Wishfull thinking

Soms gaat mijn fantasie een beetje met mij op de loop.
Een van mijn favorieten is dat vandaag de goede fee langskomt en ik drie wensen mag doen. We moeten wel streng zijn dus die drie wensen moeten in een van te voren bepaald thema vallen. Soms mag ik drie dingen aan mijn uiterlijk veranderen, soms aan mijn werk, soms mag ik drie paarden uit zoeken, dingen voor de vrede wensen of you name it. Alles kan want het is fantasie. Zo zaten Jules en ik van de week na het rijden even na te “genieten”. Tenminste dat dachten we. Het was al wat schemerig en er was een soort actief die besloot ons als doelgroep te hebben. Binnen 3 minuten werden we opgevreten door de muggen. Het lijkt verdorie wel alsof ik de mazelen heb!

Wat maakt die beesten nou zinnig op deze wereld? Het zijn van voer voor vogels en vissen...? Net als Dazen, wat hebben die nou voor een zin? of wespen en teken. Of andere stekende wezens met of zonder vleugels. Vandaag komt de fee langs en ik wens dat al die beesten stantepede vegetariër worden, mijn benen plots weer gaaf zijn en bevrijd van de jeuk en we voortaan de hele zomer ongehinderd buiten kunnen spelen...

Samen

Op woensdag komt Julia en samen proberen we dan Ocho wat te leren. Als ik zie hoe zij hem rijdt dan vind ik mezelf zo’n watje. Ze is heel consequent en heel streng. Haar aanpak werkt want onze Otch gaat met sprongen vooruit. Zijn tred wordt vaster, hij is goed te sturen, hij weet mooi naar beneden te komen (als Juul het vraagt). Er moet nog heel veel gebeuren hoor, hij kantelt nog en loopt over de schouder weg. Rechtsom is moeilijk, vooral in galop.
Maar ik geloof dat ik eerst aan de gang wil met overgangen. Die kunnen veel netter en sneller. En hij moet beter aan het been komen want hij is wat sloom aan het been.
Het lijkt erg veel, maar hij zit pas in de eerste klas er is tijd genoeg.
Ik ben opvoedkundig beter, Juul kan beter rijden, samen komen we een heel eind. Juul is ook tegen mij consequent en streng. Ik zal het wel nodig hebben, maar ben steeds weer blij dat ze na de les mij niet de wei in kiepert.

Plasje

Omdat Kanjer op vakantie is zorg ik voor haar kanjer. Dat heb ik vorig jaar ook gedaan en dat is goed bevallen. Vorig jaar vond ik dat er een boel moest gebeuren. Hij moest vooral wat actiever worden. Het kostte wat werk maar het lukte. Dit jaar voelt het heel goed om weer eens op een paard te zitten waar alle knoppen al op zitten en wat lekker in balans is.
Mooi aan de teugel brengen, ontspannen stappen, draven...en daar ging de ontspanning. De mijne wel te verstaan.
Ik had nogal veel water gedronken en bij elke pas licht rijden ging dat mis....Doorzitten en galopperen was al niet beter. Maar Nosey liep zo lekker dat ik gewoon doorgegaan ben. Dat zijn van die kleine ongemakken waar je dan stiekem gewoon over doet. Ik was blij dat iedereen al weg was toen ik van Noos af kwam. Zelfs als het niet opvallend is dan voelt het nog wel opvallend.

Frits

Geluksgrijns

Op vrijdag avond en vaak ook op zaterdag avond dan wilde ik graag gaan swingen. (in de toenmalige zin van het woord) Het was een soort verslaving van me die zich afspeelde in een illustere legendarische verduisterde dump die de jeugd van tegenwoordig zich niet meer voor kan stellen. Maar het was mijn tent en ik voelde me er veilig. Altijd waren er wel wat bekenden en het wemelde er van de welbekende Bossche koppen. Die hoofden die je overal in de stad tegenkwam maar nog nooit echt gesproken had. Een van die koppen besloot een poging te doen mij te verleiden tot een nachtelijke “wandeling”. Wat hij zo leuk vond aan mij was de “brede lach op mijn gezicht als ik aan het dansen was.”

Vandaag was hij er weer die brede grijns, niet tegen te houden. Het is geen lachen het is gewoon weten dat je het zo goed hebt, zo genieten dat je het wel uit moet stralen. Ik was met Ocho en Diever op buitenrit en we hadden het alle drie zo fijn. We waren op plaatsen die ik zo graag aan Ocho wilde laten zien, waar ik zoveel plezier met Frits gehad heb. Uiteindelijk was Diever moe, Ocho weer in de wei en moest ik dus denken aan het moment dat ik dat compliment kreeg over de lach op mijn gezicht. De lach van de Bossche kop was trouwens snel verdwenen, zo’n flauwe doorzichtige poging tot verleiden. Tsssss
Wie het laatst lacht....

Incognito

Ik ben er van overtuigd dat je niet over het weer moet gaan zitten klagen. Als het regent wordt je nat, sneeuwt het dan moet je je ogen dicht knijpen en bij kou trek je wat meer aan. Mag ik even met dit principe breken....Wat een trut hitte hebben we nu, zo benauwd en zwaar. Niet eens zonnig, gewoon zwaar en blijkbaar het favoriete weer van dazen en andere steekbeesten.
Onze arme knollies moeten goed beschermd worden anders worden ze opgevreten. Nou heb ik dus zo’n pyjama voor de Ocho en daar kan ik het zadel gewoon overheen leggen. Hoofdstel aan vliegenkap er over heen en hij is volledig incognito. Zo gingen we met Dycus mee naar het bos.
Omdat wij allebei door de dazen door onze kleding heen gestoken werden vroeg ik mij wel af hoe zo’n pyjama nou werkt. Maar ik snap het wel; hij werd gewoon niet herkend als smakelijk hapje met al die toestanden om zijn lijf. En dat was maar goed ook, want de baas van Dycus en ik hebben het geweten....au au

Afzakkertje

Ocho is een poosje geleden naar een ander weiland verhuisd met wat minder paarden. Hij vond het namelijk leuk om de rest van de paarden te bevrijden van hun vliegenkappen. De baas vond het handiger als hij bij paarden staat zonder een vliegenkap. En daar zit wat in want een weiland is ineens zo verrekte groot als je er iets als een halster, telefoon of vliegenkap in moet zoeken.
Achteraf betwijfel ik of het wel een streek was van Ocho.
Siepie is een van die paarden die steeds haar kap kwijt was. En ik denk dat het toch meer iets met haar kap dan met haar vriendjes te maken heeft gezien de staat waarin ik haar soms aantref.

Trekken

Thee drinken met de stalgenoten
Samen ambitieus wandelen
Terrasjes pakken
Bijkletsen
Hondjes en paard mee
Veel te grote ijsjes eten
Ocho als hij moe is en achter je aan sloft
paard eet gras
hond speelt met stok
Pauzeren op bankje, paard wil weg

update

Niet alleen groeit Ocho in de hoogte hij begint nu ook in proportie te komen. Hè hè dat werd tijd. Het longeren gaat beter, alleen rechtsom is een beetje een rampje, hij blijft dan naar buiten kijken en galoppeert nogal eens met het verkeerde been aan. Scheef over het hele lijf. Ook wees Astrid mij op een lichte onderhals in ontwikkeling. Bij het aandraven gooit hij zijn hoofdje omhoog en dat komt eigenlijk niet meer naar beneden. Om hem te helpen zich meer naar beneden te ontspannen loopt hij nu met bijzetteugeltjes, met wat oefening komt het vast vanzelf goed.
Ocho is ook erg lang in het lijf, dat betekent dat hij moeilijk bij elkaar te rijden zal zijn. Hmm dat heb ik weer. Springen vindt hij geweldig, maar dat is weer niet mijn ding.
Ik zal Ocho eens gaan meten, ben benieuwd hoe hoog breed en lang hij nou is.

Kanjers

Smeer

Ik ben nog van die generatie die opgegroeid is zonder schoenen met klittenband, pas rond mijn twaalfde verschenen de eerste sportschoenen in het straatbeeld. Ik mocht ze niet want ze zouden slecht zijn voor je voeten maar dat doet er nu even niet toe. Voor die tijd werden elke week de schoenen gepoetst. Die stonden dan op een rijtje op een krant. Ze werden gepoetst met zo’n driehoekig borsteltje en een blikje schoensmeer. Dat blikkie dat kon je dan later gebruiken om mee te hinkelen.
Nu achteraf blij dat ik dat allemaal van huis meegekregen heb. Nu geef ik veel te veel geld uit aan rijlaarzen en daar wil ik dus zuinig op zijn. Geregeld zie je me dus aan de zijkant van ons huis in de weer met borstels en zo’n blikkie. Glimmen moeten ze. De terpentijn lucht van de harde schoensmeer in mijn neus. Ik wordt er zowaar melancholisch van.

Maat

Het is me in een korte tijd twee keer overkomen dat ik thuis kom met een te kleine rijbroek.
De ene heeft de juiste maat, maar volgens mij kun je beter de L van de X aftrekken en heb je dan pas de juiste maat.
De ander heeft een heel andere maat dan ik dacht gekocht te hebben.
Ik vind het toch wel een ontwikkeling van de laatste jaren dat alles kleiner geworden is, getailleerde, korter, strakker. En dan zit ik ook nog eens net in die fase dat mijn lijf de dertig voorgoed gepasseerd is en zich daaraan aan past. Ik wil dus net nu, niet getailleerd, langer en ietsje wijder.
De twee broeken voldoen echt niet aan deze wens, nog iemand belangstelling soms?

Smile

Nog maar een paar weken geleden is de tandarts geweest en is er een melktandje getrokken. De rest moest moeder natuur zelf maar verzorgen. En dat doet ze. Het andere melktandje is ook verdwenen en met een ongelofelijke snelheid ontstaat er een echte paardenbek met paardentanden.
Na een aantal pogingen: Kom hier, niet je hoofd weg trekken, laat me nou even kijken. Au, geen kopstoten geven, nee je krijgt niks lekkers en kunt ook niet op mijn armen gaan knagen, dichterbij, verder weg, lukte het Claudia om deze foto te maken.

Pyjama

Ocho heeft jeuk, erge jeuk en dat is niet fijn. Als ik aan zijn staart krabbel dan keert hij zijn kont en tilt zijn staart op zodat ik er maar goed bij kan.
Ook heeft hij schuren met zijn hals tegen de boxdeur als nieuwe hobby. Ik ben niet blij met deze hobby want zijn staart en manen gaan er helemaal aan kapot.
Zijn manen vallen nog wel mee, maar zijn staart is wel erg zielig geworden. En het is al niet zo’n vol juweel.
Even voor de vergelijking ziet u hier de staart van Pam en de staart van Ocho. En ik heb er echt niet aan zitten knippen.




Daarom heeft Ocho een pyama gekregen. Not natural maar het zal me een worst wezen. Zo heeft hij geen last meer van enge vliegbeesten en wordt hij ook niet meer uitgelachen door de andere paardjes om zijn pukkelkont. (Wel om z’n pyama maar weet hij veel)