Kapot gemaakt

Bijnamen gebruik ik om een zekere anonimiteit te waarborgen. Als ik de personages in mijn paarden leven bij naam en toe naam zou noemen dan zit er een risico aan dat zij daardoor schade oplopen. En dat is het laatste wat ik wil.
Om dezelfde reden staan er in de blog geen adressen. Of plaatsnamen.
Als ik nu iemand onbedoeld beledigd heb met wat ik in mijn blog geschreven heb dan spijt me dat.

Aan degenen die het nodig vinden mijn schrijfsels zo negatief mogelijk op te nemen en die interpretatie door te roddelen. Bedankt voor het kapot maken van mijn plezier.
Deze blog eindigt voorlopig hier.

Patroon

Het wordt wel event genoemd, beurs, evenement of in dit geval een messe, maar eigenlijk vind ik het vooral een festival. Vergelijk het maar met een pop-festival, er zijn optredens, je kunt er duur slecht snacken, rijen voor het toilet en kraampjes waar je je geld heel makkelijk kwijt kan. En eigenlijk gaat het altijd hetzelfde....

Het begint allemaal met je optutten:

In een blije stemming komen:


Je gaat spullen kopen:Je sjouwt van alles met je mee:



Kijkt naar de shows:














Wordt een beetje van de moe-tjes


Je haar gaat in de war:
Je kunt even geen goede zitplaatsen meer vinden:
En stort tenslotte in ...
Lekker hé!

Troost

Druk druk druk druk druk is het gezin waar ik uit kom. Vijf broers, één zus, papa, mama, alle aanhang van de koude kant. De kleinkinderen en het stiefkleinkind en tot slot ook nog twee hondjes waaronder ons Diefke.
Wij zijn allemaal druk. Maken allemaal graag grappen, zijn actief en houden van lol. Maar zo’n heel lang weekeinde deed me wel weer beseffen waarom ik ook eens weer eens op mij zelf ben gaan wonen.
Eerst is er de euforie van het weerzien, dan het bijpraten, dan de actie, het uitblazen en opnieuw actie, dan het napraten van de dag, het leven en de rest. Memory lane wordt ook veelvuldig bezocht. Na een paar dagen voelde ik mij gemangeld, kwetsbaar en terug in die fase dat ik mij voornamelijk een dom en lelijk eendje voelde. Ik wilde weg, weer mijzelf zijn, rust. Als eerste nam ik afscheid.
Het duurde zeker 75 kilometer voor ik mij weer een beetje tot mijzelf kwam, nog eens 75 kilometer vol gepieker voor ik wist wat me zou helpen. Ik reed in een ruk door naar zijn stal. Daar was hij dan: mijn troostpaard. Hè hè.... Pffffff

Duurt even hoor....

Ben even weg hoor....

Ocho is gewoon waar hij het liefste is....Thuis met zijn neus in het gras.

Vink

Een aanvinklijstje is best heel handig. Dan kun je bijhouden wat je gedaan of gezien hebt. Zo hebben wij er altijd een of meerdere bij ons als we even weg zijn. Bijvoorbeeld als we naar London gaan. Heel in de verte een puntje van the towers, Vink. Een vage schaduw van The eye, Vink, st Pauls op een plakposter in de metro, Vink. Dat scheelt een boel lopen en daar hoeven we dus niet meer naar toe.... Lekker makkelijk
Er is ook een lijstje van dieren die ik live gezien heb(en dan niet in de dierentuin maar in de wild). Het zijn er inmiddels al heel veel, van duivelsvis (brrr) tot mestkever en poema tot grijze walvis. Vink Vink Vink...
Ik heb met tante Es een ritje gemaakt naar Friesland. Ik speelde weer eens gezelschapsmens in de auto. En zo ik kon weer een felbegeerd Vinkje zetten, namelijk dat bij de Lepelaar. Een erg leuk beest met zijn gezwaai in het water. En een vogeltje hè, ik houd van vogeltjes... Meer van zingende vogeltjes dan van zwaaiende, maar voor de afwisseling is zwaaien ook wel eens leuk.

Mannetje

Iedereen heeft wel op een of ander gebied twee linkerhanden. Zo kan ik bijvoorbeeld niet loodgieteren en ook geen auto’s repareren. Niets mis mee. Het vervelende is alleen dat je dan een zak geld neer moet leggen om de boel gefikst te krijgen. Ik ben dan ook altijd stevig jaloers op mensen die ergens een ‘mannetje’ voor hebben. Goedkoper, zwart, geen wachtlijsten of voorrijkosten kortom het heeft vele voordelen. Maar ik heb nooit ‘mannetjes’ ik weet niet hoe je daar aan komt en hoe je die relatie moet onderhouden.
Mijn zadel is stuk. Niet ernstig maar toch lichtelijk ongesteld is hij wel. Onder het zweetblad zit een soort geleide-leertje waar de singelstoot doorheen gehaald kan worden. Het resultaat is een zweetblad wat vast ligt, niet kan klapperen of bij het opstijgen “meegenomen” kan worden. Het vervelende is dat de stiksels waarmee die dingen vastzitten door het zweetblad gaan op de plaats waar mijn been ligt. Ik heb daar geen last van, maar het geeft wel slijt. Sinds kort ben ik mijn beugelriemen onder het zweetblad gaan dragen. En is dus dat geleide leertje handig geworden en in gebruik. Nu is het dus stuk. De stiksels zijn doorgesleten en simultaan hebben ze het begeven.
En wonderlijk genoeg heeft zich een mannetje aangediend. Ik kende de man al jaren, maar wist dus niet dat hij voor de hobby ooit geleerd heeft voor zadelmaker. Dat was een goed bewaard geheim. Hij heeft ook maar één voorwaarde. Ik mag geen reclame voor hem maken en aan niemand doorvertellen dat hij dit doet. Hij heeft geen enkele zin om voor Jan en alleman te gaan repareren. Dus ik heb beloofd dat ik het niet op internet zou zetten....

Gespot

Ik hou van buiten rijden, dat is algemeen bekend. Ik hou van zingende vogeltjes en het zien van wild. Groot wild, zoals de ree, haas, vos en das maar verder kwam ik eigenlijk niet. Maar nu ontdekte ik iets leuks en kleins wat wegschoot voor dat Otch er per ongeluk met zijn hoefjes op ging staan. Na veel zoeken in de boekjes en op het net heeft het beest en naam gekregen. De levendbarende hagedis. Aangenaam....

Verstoppertje

Op een wedstrijdterrein zie je veel stof, struikjes die er gisteren nog niet stonden, een boel hoedjes en knotjes, hekjes en letterbordjes. Maar wat mij het meeste opvalt is dat er auto’s op het terrein staan. Geparkeerd bij C, met hun neus naar de ring. Daarin zit de jury en de schrijver.
Het geeft me altijd een beetje een raar gevoel. Omdat je recht tegenover de auto groet zie je niemand, alleen een glimmende autoruit. Als je je gaat melden, dan gaat er als je geluk hebt een raampje open waardoor je verstaanbaar bent als je van een afstandje je naam schreeuwt. De jury geeft door een hand uit het portierraam te steken aan dat je mag beginnen, anders komt de boodschap niet over.
Nu ik hier nog eens over denk voelt het als een soort onfatsoenlijk. Van de ruiters wordt verwacht dat zij er picobello uitzien, keurig groeten en zich aan een vast protocol houden. Ik heb als ruiter het gevoel dat ik een beetje in de ruimte sta te groeten, voor de kat zijn viool zo gezegd. Er is niemand die teruggroet. Niemand die je zoals het fatsoen voorschrijft even in de ogen kijkt. Niet bemoedigend, niet neutraal, gewoon niets...
De jury doet heeft niet de mogelijkheid mij passend te antwoorden. Zij zitten verscholen in hun glazen bubbel. De jury is er wel, maar is er ook niet...Je kunt tellen tot je een ons weegt. Er is nooit iemand die ‘Buut vrij’ roept.

Wegwezen

Op je protocol kun je als het goed is lezen wat je punten zijn en de motivatie daarvoor. Dat is erg prettig want dan weet je wat je nog moet verbeteren. Ik lees op het forum wel eens over rare jury uitspraken op het protocol. Ik had niet verwacht dat ik er al zo snel een tegen zou komen. Op het laatste protocol, dat van het winstpunt, staat “Jasje is verplicht en handschoenen ook”.
Pas toen ik dat las realiseerde ik me dat ik mijn handschoenen wel in mijn zak had, maar gewoon vergeten was aan te trekken. (duh!) Maar dat jasje...dat had ik toch echt aan. Ik wachtte anderhalf uur op en rond het terras tot de jury klaar was. Ik snapte het gewoon niet en wilde weten wat er nou bedoelt werd. Uiteindelijk, na veel geduld en thee, kwam de mevrouw uit haar auto. Haar uitleg was dat bij het dragen een rijjasje, handschoenen verplicht zijn. Als je met een trui of ander verenigingstenue rijd dan zijn handschoenen niet verplicht. “Aha, tja mijn handschoenen die was ik vergeten. Heel dom”. Zegt de mevrouw: “Tja, mensen die van alles vergeten daar hebben ze tehuizen voor.” Ik heb maar gedaan alsof het heel grappig was wat ze zei. Verre van grappig en schandalig vond ik haar opmerking en maakte dat ik wegkwam.

Winstpunt

De tweede keer; Het doel was dus om Ocho keuring langs het publiek te krijgen. De wedstrijdring ligt namelijk strak aan het terras, met zijn muziek, pratende mensen. Het secretariaat en de bar. Het is een plek van komen en gaan, etenslucht en donutdingen.
Ik had mij wat dat betreft geen zorgen hoeven te maken. Onverstoorbaar was hij. Voorbeeldig. Aan die onverstoorbaarheid kwam bij de aanvang van de proef een abrupt einde. Nog voor dat we A passeerde ontdekte Ocho dat het glad was op het gras. Ik voelde zijn achterhand onderuit gaan, hij herstelde zich. Helaas heb ik dus een slim paard. Dat zou hem geen twee keer overkomen. Ik kon de proef op mijn buik schrijven. De hoeken in gaan...NOT, voltes....NOT, aanspringen op de volte...ECH NIE, tempo maken....HAHAHAHA.
Ik zat intussen in tweestrijd. Moest ik nu Ocho op zijn fluit geven....Ik vond dat hij gelijk had met zijn protest en durfde zelf ook niet meer risico te nemen. Veel te bang dat hij echt iets zou verstuiken of om zou vallen.
De tweede proef ging beter... maar als ik de foto’s zie dan zie ik, te lange teugels, een paard dat volkomen weg loopt, meehangen, scheef zitten en nog tal van andere onvolkomenheden. Maar LMJK was het!
Proef nr 1. 164 punten. Proef nr 2. 180 punten. Mission acomplished !