aan de tandarts vroeg: Zal ik zijn benen vasthouden?”
Woede, pijn, onmacht, verlatenheid en tenslotte gelatenheid, tranen. Een trauma geboren...

Ik herken mij in de positie van de assistenten. Ik murmelde tegen Ocho, dat het okee is, dat het zo weer over gaat, dat het allemaal goed komt en dat het echt niet zo erg is. Tegelijkertijd hield ik hem stevig op zijn plaats terwijl hij probeerde weg te komen. Nu, na het voorafgaand verhaal bemerk ik bij mijzelf een gebrek aan inlevingsvermogen en een gevoel van schaamte. Hoe kan ik nou weten of het niet zo erg is? Zeggen dat het weer over gaat en dat het wel okee is? Mijzelf ook nog eens medeplichtig maken door hem vast te houden. Ik weet er namelijk echt niets van. En ik beken; Ik wìl ook helemaal niet weten hoe het voelt om de arm van de veearts tot aan haar oksel in mijn achterste te hebben....

Tank

Het kan voorkomen dat je moet laten zien wie er de baas is. Anders denkt de pony dat zij wel even zelf mag bepalen of zij langs of over de hindernis gaat. De pony, in dit geval een fjord is een harde noot om te kraken. Als zij het in haar kop heeft, zit het niet in haar kont en al helemaal niet in haar benen. Ze neemt namelijk steeds de benen als het hoger wordt dan 20 centimeter. En een Fjord kan aanvoelen als een tank.
Fanaatje, die zo graag wilde springen had het er maar zwaar mee. Zweet op haar gezichtje, en een ingespannen koppie. Zo graag willen, maar het lukte niet. Het is ook lastig als je tegelijk je zweepje, je sporen en je zit moet gebruiken en ook nog eens goed moet sturen. Het helpt ook niet als je een lichtgewicht bent. Voor Fanaatje driftig werd of er teleurgesteld mee ophield heb ik het heel even overgenomen. Ik kan wel gewicht in de schaal leggen en al mijn middelen gelijk gebruiken, tenminste als niet het zadel alle kanten op gaat schuiven omdat ik mee hang in de volte. Ook bij mij sprong de pony pas bij de derde poging. Uiteindelijk werd het haar wel duidelijk: Zo zijn we niet getrouwd en zo gaan we ook niet trouwen ook niet. Fanaatje nam het daarna weer over en de pony had het goed begrepen. Braaf sprong ze zonder aarzelen een steiltje een kruisje en ook nog een in-uitje. Fanaatje heeft weer veel geleerd, nou nog alles tegelijk leren doen pfffff.

Slopers

Ik begin nu toch echt bij de bodem van mijn geldput aan te komen. Al dat paardenspul is zo duur. En dan wil ik weer een ditje en dan moet ik weer een datje. Op het ogenblik staan voer, vitamines en de holistische muts in de aandacht. Kost een hoop geld.
Es heeft onlangs eens goed ingeslagen bij de boeren postorderwinkel. Als het zoveelste halster van 3.95 stuk is wordt er gewoon een volgende gepakt. Terwijl die dingen toch echt een stevige kwaliteit hebben. Risico van zoveel jonkies bij elkaar zetten. Ze spelen veel, maar slopen ook.
Geen idee waar Es de nieuwe deken van Piek gekocht heeft, maar na vijf minuten mocht hij er toch maar weer af. En dat was maar goed ook want hun koppies stonden al weer op de vraatzuchtige sloopstand.

Nog zo'n geluksvogel

De directeur helpt Es als ze voor de eerste keer op Piek's rug kruipt. Wij vinden dat erg lief en daarvoor krijgt hij een eervolle vermelding.













Es ook helemaal stralend. Het is zo leuk al die jonkies die voor het eerst gaan....

Quizje

Ja, het is even wat stil hier. Ik heb weinig inspiratie. Als ik "moet" bloggen geeft dat het gevoel alsof ik aan een dood paard sta te trekken. Het zal vanzelf moeten komen ik kan er moeilijk de zweep over halen.
Er zijn trouwens enorm veel spreuken die iets met paarden te maken hebben. De bekende kennen we allemaal wel, 'Het beste paard van stal..' en dergelijke. Maar er zijn ook veel uitspraken die we nooit meer horen.
Voor de afwisselding eens een quizje: Verzin een betekenis voor een of meerdere van de volgende spreuken:

1. Een rechte voor trekken..
2. Een gouden zadel maakt geen ezel tot paard.
3. Als het hooi het paard volgt, dan wil het gegeten zijn.
4. Die met een paard uit gaat, is met zijn meester uit.
5. Auto: paardenkracht toevertrouwd aan ezels.
6. Een schurftig paard vreest de roskam.
7. Het komt te paard en het gaat te voet.
8. In het gareel lopen
9. Vrouwenhanden en paardentanden staan nooit stil.
10. Witte paarden hebben veel stro nodig.

Ben benieuwd naar jullie inspiratie en reacties...(veel graag, verras me)

Perikelen

Naar buiten kijkend overweeg ik om wel of niet naar stal te gaan. Wel of niet een buitenrit te gaan maken. Ik heb de luxe van een binnenbak om in te rijden, dus waarom zou ik nat worden.
Maar het gekke is dat als je binnen staat en naar buiten kijkt, het weer er altijd triestiger uitziet dan wanneer je buiten staat en het om je heen voelt. Ineens is die regen die je binnen zag maar een miezertje waarvan het grootste gedeelte naast je valt. Of is het een lekker gevoel de wind langs je gezicht in plaats van het gierende wat je binnen hoorde. En buiten is het altijd lichter grijs dan het binnen leek.
Alle weerpraatjes op de tv of de radio, en zeker Piets weerbericht lap ik graag aan mijn laars. Toch... Behalve als ik hoor dat er voor die middag, dat weekeinde dat ik eigenlijk naar buiten wilde, plensbuien verwacht worden. Dan sta ik binnen en kijk naar buiten me afvragend of het niet toch een miezertje is wat wel weer over zal waaien. Maar ik waag het er niet op en ga gewoon helemaal niet naar stal. Dat stukkie in de wei en naar de bak is ook buiten en dus modderig en nat. Mijn jas is warm maar niet geheel waterdicht, een natte cap doet er zo lang over om te drogen. En zo zeur ik nog een eindje aan, tot ik naar buiten ga en dan blijkt dat het echt meevalt hoor. En dan ga ik weer, ik ben toch niet te weerhouden....

Samen Solo

Ik vind mensen die heel goed kunnen rijden benijdenswaardig. Ook als ze op een manier rijden die ik liever niet zou kiezen. Met stang en trens bijvoorbeeld. Ik kan niet anders dan bewonderend langs de kant staan als iemand zijn paard mooi onder controle heeft en samen met zijn paard een beetje kan dansen. Zo is er op de vereniging een Z amazone die een heel mooi paard heeft. Heel mooi maar ook heel moeilijk, het is zoals zijn pet staat. Ik help haar graag door even een proefje te lezen of haar hondje aan te geven. Die mag namelijk bij het uitstappen ook op het paard, maar hij kan er zelf niet opspringen. Dat is iets te hoog. De Z amazone heeft een duidelijk doel. Zij wil nu beginnen aan de kur op muziek en dan is het klaar. Zij hoort al bij de veteranen in de sport en dan hoeft het niet meer zo. Mijn doel is wat bescheidener, namelijk de B. En daarna ligt de wereld nog voor me open.
Er is ook fanaatje, haar benijd ik om haar wilskracht. Zij rijdt een Fjord bij en ze is soms nog wat onzeker. Ze wilde graag springen, maar hoe doe je dat nou, hoe krijgt ze haar pony zo ver dat hij niet steeds voor de hindernis naar links of rechts schiet. Ieder heeft zijn eigen doelen en dat vind ik nou mooi om te zien. Paardrijden doe je solo en toch zijn we allemaal samen met hetzelfde aan de gang.

Loslaten

Dat het niet zo goed gaat met Ocho heb ik al beschreven. Zijn vachtje ziet er uit als een mottig kleedje wat enkele jaren te dicht bij de kachel gelegen heeft. En omdat hij allerlei vage klachten heeft heb ik er een holistische dierenarts bijgehaald.
Holisme wil zeggen dat er gewerkt wordt vanuit de visie dat alles met alles verband houd en je dus voor oplossingen naar het geheel moet kijken. Alleen het paard of een onderdeel daarvan behandelen kon ik op mijn buik schrijven. Ook ik was het haasje, of eigenlijk was ik vooral het haasje.
Volgens haar gaat het niet goed met Otch omdat het niet goed met mij gaat. Nou dat laatste klopt wel maar zou dat nu werkelijk zo’n effect op Ocho hebben dat hij er kilo’s van afvalt???
Ook heeft ze het gehad over Frits, dat het tijd wordt om hem los te laten omdat ik nu de band met Ocho niet echt de kans geef. Ik voelde mij meteen schuldig, ik had deze gedachte zelf namelijk ook al eens gehad. Het is pijnlijk Frits te laten gaan en echt ruimte te maken voor Ocho en mij. Het verlies van Frits en de toestanden waar ik de afgelopen jaren doorheen moest hebben me meer gedaan dan ik wilde of verwachtte. Ik zit vol met vragen; wat nu...?, is dit goed of dat...? Ik weet niet meer waar ik heen wil. Ik zit vol met emoties die ik vooral niet laat gaan. En volgens haar projecteer ik dat op Ocho, die daar onder lijdt. Ze heeft nu allerlei spanningen uit onze lichamen af laten vloeien.
En of ik er nou in geloof of niet, ik voel mij beter. Ocho ging er uitgebreid bij staan geeuwen, doet ie anders nooit...Hij deed ook liever dan lief tegen me. Met zijn neus tegen mijn gezicht gedrukt zachtjes blazen en knufselen. Nou dat was in elk geval welkom, een beetje troost van mijn knollie. Wij samen...mmmmmm.

Euphoria in de gloria

Het eerste moment... Dat moment dat je denkt: "Ik kan het!" of "Het lukt". Het moment dat je de rillingen langs je rug voelt gaan. Je heel puur voelt en het punt bereikt wat eerder nog zo ver weg leek. Je treft doel.
Dit gaat over Yvie's grote moment, niet het mijne..
Ik weet nog goed hoe het voelde. Dat daarna ik opnieuw moest gaan bedenken wat ons doel zou worden. Want dit is een grote overgang en daarna volgen er nog wel duizend kleintjes.
Way to go girl...!

Nelson

Genealogie is voor oude lullen. Ik geef toe het klinkt stoffig maar het is ook heel leuk. Ik kan de namen van mijn voorouders niet opdreunen. Ja ik weet de namen van mijn grootouders maar dan houd het ook wel op. Bij paarden is dat anders. Als ze papieren hebben worden ze geleverd met een stamboom. Heel handig, maar geen uitdaging voor de genealoog. Die zit namelijk liever te spitten op ’t net om nog nieuwe weetjes tot in dertienhonderdzoveel te vinden. Een hele poos geleden reed ik met Frits door het bos en passeerde daarbij een aangespannen combinatie met op de bok een oude man. Hij keek Frits eens aan en wist me te vertellen dat er Nelson in zat en dat hij daar vreselijk veel op leek. Dat was namelijk ook zo’n blondje met een flinke boeg. Wat zijn afstamming betreft had hij gelijk. Frits zijn vader heette Donau en Nelson was de vader van zijn moeder. Maar dat ie er op leek dat was nieuw voor me. Ik heb nog even moeite gedaan om een afbeelding van Nelson
te vinden, maar dat is me niet gelukt. Wel heb ik een afbeelding van Donau gevonden, zijn vader, maar daar had hij niet veel weg van. Nu kwam ik op het spoor van iemand die er juist voor paarden een hobby van maakt (Daar is dat rare woord weer) gegevens op te zoeken en afbeeldingen te vinden.
En hij heeft hem gevonden. De oude man in het bos had er verstand van want ze waren als twee druppels water.
Leuk is ook aan de tweede foto dat duidelijk te zien is dat Nelson haverwege de jaren zeventig nog gewoon ingezet werd op de boerderij. Geldersen zijn eigenlijk boerenpaarden, en dat bedoel ik als compliment