Niet vervelend

De drukke tante heeft niet zoveel tijd om zelf haar paard beweging te geven. Te druk druk druk druk druk. Haar Eénoog wordt al wat ouder en wordt zo langzamerhand wat stijver. Tante was zich er dus van bewust dat Eénoog wat meer nodig had dan zij hem nu kan bieden en zocht een bijrijder. Er volgde een hele uitgebreide instructie met o.a.waarom hij echt beenbescherming gereden moet worden. En op welke momenten dat hij allemaal een klontje krijgt en nog wel wat dingen.
Ik houd niet zo van beenbescherming. Het maakt de pezen erg warm en in 99% van de gevallen is het volslagen onnodig. Het staat dan zo “leuk” samen met een bijpassend dekje. Gelukkig is de drukke tante helemaal niet zo... Ik ben dus braaf met bescherming gaan rijden, klotsflapklots. Echtwel nodig bij Eénoog.

Het verhaal van die klontjes daar werd ik toch wel lichtelijk recalcitrant van. (Ik blijf ook echt mijzelf hè). Eénoog heeft pech wat mij betreft.... Geen klontje als hij stil blijft staan, als hij het bit aanneemt, als de beenbescherming er om zit, als hij in de bak is, als hij klaar is, heel zielig...
Om het goed te maken heb ik hem Ocho’s voerbal geleend, met gezonde brokjes.
Eénoog mag dan een oude baas zijn, maar met wat aanmoediging van mijn kant had hij het zo door. En terwijl hij zich vermaakte droogde hij langzaam op onder zijn dekentje. Helemaal niet vervelend hoor, om nog een poosje binnen te moeten blijven.

Happy met haar Appie

In een blog probeer ik geen namen te noemen. De persoon in kwestie weet het meteen als het over hem of haar gaat, maar dat hoeft de rest van de wereld niet te weten. Soms kan ik er niet omheen en geef ik een bijnaam. Ik verzin iets en blijf die persoon ook verder zo noemen of de blog. De kleuterjuf had bijvoorbeeld een hele schaar jonge knollies op stal waar zij ijverig voor zorgde. Kanjer is en blijft een kanjer om te veel redenen om op te noemen. De baas van B, is de baas van Bradaigh. En er is ook de baas van degene die denkt dat hij de baas is. Onlangs schreef ik over de baas van Dycus. Zij was een beetje teleurgesteld over haar naam. Een “Baas van...” was er al. Nu verzocht zij dus om een andere naam....
Daar kan ik dan makkelijk dagelijks een poos over denken. Maar een bijnaam verzinnen op verzoek is niet makkelijk. Zij is zorgzaam, een beetje op zichzelf, fanatiek, gedisciplineerd, een vroege vogel, Happy met haar Appie, behulpzaam. Wat moet ik daar nou van maken...

Narren

Blijkbaar is het iets collectiefs. Hoe zou het anders kunnen dat er zoveel paardenbezitters tegelijk last van hebben. Of misschien moet ik het anders verwoorden; “...hebben zoveel paarden er tegelijk last van”:

De; Kolder, onwil, geheugenverlies, frissigheid.
De; Geen zin vandaag.
De; Dit heb ik nog nooit eerder gezien hoor!
De; Hier moet ik even van schrikken baas.
De ;Ik ontspan mij toch nooit, hoe kun je me dat nou vragen...
De; Moet ik echt naar de wei...en dan later er weer uit?
De; Stilstaan... “Kan ik dat dan”???
De; Doe geen moeite het nog eens uit te leggen...
De; Wat is dat bit koud vandaag.
De; Ik ben een kameeeeel.....

Het zou mooi zijn eens onderzoek te doen naar de collectieve stemmingswisselingen van paardachtigen. Mooi ja, maar hoe meet je dat... En niet meetbaar is al snel niet wetenschappelijk genoeg. Ik denk dat Ocho net als ik veel blijer zou zijn als hij lekker aan het gras kon. Maar het gras is op. Hij is wel de hele dag buiten, maar behalve narren met die andere collectief beïnvloedbare makkers is er niets te doen. Ze zijn een beetje werkloos, staan maar wat te staan en daar worden ze lammig van. (hmm waar ken ik dat van?)

Kledder

Ocho is al een poosje van slag, het lijkt wel alsof hij vergeten is wat hij allemaal geleerd heeft. Om de boel niet te frustreren besloot ik vandaag weer eens lekker met hem en Diefke het bos in te gaan. Het was erg fris en ik was weer eens vergeten handschoenen aan te doen.
Het was zacht, nat en glibberig en ik stak mijn hand er midden in. Het zou aangenaam zijn geweest als het ook warm was, maar het was dus ijskoud... Ik geloof dat ik wit weg trok bij dit gevoel, vooral omdat ik het totaal niet thuis kon brengen. Getverde vieze kledder. Zeer onaangenaam verrast. Ik moet ook mijn handen niet in mijn zakken steken als ik daar een vergeten banaan in heb zitten. Hoewel dat dus de kern van iets vergeten zijn is; Je weet niet meer dat je daar een banaan vergeten bent. Ocho vond de kledder overigens nog steeds lekker.

Ziende blind

Zonder dat ik het merkte was het er in geslopen als een vals en geniepig virus. Ik werd er niet ziek van hoor... nee eigenlijk moet het al lang aan de gang geweest zijn voordat ik het doorhad. En dan denk je nog dat je je aanstelt. De wereld veranderd er niet door, zo geniepig is het en pas toen ik ontdekt had ging er een wereld voor me open. Het scheelt bijna niks en toch is de hele omgeving anders. En ik geniet nu ook van steeds er even boven over kijken en dan weer door het glas... Ik zie alle blaadjes weer, en de grasspieten, de kentekens van passerende auto's, de ondertiteling op tv.
Wat een verschil, Mrie met een bril.

Crop

Ik rommel wat aan met de afbeeldingen die ik hier op de site plaats. De camera waarmee ik foto’s maak was vier jaar geleden top of the bill, maar dat is hij nu natuurlijk niet meer. De ontwikkelingen gaan snel en het ding wordt ouder. Toch zou ik niet van hem willen scheiden. Het is een handzaam ding wat een beetje zoom heeft en weinig vertraging op de sluiter. Meestal haal ik de foto's even door photoshop heen. De bewerkingen die ik doe zijn simpel want een genie ben ik er niet in. Mijn meest gebruikte tool is de croptool. Daarmee maak ik uitsnedes uit de foto’s die ik gemaakt heb, zodat ik de compositie iets aan kan scherpen. Want daar is mijn toestel niet zo heel goed in.
De baas van de papowny vroeg me van de week of ik eens een fotoserie van haar en haar papowny wil maken. Ik voel mij zeer gevleid. De meneer met de dure camera kreeg spontaan een uitdrukking van lichte verbijstering op zijn gezicht. Niet dat hij mij deze uitdaging niet gunt. Hij voelde zich misschien een beetje afgetroefd door een klein zakcameraatje. Die fotosessie moet even wachten, mijn man heeft een klein beetje aan de programmatuur gerommeld, hij heeft per ongeluk heel photoshop gecropt. En dan kan ik niet doen alsof ik zo'n goede fotograaf ben.

Altruistisch?? Neu, dacht het niet...

De buurman van Ocho aan de linker kant is Dycus. De baas van Dycus is ziek en heeft mij opgebeld om met een snotverkouden kraakstemmetje te vragen of ik Dycus beweging wil geven. En dat wil ik wel. Dat is zelfs een langgekoesterde wens maar dat weet zij niet. Dycus ziet er namelijk zo lekker soepel uit. Hij loopt zo lekker voorwaarts en lichtjes. Hem zien springen is wat mij betreft en lust voor het oog. Onder het mom van: "Tuurlijk zorg ik wel voor jouw paard, geen enkele moeite". Heb ik dus de kans eens te voelen hoe hij loopt.

Hij vond het en beetje raar dat ik hem het zadel oplegde in plaats van zijn eigen baas. Ocho stond met grote ogen toe te kijken. "Lichtelijk jaloers": interpreteerde ik. Het werd een heerlijk half uurtje. Dycus voelt inderdaad net zo super als het er uitziet en echt alle knoppen zitten er op. Dat was ook wel weer eens lekker.
Vervolgens het beest verzorgt met een warme uitzweetdeken en en bakje muesli met haver. Goed afkoelen en de wei weer op. Wat hebben we het goed he....

Lasagne

Paardenvriendinnetje op 't eten. Of eigenlijk daar is het ooit begonnen, nu zijn we gewoon vriendinnen. Het was lekker en gezellig.
Men neme:
Spinazie (gewoon gehakte spinazie uit de diepvries, geen alla crème.) Ontdooien en uit laten lekken
Potje carbonara saus van grand Italië
Lasagne
Bechamelsaus: Maak een roux van boter en bloem, 25 gram boter en een eetlepel bloem met kop er op is genoeg voor twee personen. Leng aan met melk en beetje room en een snuffie nootmuskaat. blijven roeren tot je een stevige maar nog wel vloeibare saus hebt.
Gerookte zalm

Bouw de lasagna op met lagen
Begin met de eerste laag bechamelsaus, daarna de eerste laag lasagnabladen. Daarna maakt het niet meer uit welke volgorde je aanhoud. Eindig met opnieuw bechamelsaus. Maak af met geraspte kaas. Een halfuur a drie kwartier in oven op 175 graden moet genoeg zijn, maar dat moet je zelf even in de gaten houden.

Goh als ik het zo uitschrijf is het nog bestwel een recept....en ik heb nog wel het gevoel dat ik maar wat doe....

Tradities

De traditie wil dat na een val van je paard je moet trakteren. Meestal op taart maar in de buurt van Den Bosch zijn het Bossche Bollen. Ik heb het altijd een beetje een rare traditie gevonden. Maar dat kan komen omdat ik mij nogal snel vernederd voel. Daar sta je dan met je bollen: Hahaha, ze is er afgevallen, dankjewel en smaksmikkelsmak.
Ligt aan mij hoor, ik ben soms wat gevoelig.
Nu vraag ik mij af of je ook moet trakteren als je paard je voorzichtig op de grond neerlegt als hij toevallig zelf omvalt. Het gebeurde Sinterklaas vandaag en mij dus ook. Het paard van Sinterklaas viel om omdat ze hem volkomen gedrogeerd hadden. Daar kan zo’n dier niet tegen, arm beest. Arme geschokte kindertjes.
Ocho viel omdat hij gewoon eigenwijs op het randje van het modderige pad wilde lopen terwijl ik hem gewaarschuwd had dat het daar glad was. Zijn beide linker benen gleden onder hem en op twee rechter benen kan een paard niet staan. Ik landde zachtjes in de herfstbladeren waarbij ik er voor zorgde mijn onderliggende been zo te draaien dat er niks zou breken. Binnen een fractie van een seconde stonden we weer op onze benen. Ocho zag er uit alsof hij zich schaamde. Technisch gezien vind ik dat ik niet gevallen ben maar neergezet. De oplossing van het taart probleem is simpel, ik laat gewoon Sinterklaas trakteren.

Leasepaard

Ja dat bestaat, het fenomeen Leasepaard. Met een overeenkomst waarin de duur en afspraken over wie nou wat betaald en waarom.
Ik had er ook een, Mirakel heette hij. Wat een gedrocht van een naam. Het dier kon er ook niks aan doen dus we deden het er maar mee.
Een leasepaard leek me een goede ervaring voordat ik zelf een paard zou kopen. In theorie een goed idee. In de praktijk bleek het een ramp.
Allereerst was het een rotbok. En dat zeg ik niet snel. Absoluut geen klik met het beest, hij was stoïcijns, op zichzelf, introvert en chaggerijnig of hij was continu aan de drugs. En bij mijn weten stond er alleen maar gras zonder dubbele S aan het einde, in de weide.
Zijn eigenaar en ik hadden een keurig contract opgesteld. Zij had alleen niet begrepen dat het de bedoeling was dat je dan je aan die afspraken houdt. Er was al snel onenigheid en hopla als een mirakel verdween de bok weer de trailer in naar huis. Het was dus een zeer goede ervaring, veel geleerd en veel centen verloren.
Dat ik voor een eigen paard gekozen heb kwam voort uit deze mislukking. Hoe kort of lang het duurt en wat voor rotbok het ook is, niemand kan het dan nog ophalen, verkopen, rijden, verzorgen, knuffelen, whatever...behalve IK. Me myself and I
En spijt heb ik daarvan nog geen dag gehad.

Houwdoe-war

Twee keer is het me overkomen dat ik midden in het bos me kon frustreren over een in de verte verdwijnend paard.
De eerste keer met een jong verzorgpaard. Dier trok zich gewoon los stapte aan, nam een drafje voelde vervolgens de vrijheid lokken en peerde hem. Na duizend doden gestorven te zijn is het beest gevangen door een passerende fietser. Haar eigenaar deed er niet zo moeilijk over. Pfffffffff
De tweede keer was het mijn “leasepaard”. Toen er enkele militairen uit de bosjes vielen schrokken we zo dat Mrie er naast lag en hij op weg naar huis ging. De eigenaar van een pensionstal waar hij passeerde heeft hem met de fiets achtervolgd en gevangen.
Nu was het de baas van B die dodelijk ongerust achterbleef en Bradaigh die zich de vrijheid goed deed smaken. Eerst knoerhard een rondje in het veld waar we waren. Toen via de sloot, die hij te laat zag, in rengalop richting huis. Wat een tempo had die jongen. Ocho had in galop geen enkele kans hem bij te houden, in elk geval niet met mij op zijn rug...En foetsie was meneer.
Toen we hem uiteindelijk weer vonden keek Bradaigh zo opgelucht...De baas van B was intussen 10 jaar ouder, maar hij herkende haar nog wel. Ik ook wel, maar dat kwam doordat zij ook zo opgelucht keek.

Show

Het moet gezegd worden, je kunt respect hebben voor mensen die je eigenlijk niet aardig vind. Zo is er mevrouw Pufpuf. Zij heeft een nogal levendige merrie gekocht en wil daar mee gaan rijden. Eerst had zij het probleem dat ze niet goed op kon stappen omdat het dier niet stil wilde blijven staan. Maar dat is nu redelijk onder de knie. Het nieuwste probleem is dat het beest niet van het erf af wil. Dit is niet zo erg, zolang je alleen maar in de bak wilt rijden, maar dat wil Pufpuf niet, zij wil ook lekker naar de bossen en gelijk heeft ze.
De oplossing is dat zij met een van de anderen meegaat, maar daarmee ben je afhankelijk van de goede wil van anderen.
Nu was ik er getuige van hoe haar merrie zich gedraagt als ze als eerste van het erf af moet. Het was een hele show, bokken en in zijn achteruit. Bokken en zijwaarts. Bokken met uitslaande achterbenen en omdraaien. Ocho en ik bleven wijselijk op afstand.
Ik heb wat aanwijzingen gegeven en uiteindelijk ging het voorwaarts. Eenmaal van het erf en over de “brug” (stelt niks voor, wegdek met water er onder) ging het goed. En wat ik nou zo knap vind is dat Pufpuf het niet opgeeft, doorbijt en niet bang is. Ga zo door Pufpuf dan komt het goed en voel ik me niet meer zo schuldig dat ik liever alleen of met een andere stalgenoot ga. Niets is altruïstisch.

Doppen

Nog geen twee weken terug had ik het over de tandarts en dat Ocho misschien doppen had. Doppen: omhulsels van noten, Belgische werkloze die elke week moet “doppen”, ding voor op een fles of pot, het pellen van noten of in dit geval dus de melkkiezen van een paard.
Omdat de blijvende kies door komt wordt de melkkies omhoog gedrukt, de onderzijde is een beetje hollig, maar dan met veel bobbels, hellingen en scherpe pieken aan de randen. Je zou er op kunnen skiën als het een landschap zou zijn.
De tandarts constateerde niets vreemds en is er ook geen voorstander van de doppen te verwijderen als het paard er geen last van heeft. Nou de natuur is haar gang gegaan en ik vond dus een “dop” van Ocho. Eens kijken of de tandefee ook voor doppen van huis wil gaan. Als het om het soortelijk gewicht zou gaan dan ligt er morgen een behoorlijke stapel stuivers op het nachtkastje...

Communicatie

Of ik ook ging uitstappen...? Maar er was verder niemand die ging uitstappen... Ik kon de vraag even niet goed plaatsen. Het ging net zo lekker, Ocho en ik voor het eerst in de rijhal. Ga ik ook uitstappen...eh neu..
De bedoeling van de vraag was mij er op te attenderen dat er een besloten les begon waar je ondanks het lage aantal mederuiters in de bak niet bij mocht rijden.
Maar het duurde wel even voor ik dat door had. En aan wie ik het later ook vroeg er was niemand voorhanden die mij kon vertellen wanneer er nou “besloten” lessen waren. Ja overdag of 's-avonds... maar dan ook niet altijd. Op verzoek hangt er nu sinds een paar dagen een rooster. Fijn ik snap weer wanneer ik moet uitstappen.

Van de bijen en de bijtjes

Van alles ben ik al tegengekomen op de vele buitenritten die ik gemaakt heb. Terwijl ik me een weg baande door kleine kronkelige paadjes rond een kleine plas met kikkers, kwam mij ooit een saai-keurige man in trenchcoat tegemoet die een praatje begon. Mooi paard blabla.. en vervolgens informeerde hij of ik niet bang was hier alleen. Ik keek hem vragend aan. Ja, zei de man met een zuur en viezig gezicht; “Met al die homo’s hier”. Ik begreep het onmiddellijk dit was een homo-ontmoetingsplek.
Ik verzekerde hem dat ik niet bang was: “Ik zit hoog op een paard en val toch niet in de juiste doelgroep.” Hij mompelde nog wat en spoedde zich verder door de bosjes. Wat hij daar nou te zoeken had, daar heb ik nog wel een poosje over nagedacht...

Op je paard kijk je vaak over de bosjes heen, je wilt niet weten waar ik op dergelijke plaatsen allemaal getuige van geweest ben. Ja zo leer je nog eens wat. Het werd pas echt gênant toen ik een plaatselijk bekend paardenmens in een wel zeer compromitterende activiteit aantrof. Zou hij nou door hebben dat hij chantabel is?

G.A.S.

Vooruitzien is regeren zeggen ze. En regeren dat wil ik wel. Dus bedenk ik wat Ocho en ik allemaal nog gaan doen... De baas van B en ik maken elkaar lekker met de fantastische tochten die we allemaal zullen gaan maken als onze kinderen dat eenmaal aan kunnen.
Uit ervaring weet ik dat als de buitenritten langer worden een ander zadel noodzakelijk wordt. Lange ritten op een dressuurzadel zijn funest voor mijn rug en rijplezier.
Nu al ben ik aan het scannen op het internet naar een leuk westernzadeltje voor later.
De bijwerking hiervan is dat ik last krijg van G.A.S.: Gear Acquisition Symdrome. Ik ben als een kind in de snoepwinkel. En ik wil het allemaal nu. Mij handen jeuken om niet te bieden of te mailen naar aanleiding van weer een of andere geweldige aanbieding. Ik moet op mijn handen gaan zitten, op mijn tanden bijten, diep blijven ademhalen. En er is maar één remedie tegen G.A.S., niet meer Shoppen!
Vooruitzien is in dit geval frustreren en dat is toch heel wat anders dan regeren.

Blues

Waarom het hier zo stil is?
Ik heb een beetje de blues. Ik heb te weinig omhanden, mijn hersenen hebben zich blijkbaar in de spaarstand geparkeerd en daardoor heb ik nergens zin in.
Daarbij is het buiten ook niet fijn nu. Brrr. Mrie beetje de weg kwijt, komt wel weer goed. Ook ben ik sinds vandaag geen grijze duif meer! Eindelijk

Intussen is Ocho overdag lekker in de weide en eet onverstoorbaar door als het regent of hagelt. En 's nachts is hij lekker in de stal met zijn vriendjes. Dan eet hij brokjes, hooi of Kuil en dat vindt hij lekker.

Kleine lettertjes

Er zijn allerlei verzekeringen die je af kunt sluiten voor je paard: Ziektekosten, Dood, zadelverzekering, rijtuigverzekering en sinds kort ook een crematieverzekering.
Ik had een verzekering voor ziektekosten en overlijden voor Frits. Tot Frits dood was dus. Toen kreeg ik niets.
Ik had de kleine lettertjes niet goed begrepen. Ergens tussen al die lettertjes stond namelijk dat artrose uitgesloten was. Ik dacht dat de behandelkosten van artrose uitgesloten waren. En dat was niet zo, artrose is helemaal niet behandelbaar (wist ik toen veel). Ik heb deze verzekering jarenlang gehad en heb nooit ook maar iets geclaimd. Ergo, ik heb jarenlang voor Jan met de korte achternaam een grote verzekeringmaatschappij gespekt. En zal ik eens wat zeggen:” Daar houd ik helemaal niet van”. Dan ben ik ineens heel gierig!

Met Ocho heb ik het anders geregeld. Ocho heeft een eigen Pennyrekening. Zijn rekening, waarbij ik als curator optreed. Ik zet elke maand zijn zakgeld op die rekening en daar kunnen we alles van betalen wat hij nodig heeft. Zijn rekening is gelijkertijd zijn levensverzekering en ziektekostenverzekering. Volgens mij is Ocho nu beter verzekerd dan ik. Hij heeft in elk geval geen last van kleine lettertjes.