Knippen

Onlangs deed Julia het weer, een derde oortje knippen bij Ocho. Dat grapje had ze bij Frits ook al ooit eens geflikt. Je let even niet op en huppakee, er ligt een pluk manen op de grond. Grom Grom Grom. Los van dat ik houd van mooie lange manen en staarten en dus iets op geknipte paarden tegen heb, heeft Ocho ook nog eens zo’n volle bos dat ik zuinig probeer te zijn op elke miezerige plukje haar dat hij heeft.
De bedoeling is dat het hoofdstel of het halster op het geknipte stukkie rust, dat staat wat netter. Dat was bij Ocho mislukt en dus trof ik mijzelf aan met een schaar om nog meer weg te knippen. En als ik dan bezig ga dan steekt mijn zorgbehoefte hevig op. Het is alsof ik weer met mijn poppen speel, die knipte ik ook al stiekem kaal.
Het resultaat mag er zijn, alle uitgebleekte flossen zijn er afgesneden zodat er geen rechte kantjes zijn en zijn staart ziet er uit als om door een ringetje te halen.
Nee Julia mag Ocho niet knippen, dat doet Marie zelf wel als Juul even niet oplet....

Duiven en andere vogels

Het gat in mijn hoofd wil nog steeds niet zo heel erg lekker genezen. Een gewone shampoo gebruiken zit er voorlopig niet meer in, laat staan een kleurtje. Ik begin mij dus een behoorlijke grijze duif te voelen.
Gelukkig in dit geval zit ik op een paard met mijn cap op en dan valt dat dus niet zo op. Ik moet van Ro altijd mijn cap op en ik ben er eindelijk van overtuigd dat dat een goed idee is. Hoewel ik ook wel eens twijfel...
Wel eens lekker in het bos wezen rijden met een cap op? Het gaat allemaal goed totdat je laaghangende takken tegenkomt. Je zou zeggen dat zo’n cap juist dan mooi meegenomen is maar dat is dus niet zo.
Zoals vandaag;
Ik boog mij voorover naar de hals van Ocho, dat was de enige manier om er onderdoor te komen. Maar een cap heeft een klepje en op het moment dat je ietsje naar voren moet buigen ben je dus volkomen blind en stuurloos. Ik knalde niet al te zachtzinnig met mijn knie tegen een boom die ik dus niet gezien had en waar Ocho prima langs kon. GRMBL AUWAUWAUW
Boehoe ik ben een grijze duif én een blinde vink!

Tijd

Drie avonden en minstens twee dagdelen in de week zit ik in de paarden. Soms alleen maar even een appel brengen, soms blijf ik een hele avond plakken.
Het is niet alleen een dure hobby maar ook een die enorm veel tijd kost. Sinds ik er aan gewend ben dat ik mijn vriendinnen minder kan zien vind ik dat wel meevallen. Er zijn genoeg mensen die elke dag naar hun paard moeten.
Ik heb een erg diep respect voor de moeder van twee kleintjes, een baby en weinig geld dat ze toch nog alles op alles zet om trouw te blijven aan haar paard. Maar al te vaak is dit gebrek een tijd en geld een reden om hun lieveling op het internet te zetten; Goed huis gezocht voor....
Zelf begrijp ik niet dat je je paard kunt verkopen, dat voelt zo... hoe moet ik het zeggen....Je verkoopt je beste vriendje toch niet of je kind. Aan de andere kant zit in niet met driekinderen en een te klein budget. Ro zou het trouwens wel fijn vinden, meer tijd voor hem en minder paardenlucht in huis.

Voor schut

Het verhaal was dat ze een braaf paard gekocht had. Maar nu, twee weken later was ze bang voor hem. Het was een hengst, maar ze had nog zo gevraagd of hij wel braaf was. Zoals hij nu was zo was hij helemaal niet geweest toen ze hem kocht. Toen was hij zo braaf geweest, nu kon ze hem vaak niet meer houden en viel hij andere paarden aan.

Dit is zo’n verhaal als zovele. Ze zeggen wel eens dat paardenhandelaren nog erger zijn dan autohandelaren en misschien is dat ook wel zo.
Ik las een artikel over trucs die toegepast worden op paarden zodat je ze toch nog leuk kunt verkopen. Drie dagen geen water en je hebt een heel braaf paard wat ook meteen niet meer kreupel loopt. Alcohol inspuiten met hetzelfde effect. Gember of peper in de reet dan is hij wat meer voorwaarts en draagt de staart zo mooi. Buut er in er er is geen pijntje meer te zien en zo nog wel wat meer.
Maar waar ik me nu zo over verbaas is dat mensen, als de aap eenmaal uit de mouw is, die knol dan niet gewoon terug brengen. Dat recht heb je namelijk.

Het meisje uit het voorbeeld vond dat ze voor schut stond als ze hem terug zou brengen... Ik snap daar niks van. Verongelukken met zo’n knol, da’s pas voor schut...

Vooroordeel

Ze zeggen dat vrouwen van winkelen houden. Ik ben geen uitzondering op die regel, maar er is wel één ding waar ik een bloedhekel aan heb; Passen. Je in van die kleine stoffige hokjes met vreselijk licht, moeten bevrijden van je kleding. Niet voldoende plek voor je tas en spullen. En met tot slot een slecht passend gordijn wat je scheid van de rest van de winkel.
Soms kom je met iets heel leuks thuis en dan is het de prijs waard geweest, soms word ik er alleen maar depressief van.
Hoewel Ocho natuurlijk niet in zo’n hokje hoeft en gewoon thuis kan blijven keek hij steeds zuurder en ongeduldiger. Hij had toch niet om een nieuw zadel gevraagd....
Wat zeggen ze eigenlijk over mannen en winkelen?
Oh ja ik begrijp het al.

Mallemolen

Er was eens een meisje dat van haar ouders een pony mocht. Ze kwamen terecht bij mensen die de pony van hun dochter verkochten omdat die er geen belangstelling meer voor had. Ze hadden hem nu zeven weken en hij moest maar weer weg.
’T Was een mooi beest en hij moest het worden. Zo gezegd zo gedaan. Een heel mooie pony, maar eenmaal thuisgekomen liep hij toch wel een klein beetje kreupel. Je moest goed kijken maar toch echt wel kreupel. De smid erbij, de veearts erbij, de stalgenoten erbij... De veearts vond van alles maar in mijn ogen alleen maar onzin, de smid vond niets en ik vond een zeer ligament in het bovenbeen. (Mijn leken mening hoor, ik ben geen arts) Weken rust in de weide en veel geld er aan spenderen ect... Wat nu te doen. Hoe hard het ook is, gebreken moet je niet kopen, die krijgen ze namelijk vanzelf. Mijn advies zou dus geweest zijn: “Terugbrengen!”
Vandaag hoorde ik dat het beest de handel in gegaan is. En dat was nou net waar hij al vandaan kwam, een handelaar met een dochter die geen belangstelling meer had....
Op naar het volgende meisje wat eindelijk een pony mag.
En niemand wil het verlies dragen en de verantwoordelijkheid nemen om het beest weg te brengen. Zo blijft het in de mallemolen van een reeks meiden die eindelijk een pony mogen...

Met cap

Les

De drempel is genomen en Ocho is weer helemaal braaf en leergierig. We moesten even ergens doorheen. Hij loopt als een zonnetje en neemt de teugels aan ook als ik er niet om vraag. Rechtsom blijft zijn boterkantje, maar dat hebben we allemaal. We zijn voorzichtig begonnen met de zijgangen en ook daarbij heeft hij het links in 5 minuten door en rechts kost wat meer druk en geduld.
De juf is geweest en zij zet de puntjes op de I.
De boodschap deze week; Hals recht maken en tussen twee teugels houden.
De overgang naar draf niet abrupt proberen te maken, bereid hem voor door hem te activeren tot hij een soort dribbel maakt tegen de draf aan. Dan komt namelijk de aanzet uit de achterhand en niet vanuit de voorhand. Als hij vanuit de voorhand komt maakt hij zo’n grote stap dan hij zijn hoofd omhoog gooit en zijn rug wegdrukt.
Om vanuit de achterhand te komen heeft hij kracht en stevigheid nodig en dat heeft hij nog niet. Hij is nog jong en erg slap. Oefenen dus.
Bij het op rechts aan galopperen, linker teugel er goed bij houden.
Voltes, Ocho niet te ver inbuigen, doordat hij nog zo slap is kan hij dat wel. Hij moet juist een rechtere hals houden, daarmee train je zijn spieren.
Tot slot, logeren met elastiek en laag. Om hem te leren zijn rug te verlengen en los te laten.
En dat allemaal in een half uurtje werk. Waar voor mijn geld en ik heb geloof ik weer wat te doen.

Babyfoto

Ik vraag mij nogal eens af hoe Ocho er als veulen uit gezien heeft. Ik heb ooit eens een
foto van Frits als jaarling gezien. Ik herkende er Frits totaal niet in. Eigenlijk geloofde ik niet dat hij het was en de eigenaar van de foto heeft me niet kunnen overtuigen.
Niemand weet meer waar Ocho vandaan komt en hoe zijn moeder heette. Hoe hij zijn eerste stapjes zette en hoe hij kon gek doen in de wei.
Hoe hij een tijd zich zo verveeld heeft dat hij is gaan kribbenbijten. Waar hij opgegroeid is wie zijn maten waren. En omdat ik dat niet weet fantaseer ik er over. Het is een leeg gebied en het ligt klaar om vol gefantaseerd te worden.
Nu kwam ik onlangs een foto tegen op het net en ik heb besloten dat het een babyfoto van Ocho is. Jammer dat zijn moeder er nauwelijks op staat.

Bodemloos

Er wordt mij vaak gevraagd wat voor zadel ik nou toch rijd. Het is een gewoon niet zo heel bijzonder boomloos zadel.
In bepaalde kringen niets nieuws onder de zon. Maar toch blijken er nog heel veel paardenmensen te zijn die er nog nooit van gehoord hebben. Laat staan dat men er een gezien heeft. Ik moet dus steeds weer uitleggen dat dit zadel flexibel is en dus bijna altijd past en dat het voorlopig ook met Ocho’s rug mee zal groeien. Dat is een voordeel ja. Maar ik baal ook wel van dit zadel. Er horen eigenlijk Fenders aan, maar ik heb zulke korte pootjes dat ik de fenders niet kort genoeg kan zetten. Daarom heb ik er mijn gewone beugelriemen aan en veiligheidsbeugels. (Waar ik ook steeds vragen over krijg)
Maar eigenlijk hangen de beugels iets te ver naar achteren waardoor het been bij belasting naar achteren beweegt. Wanneer ik mijn been eigenlijk zou moeten kunnen ontspannen dan houd ik het iets naar voren.
Ik heb daardoor een wat wankel gevoel en op lange ritten krijg ik zere knieën.
Claudia noemde het ooit een bodemloos zadel en ik begin soms te vrezen dat het dat ook is.

Vandaag even niet....

Lieve schat, menneke van me, Ochodebotcho, lekker ding, mooi zo, braaf, goed zo, kom maar mee... gaan we rijden. Nee linksom, hoofdje ontspannen, stappen, draven, kom maar naar beneden met je hoofdje, rechtsom, drafje en weer terug, braaf. Zie je wel, dat gaat lekker. Moeilijk nog die bochtjes en dan toch ontspannen blijven. Nee niet naar binnen vallen, let op, mooi rond komen, ontspan nou! Linksom, galop, kom op hoofd naar beneden, nee niet die hoek in, loop door, Jezus trut. Hoe kan ik nou rechts aanleuning geven als jij niet linksom wilt lopen.
Hoe zat het ook eens weer eens;” oh ja, rechter teugel tegen de hals en aanleuning, linker van de hals af en ruimte geven, Nee niet rechts af. Ho! te dicht bij het hek, dat is eng. Schiet op. Hup hup, andere galop, ho. Nog een keer, galop. Ja, goed zo.
Shit ik zit helemaal scheef, recht op. Zadel is weg gezakt effe sjorren met mijn gewicht op de andere beugel. Benen naar beneden, hakken er bij, shit de beugels hangen te ver naar achteren, zit niet “vast” in dit zadel. Oh-hot ontspan nou, niet je rug weg drukken. Ik ben veel te ruw in zijn mondje. Maar ik moet hem aanpakken, voel me schuldig. Een klap met de zweep tegen zijn schouder, kan ik niet, nee niet naar rechts, recht zitten, been er aan, bakpaal.....Pffff ging net goed. Kom op niet opgeven, rustig werken, NEE NIET NAAR RECHTS...GVD kutknol, klerebeest, truttebol.
Soms zit het mee, soms niet....

Klik

De ene ruiter kan het paard laten schitteren en de andere bakt er niets van. Het is ook maar wat je doel is. Blijkbaar geef ik er toch wel om naast lmjk, ergens in uit te blinken, Ik wil trots zijn op mijn paard. En het zit hem in de klik.
Een heel druk en onrustig paard komt het beste uit de verf met een heel rustige ruiter die de onrust van het paard weg kan nemen. Een onzeker paard heeft een zekere ruiter nodig. Daar ontleent het paard zekerheid aan.
Het is net een echte relatie, sommige eigenschappen versterken elkaar en andere heffen juist blokkades op. Om mij heen zie ik wel combinaties die ik jammerlijk vind, zowel voor de ruiter als het paard. Van die figuren die met een andere ruiter of paard veel beter af zouden zijn. Dan moet ik moeite doen me er niet tegen aan te bemoeien.
Het ontbreekt me aan objectiviteit om een dergelijke afweging voor Ocho en mij te maken. Maar als ik terug kijk naar Frits en mij dan snap ik het wel.
Ik was de lefgozer met de wilde plannen en hij degene die er altijd voor zorgde dat alles op zijn pootjes terecht kwam. De goedzak.
Ik was de matige ruiter en hij de leermeester. Ik was de enthousiasteling hij het bedaarde schaap.