Vrouw en paard benoemen
Profiel
Het allermeest hou ik van Rogier. Dan honderd keer niks en dan van Diever en van Ocho. Verder in willekeurige volgorde: Buiten zijn, scheuren met de auto, de zon op zien komen, zingende vogeltjes, regelen, op de bank hangen en niks doen, Frishbe-en met Diever, naar huis gaan als ik klaar ben met werken, Frits ook al is hij er niet meer, mijn vriendinnen, de haard stoken, mijn broers, Klusjes doen op stal, mijmeren als ik voor de wekker wakker geworden ben, het Wilhelmus, meezingen op muziek, fantaseren over wat ik ga doen als ik de loterij gewonnen heb, gelderse paarden, een gevoel van tevredenheid, fietsen met de wind in de rug, warmte, slapen, overleggen, knutselen, pannekoeken met spinazie, de moestuin van mijn moeder, stilte, thee, verhalen vertellen, blauwe luchten en frisse wind, herfstlucht, geen rij bij de kassa, luie stoelen en rommelen in de tuin.
Ik hou niet van: Arrogantie, spruitjes, ijzige regen, blubberbakken, veel kleingeld in mijn portomonaie, bekrompenheid, shows op TV, mijn gewicht, poep op de stoep, afwassen, winkelen en niks leuks vinden, koffie, luiheid, haasten, SMS-taal, achterbaksigheid, mijn abonnement bij de EHBO in het ziekenhuis, op mijn vingers gekeken worden en foto's van mijzelf.
Links
Ik ben voornemens 2006 een enorme rotschop te gaan geven. Het was een KL*TE jaar in hoofdletters. Dit jaar verdient 't om met vereende krachten en een enorme knal de eeuwigheid ingeschopt te worden. Tenminste dat is dus mijn mening over 2006. Om dit te doen ga ik even een flinke aanloop nemen. Het duurt een paar dagen voor ik weer terug ben. Voor het overige een prettige jaarwisseling, vier 2007. En vergeet niet te genieten.*
Er hangen een stuk of drie bordjes met de tekst “verboden toegang art. zoveel en zoveel” op het hek rond het erf. Toch is me opgevallen dat er geregeld mensen zomaar het erf op lopen. Omdat er boven de stallen mensen wonen dacht ik dat het misschien bezoek voor boven was.
Een van de dingen waar ik zo van kon genieten was het zien van de natuur vanaf de rug van Frits. Heerlijke stilte, alleen onderbroken door de voetstappen van je paard. Vanaf zijn rug heb ik gekeken naar vossen die muizen vingen, buizerds die hun jongen voederde, reeën met hun jongen in een veld vol klaprozen. Ik heb geluisterd naar het op babygehuil lijkende roepen van een koppel wespendieven. Ik heb een raaf zien vliegen, egeltjes zien scharrelen. Mij verwonderd over roodborsttapuitjes zo klein en ik heb genoten van het zingen van de vogels. Ik weet het, het klinkt allemaal heel romantisch maar ik kan het niet helpen. In de natuur zijn vind ik het allerfijnste.
Mijn man en ik hadden een gesprek over wat we vanavond weer eens zouden eten. Meestal bepaal ik dat maar ik had geen zin om te koken en niet genoeg geld in huis om te laten bezorgen. Veel honger had ik ook niet. Als ik geen honger heb dan eet ik minder, heb ik teveel gegeten dan val ik in slaap, zo gaat dat bij mij.
Ik kon het niet zien, want ik zat in de kast. Gelukkig was er een mevrouw zo aardig om mij even te roepen. Er had zich namelijk een paard vast gerold in de hoek van de bak. Ik kon me niet voorstellen dat er een ander paard zo handig zou zijn zichzelf vast te manoeuvreren dan Ocho. En daar lag hij, terwijl hij half op zijn rug met zijn drie benen in de lucht lag keek hij me aan. Hij lag heel rustig, zonder enige paniek te wachten tot er iemand hem zou helpen. Het vierde been lag klem onder een van de planken van de omheining. Even duwen en trekken en het been was bevrijd. Ocho moest wel even zichzelf wegschuiven bij de omheining wilde hij fatsoenlijk op kunnen staan. Het was grappig om een paard de beweging te zien maken die wij maken als we ons in bed op willen schuiven. Voor, schuif, achter, schuif, halve rol, schuif.
En terwijl alle paardjes lekker aan het keten waren in het weiland moest Ocho in bad. Hij laat het gelaten over zich heenkomen. Ik zat zijn benen en kootholtes goed in te soppen omdat de mijten het daar blijkbaar erg gerieflijk vinden. Hij liet zijn benen keurig staan ik en was blij dat ik een paard heb wat dan niet zenuwachtig op en neer gaat staan dansen. Voor zijn bijna drie kan hij ontzettend cool zijn.
Whats in a name. Ocho wordt door mij ook wel pukkelkont genoemd. Maar momenteel is het een uitgebreider probleem. Hij heeft namelijk overal pukkels. Van die op prikplekjes gelijkende wondjes waar zich een korstje op gevormd heeft. Ik dacht eerst dat het plekjes waren die ontstonden bij het modderworstelen met zijn maten en had er niet zo’n aandacht voor. Maar ik ontdekte vandaag tijdens de borstelbeurt dat ook zijn buik en de binnenkanten van zijn achterbenen helemaal vol zitten met deze plekjes. Ocho vindt het heerlijk als er aan gekrabbeld wordt en ik heb dus al heel veel korstjes weg gekrabbeld. Maar daardoor krijgt hij wel allemaal kleine kale plekjes. Volgens dokter Pipi bij ons op stal is het schurftmijt en zou dat vreselijk jeuken. Dit is dan misschien de oorzaak van zijn gedraai en onrust, ik was al bang dat hij transformeerde tot een puber.
Twee keer per dag loop ik hetzelfde stukje, van en naar de weide. Ik loop op mijn rubberlaarzen met daarin het liefst mijn favoriete sokken. Deze sokken kocht ik in 1992 bij mijn bergschoenen. Het paar schoenen waarmee ik de halve wereld gezien heb en die onlangs tot mijn groot gemis zijn gaan pensioneren. Die sokken hebben net als de schoenen ook de halve wereld gezien, maar toch heb daar wat minder binding mee. Het zijn gewoon fijne sokken. Blijkbaar onverwoestbaar, alsof ze nog van voor de oorlog zijn.
Soms zie je elkaar weer na een gewone werkdag, lesdag, een alledag weer. En als dan gevraagd wordt hoe het was die dag, dan is het antwoord: “Gewoon”. Er valt dus niet zoveel bijzonders over de dag te vertellen. Niets spannends, opzienbarends of verwonderlijks. 
Toen de tweeling van mijn zus ongeveer een jaar was hebben mijn zus en zwager ze meegenomen naar het strand. De reactie op dit natuurfenomeen was heel verschillend. De een vond zanderige handjes en voetjes erg vies, trok heel vieze gezichten en kwam niet meer van zijn plaats. De ander dook als een tank in het zand en probeerde het zo snel mogelijk allemaal op te eten.
Toen ik Diever kreeg was hij negen maanden en hij had nog niets veel geleerd. Hij wist dat hij achter een lap aan een stok aan kon rennen, dat hij niet op de bank mocht slapen en hij was keurig zindelijk. Maar verder was hij een blanco blad. Binnen drie weken heb ik hem van alles geleerd, naast mij lopen, wat links en rechts is, dat je leuk met ballen kunt spelen, dat je op stoepranden moet wachten of de baas er nou bij is of niet. Dat het leuk is met andere hondjes te spelen, dat je geen koekjes aan mag nemen van vreemde mensen en ook dat je niet hoort op te eten wat je op straat vind. Het is een slim hondje. Een ding heb ik hem niet geleerd, namelijk pootjes geven. Ik vind dat altijd zo infantiel. Van die hondjes die pootjes geven. Het heeft totaal geen nut, is nergens goed voor en ondersteund alleen maar bedelgedrag.
vandaan kwamen. Ik zat nog op de kleuterschool denk ik. En in het pakket kleding dat er via deze of gene tante voor me was meegebracht zat een regenpak. Het bestond uit een lang jasje en een mini zuid-westertje. Het geheel was van plastik, grannysmith groen met witte bloemetjes die oranje hartjes hadden. Ik was terstond verliefd. Fantastisch, maar omdat het een regenpak was duurde het nog even voor ik het aan mocht. Het duurde zelfs een hele poos maar uiteindelijk regende het dan toch. Ik naar mijn moeder want ik moest en zou dat regenpak aan. Het was een hele klus. 
Daar stond ik; jas en laarzen aan en de zuidwester op mijn kop. Die zuidwester zat vast met een elastiekje onder mijn kin en dat ding sneed vreselijk in mijn vel. Maar je moet er wat voor over hebben.
Ze zeggen dat de gelegenheid de dief maakt. Wat voor gelegenheid er op de stal is bepaalt voor een heel groot gedeelte onze ontwikkeling. Ik ben namelijk niet een ruiter met een heel duidelijk doel. Zo van ik wil springen en neem dus alleen genoegen met een springstal. Nee ik ben LMJK en kan mij dus overal vermaken. Dat wil zeggen bijna overal. In dit geval hangt het een beetje van het weer af. De bak is een kliederboel en dus clickeren we nu even niet. De bal die ik gebruik voor het voetbal zakt 1/3 weg in de blub en dat is niet motiverend. Het bos is wel erg nat.
Kunnen paarden dom zijn? Ik vraag het mij soms af. In het boek “De aard van het paard” zijn er vele pagina’s aan gewijd. Er wordt geschermd met allerlei testen en onderzoek om te bepalen hoe paarden denken en wat hun leervermogen is. Zulke tests heb ik niet dus ik ga af op mijn instinkt. Ik heb het idee dat ik minder connectie krijg met een “dommer” paard dan met een “slim” paard.
De hoefsmid is er een uit de hoek van het natuurlijk bekappen. Daar sta ik helemaal achter dus dat komt goed uit. En hoewel ik zelf ook een heel stuk opleiding tot hoefsmid gehad heb taal ik er niet meer naar om het zelf te doen. Maar het is natuurlijk wel altijd handig om te kunnen.
De hoefsmid is onlangs weer geweest. Ik moet zien te onthouden wanneer want dan weet ik wanneer het weer tijd is, net als andere terugkerende toestanden als ontwormen, tandarts en enten. Tot voor kort schreef ik dat soort zaken aan de binnenkant van mijn kast. Heel handig want dan is die informatie altijd op stal. Maar dat gaat nu dus niet meer, terug naar de oude vertrouwde agenda die je op het moment dat je die specifieke informatie nodig hebt net even niet bij je hebt. Zo gaat dat.
Ocho heeft vandaag zijn vuurdoop wat betreft het bit meegemaakt. Hoewel hij het gewillig aannam vond hij hem niet lekker en nog irritant ook.
Nog even over poetsen en glimmen. Je kunt er ook personeel voor aanschaffen. Ik ben niet zo voor personeel. Vandaag kreeg ik nog het aanbod van een paarden “was” fanaat. Maar daar ben ik maar niet op in gegaan want ik vind dat Ocho al zijn huidvet nodig heeft om warm te blijven en niet om in het putje te laten wegspoelen. Af en toe een emmertje warm zonder zeep over de inmiddels alweer zwart geworden achterzijde vind ik wel zat. Pech dus voor de fanaat. Ocho denkt anders over personeel dus hij heeft zonder met mij te overleggen personeel aangeschaft om zijn bles en ogen te ontdoen van kriebels en vlekken. Ik weet niet wat het loon voor deze service is, maar ze waren wel fanatiek bezig.
Sommige dingen snap ik niet. De voerbal bijvoorbeeld. Dat zijn van die leuke dingen voor paarden. In de stal waar Ocho woont worden alle dieren verwend met een voerbal. Het betreft hier dus een “bal” waar brokjes ingestopt worden en als ze dan die bal door hun stal heen neuzelen dan valt daar af en toe een brokje uit. Dit zou de knollies dan stimuleren meer te neuzelen en daar zijn ze dan een poosje zoet mee. Een leuk speelgoedje dat de tijd een beetje verdrijft. Ik vind dat Ocho daar enorm mee boft. Waar tref je dat nou een stal waar de paardjes standaard met speeltjes blij gemaakt worden.
Ik ontdekte een nadeel aan de nieuwe stal. Het is een futiliteit, een prikkelend gegeven in dit geval.
