In een hokje gestopt

Vanwege sollicitatie activiteiten moet ik mijzelf nogal eens categoriseren. In een hokje stoppen en bedenken in welk hokje ik mijzelf nu weer zal stoppen. In een creatieve bui noemde ik mijzelf een ‘Mensen mens’. Daarmee wordt bedoelt iemand die graag onder mensen is, zich in een omgeving met veel mensen op haar gemak voelt. Voor de baan waar ik op solliciteer een prima eigenschap dus vooruit maar weer.... Het is niet echt gelogen.
Toch, van binnen voel ik mij een ‘Paardenmens’. Maar dat is een titel waar een beetje voorzichtig mee omgegaan moet worden.
Met een echte ’paardenman’ wordt iemand bedoelt die toch minstens al een generatie of wat in de paarden zit.
Met een ‘pennymeisje’ wordt iemand bedoelt onder de 16 die wanhopig haar best doet om sielugge paardjes te redden. Een dressuurmuts is iemand die vooral voor het uiterlijk gaat en intussen tracht zoveel mogelijk wedstrijden dressuur te rijden. Zien en gezien worden. Dan zijn er een groep categorieën die beginnen met een letter: “Z-ruiter, GP-ruiter, SGW-ruiter. Deze aanduidingen hebben iets te maken met het niveau waarop gereden wordt of verwijst naar de tak van sport die bedreven wordt. Springruiter, recreatieruiter, koetsiers en ga nog maar een poosje door.
Ik zou wel gezien willen worden als paardenmens. Dit is blijkbaar een zeer begeerlijke titel. Ik weet al best veel, maar nog lang niet genoeg vrees ik. En mijn ouders zaten vooral in de moestuin dus dat schiet ook al niet op. Laat ik het maar even bij Mensen-mens houden, misschien haal ik dan die baan nog binnen.

Uit

Ik kom zowat dagelijks op bokt, een heel groot paardenforum. Alle lagen van paardrijdend Nederland komt volgens mij op dat forum, behalve de top. Ja of die komt er wel maar blijft incognito. Al met al een goede doorsnee van het Nederlandse paardenvolk. De meest onzinnige topics die er in mijn ogen zijn, gaan over kleurtjes en setjes. Ofwel welk kleurtje staat mijn paard goed? En wat vinden jullie van mijn setje? Het grappige is dat de kleurtjes waar vorig jaar mee geshowd werd nu op de verkooppagina’s van dezelfde site terug te vinden zijn. Dan wordt er door één bokker niet één of twee dekjes en bandages en zo aangeboden maar meteen tien of vijftien. Ik begrijp daar niets van. Waar halen ze het geld vandaan? Want het wordt echt niet voor meer verkocht als dat het gekocht is.
Het kleurtje wat dit jaar in is, is volgend jaar uit. Niets nieuws onder de zon. Op één ding na. Ik ben er mee bezig... Ik probeer de dekjes die ik nog heb van Frits op Ocho te verslijten. Het lukt alleen niet zo goed. Blauw, Oranje, Legerkeurig, Beige, ik vind het gewoon niet mooi op Ocho. Ocho is grijs bruinig zwart en wit elke afwijkende kleur schreeuwt me tegemoet. Zwart moet het zijn. Gelukkig is dat altijd wel in.

Kerst 2007

Ben even Kerst aan het vieren hoor. Morgen gaan we sparen, lijnen en weet ik veel wat....

Fijne dagen!

Parasieten

Het was Wim Sonneveld die een stukkie had over de vriendjes van zijn dochters.
-Ze was veertien. Toen komt ze thuis met een knul van achttien. Oh, ik zag het zo: een gluiperd van het zuiverste water. Ene Harrie. Ik droom nog wel eens van ´m als ik zwaar getafeld heb.
Oh, die Harrie. Hij was er altijd. En hij moest ook altijd mee-eten. ´Pa, hoe vind je Harrie? En ik, heel link, ik begon Harrie te prijzen. Ik prees hem regelrecht het graf in. Dat-ie zo gedienstig was en dat-ie alles zo lekker kon aangeven… En zo zaagde ik de poten onder zijn stoel vandaan. Binnen de maand was het gebeurt. Dag, Harrie!
Maar ja… Harrie gaat, Piet komt. Piet gaat, Kees komt. Kees gaat, Nikkie komt. En allemaal mee-eten! ..... -
Ik snap wat hij bedoelt. Zoveel paardenmensen heb ik ontmoet. De meeste leuk maar ook minder leuke mensen. Dan kwam Elise, dan Yvette, dan Joyceke, Hellen, Kwebbel, PufPuf, Truus en ze wilden allemaal vooral één ding; meerijden! En wat doe je er aan....
Als het is voor de gezellig, de lol, omdat je me verder ook wel aardig vind, graag dingen met me onderneemt, geen enkel probleem. Maar ooit voelde ik me gevleid en stoer als men zei dat men mee wilde omdat: “Ik zo’n fijn rustig paard heb”, “men zich veilig voelt met mij”, “ik de weg weet”, “het paard niet alleen naar buiten wil” en zo weet ik er nog wel wat. Tegenwoordig voel ik mij niet meer gevleid en geweldig bij dit soort motivatie, ik voel mij lastig gevallen, uitgezogen. Als je niet voor de lol mee wil, blijf dan weg... Of zal ik er maar een tarief aan gaan hangen?

Ingewikkeld

Carola, ik zal het je uitleggen:

Papowny is de dochter van de Directeur. De kleuterjuf en hij waren eens collega’s maar dat wisten ze niet van elkaar. De baas van diegene die denkt dat hij de baas is heeft niets te maken met de baas van B. Hij is namelijk de baas van diegene die denkt dat hij de baas is en dat is J. Hij is overigens het liefje van de kleuterjuf en co-ouder over de gigantjes en het gratenpakhuis. De baas van B is bij hen uitgenodigd maar er is nog geen afspraak gemaakt. B staat voor Bradaigh wat het vriendje van Ocho is. Het is een beetje verwarrend omdat zij zelf zich presenteerd als Yvie. Yvie en de baas van B zijn dus dezelfde en zij is blond, wat de blondine niet meer is..
Er zijn een boel mensen die de grote voorganger van Ocho ook nog gekend hebben, dat was namelijk Frits. Julez reed hem elke week en de kleuterjuf is de dochter van zijn vorige eigenaresse. Wat de baas van diegene die denkt dat hij de baas is tot haar schoonzoon zou maken mits de kleuterjuf en hij getrouwd waren. Een ander vriendje van Ocho is Noos die doet alsof hij de baas van Kanjer is. Gelukkig trapt Kanjer daar niet in. Kanjer had stalgenoten een daarvan is Mijn, maar zij heeft haar paard verkocht. Op de hele kleintjes na dan. Eén daarvan heet Shitlander en daar kunnen we nog eens een leuke BBQ van maken. Wie het ook goed zouden doen op de BBQ zijn de pony’s, hoewel die zo dik zijn dat we dan wel een weeshuis uit mogen nodigen. Bovendien zou Truus dat helemaal niet fijn vinden. Truus is ook een klant van de Directeur, net als de Blondine, Pufpuf, Yvie, Gerdi en HappyAppy. In een vorig leven was HappyAppy ook bij Kanjer en Mijn op stal. De stal waar Mrie nu niet meer mag komen. En dat geeft niet want de beste dingen zijn gebleven, Kanjer, HappyAppy en de juf. De juf komt maar een keer per veertien dagen maar we hebben er erg veel aan. Ze gaf ook al les toen ik met Frits nog veel moest leren.
Snotkopje die meestal gewoon Joyceke heet is ook een vriendinnetje van een vorige stal. Samen zaten we in de videoclip met Tjal en Frits. Die stal was van ons Franske. Frans en zijn Cor hadden een hundje, Femke. En Femke is een puppy van Coco’tje wat, ...jawel het hundje is van de Directeur.
Snappie? Of zal ik er een tekening van maken??

Oplossingen

Mrie ging uit rijden toen klapte haar band. Had ik nog nooit gedaan, een band verwisseld. Maar het moest er dus een keer van komen. Mijn geluk was wel dat het plaatsvond op mijn eigen oprit, met droog weer en bij daglicht. Je kunt het slechter treffen. Daarna naar de garage, want zonder reservewiel rondrijden is ook niet zo handig. Daar bleek dat geen van de vier banden nog makkelijk door de keuring in maart a.s. zal komen. Wel ja, weer een rib uit mijn lijf dan maar.
Op verzoek haalde Yvie me thuis op. Kon ik terwijl de auto bij de dokter is toch even naar stal. Fijn. Er was alleen een ding; Wat was ik vergeten....?
Een zadel is toch wel een vrij essentieel ding als je wilt gaan rijden. Het schijnt minder erg te zijn dan het verhaal dat de directeur vertelde over iemand die op wedstrijd ging en bij aankomst ontdekte dat hij met een lege trailer onderweg was. Leuk verhaal maar zou dit nou geen broodje aap zijn...
Yvie bood opnieuw uitkomst voor mijn probleem. Ik mocht haar boomloze “London” dressuurzadel gebruiken. Na wat rondjes wennen liep Ocho als een zonnetje en was ik totaal vergeten dat ik op een ander zadel dan normaal reed. Fijn hè zo’n stalgenoot!

Oren 19 cm

De hoogte is prima, maar schrielhans is het wel. Ik heb daarover eens met een aantal mensen gesproken en eigenlijk vinden ze allemaal dat ik niet moet zeuren. Het beest is nog jong en moet nog uitzwaren. Meisjehoefsmid zei: Moet je die gewrichten zien man, dat komt echt nog wel. En hij heeft inderdaad wel lekkere dikke knietjes en zo. Net een puppie met te grote poten. De juf vond dat er in het voorjaar wat meer voer in mocht dan wordt hij tegelijkertijd wat heter en dat kan hij wel gebruiken. Ik wil vast weer te snel, maar ik heb toch nu maar vast wat meel gehaald. Dat krijgt hij dan lekker met een beetje water. Dat meel daar zitten goed wat eiwitten in, en dat is nodig voor de groei. Ook heb ik een nieuwe voorraad lucerne gehaald. Daar blijft hij lekker warm op. Werken moeten die darmen, werken....en stoken.
Even een lijstje in centimeters:
Omtrek op de plek van de singel: 186
Boeg, van singel naar singel: 130
Aanzet hals onder door de beentjes naar de singel: 60
Van boeg tot broek: 184
Pijp 22
Kogel 30
Staart 125
Omtrek hals bij aanzet vanuit boeg 108
Omtrek hals bij keel 76
Oren 19
Ruggengraat van manen tot staart 128
Manekam van top tot schoft 116
Maantop... onbenullig

Ocho nu

Niet meer overbouwd. Met staart op koten. Schimmelig geworden. Ingereden. Geen wratjes meer. Niet meer bang voor koeien. Niet meer in een stand te krijgen. Zeewaardig en vooral steeds mooier.

Tuuterdetuut

Als je de titel op de juiste manier uitspreekt dan hoor je Truus de mier. Truus tuuterde als zij zich druk maakte, dat deed ze vaak en meestal om onbenulligheden. Ze hield erg van opgeruimdheid, zunigheid en was altijd druk. Wat geheel past bij een mier.
Als je zo’n type in je omgeving hebt dan kun je daar af en toe redelijk moe van worden. Alles moet gevraagd worden en nog erger alles moet verteld worden, meestal drie keer.
Wat Truus nou met pony’s moet dat is me een volkomen raadsel. Misschien kan zij er, net als ik, haar zorgbehoefte in kwijt.
Maar er moet toch iets meer zijn? Voor mij geldt; iets sportiefs, ontspanning als we naar buiten gaan, een doel om na te streven, sociale contacten in de vorm van alle mensen die je in die wereld tegenkomt. Verdieping, ik lees mijzelf nog steeds suf en wil nog steeds meer weten.
Truus weet ook wel veel, en dan vooral wat haar pony's lekker vinden. Nou had ik worteltjes, veel... In mijn goedheid en naïviteit dacht ik dat Ocho daaraan veel te veel zou hebben en wilde voor een kleine bijdrage mijn voorraad wel delen. Maar tot mijn verwondering slonk de voorraad wel heel erg hard.
Als ik op stal ben gaan er misschien één of twee worteltjes naar Ocho en het zelfde aantal naar Eénoog. Maar als twee pony’s elke dag veel worteltjes op eten en Truus dat heel normaal vindt omdat zij ook een euro bijgelegd heeft, dan gaat het snel. Bij mij trouwens ook, het houdt dan heel snel op.

Even kijken... Blessures.....

-Natuurlijk een flinke portie blauwe plekken, schaafwondjes en dergelijke.
-Arm uit de kom doordat ik met alle macht op mijn pony wilde blijven zitten terwijl ik er toch echt afviel.
-Bloedblaartjes in mijn handen van het beoefenen van hoefsmederij kunsten.
-Een hersenkneuzing omdat je nu eenmaal één keer met je kop op de rand van de bak moet vallen.
-Gekneusde ribben omdat ik Frits aan een hek met aan een kant een wiel er onder vast gezet had. Toen hij ergens van schrok kreeg ik dat hek in mijn ribben, au!
-Enkel gebroken doordat Frits wel door de deur paste maar mijn voet niet.
-Met een Renet in mijn vinger gesneden.
-Gat in kop door van Ocho af te vallen.
-Zere rug gehad doordat ene Hilma besloot er een hap uit te nemen.
-Ontelbare zere tenen doordat een of ander paard besloten had daar even op te gaan staan.
-Blauwe maag doordat ik een sprongetje gewaagd had terwijl ik op een westernzadel zat. (doe ik echt nooit meer ugh!)
-Hele zere neus omdat daar een manekam tegen aan geketst is bij het springen.
-Blauw oog van knietje van Ocho.
-Fik in de billen door het doorrijden.
-Gloeiende brand in je handen als ik het touw net iets te lang vasthield terwijl het knol er vandoor besloot te gaan.
-Hap uit nagelriem gehad toen ik even te lang voelde hoe het zat met Ocho’s tanden.
-Zere knieën als die tegen een paal of boomstam of zo iets aan geknald zijn.
-Hindernis standaard op blote teen gezet. (ook helemaal niet fijn)
-Wintertenen en voeten. (of is dat eigenlijk geen blessure)

Je kunt besluiten dat je blessures eigenlijk iets zijn om trots op te zijn. Ze zijn het bewijs dat je een bikkel bent, dat je ervaren bent...
Ja.....of dat je bij tijd en wijlen gewoon erg dom bezig was.

5 kiklo inkvip

Ik betrap mijzelf er op dat ik soms even langs ga op mijn eigen blog om te kijken of er al een nieuw berichtje staat.....
Blond.....

Storm

Ocho houdt eigenlijk best heel veel van Meisjehoefsmid. Maar soms lukt het niet zo goed om dat te laten blijken.
Mijn moeder zei weleens: “Het gaat zeker stormen” en daarmee bedoelde ze dat haar kinderen vreselijk druk waren en niet te bedaren waren. Ik kan me dat nog goed herinneren. Ik vond dan ook altijd wel dat wij druk deden maar dat moest je dan gewoon, je kon niet anders... En het was natuurlijk ook leuk om eens goed te keten (voor ons dan). Ocho kon gewoon niet stil staan voor Meisjehoefsmid, hij wilde overal kijken, met zijn neus zijn baas omduwen, achteruit, vooruit noem maar op.
Mijn moeder had gelijk, het heeft nog flink gestormd die nacht. En wat voor haar kinderen gold geldt blijkbaar ook voor het mijne.

Beter dan een foto...

Ze klonk erg krakerig en snotterig aan de telefoon: Of ik thuis was, of ik ook nu even naar haar toe kon komen..? Ik schrok er een beetje van. Ze had me nodig! Wat is er aan de hand???
Maar er was niets ergs, ze had alleen een verrassing voor me. Daar aangekomen moest ik even in de gang wachten tot ik muziek hoorde en dan mocht ik binnen komen, mysterieus en spannend. Het muziekje begon en toen ik binnenkwam stonden er kaarsjes op tafel, was de thee ingeschonken en stond de tv aan. Ik kreeg direct een sigaret. Het filmpje wat we zagen kennen we. Het was de videoclip die ooit eens gemaakt is waarin Tjal en Frits figureerde. (zie di 9-10-07). Op breedbeeld nog mooier. Maar als toegift had zij ook alle opnames die niet in de clip gebruikt waren! Heb ik even zitten brullen.
Dat iemand dàt voor je doet daar heb ik nog kippenvel van. Ze heeft adressen opgezocht zitten mailen en wachten. De studio heeft haar dit materiaal opgestuurd en dat allemaal voor mij. En nu heb ik dus bewegende beelden van m’nne Frits. Ik heb ze al wel tien keer gezien. Later gaat deze dvd de schatkist in (do 05-10-06), maar voorlopig nog even niet.
Mijn eeuwige dank wijffie

Rectificatie??

Was ìk even onachtzaam... gewoon niet nagedacht... Ondanks mijn streven genuanceerd te blijven heb ik mij laten gaan. In het stukkie "Verveeloor" over de vierde stal heb ik mijn mening geventileerd over de staleigenaar. Een verrassing kan deze mening voor hem niet zijn maar het publiceren er van is hem in het verkeerde keelgat geschoten. Hoewel ik mij voor kan stellen dat hij er niet blij mee is en niet van houdt, verbaast het mij dat hij blijkbaar wel deze blog bezoekt.
Tijdens een bezoek met Kanjer aan haar Noos kreeg ik te verstaan dat ik op zijn erf niet meer welkom ben. Ik zit daar niet zo mee, het is alleen zo verrekte jammer voor Kanjer en mij. Want we hebben zo’n pret samen met onze knollies.
Waarom leest hij in hemelnaam een blog van iemand waar hij een jaar geleden met bonje afscheid van genomen heeft.
Is dit een compliment? Schrijf ik zo leuk dat hij het niet kan laten? Vast niet...

Overweging

Ik besprak met mijn man zijn vorderingen in de golfsport. Hij had namelijk zijn eerste wedstrijd gehad en was daar nog helemaal vol van. De papowny ging ook voor het eerst op wedstrijd en ik ben benieuwd hoe het was...
Doelen zijn nodig om stimulans te geven. Er moet nog veel gebeuren aan het inrijden van Ocho. Trainen voor de langere afstanden die ik samen met Yvi wil gaan maken, clickerend kan er nog heel veel gespeeld worden en dressuur mag duidelijk uitgebreid worden. Mijn man opperde dat het misschien toch wel leuk zou zijn om een stuk of wat wedstrijdjes te gaan lopen. Gewoon om doelen te hebben. Ik zou het fijn vinden als Ocho de oefeningen uit de M kent. Dan is hij voor mij wel klaar genoeg.
Als ik wedstrijdjes zou gaan rijden zijn er een aantal obstakels, het apenpakje wat gekocht moet worden, het vervoer naar en van, aanvragen startkaart en hoe dat allemaal werkt....Het heeft ook een voordeel, bij drie of meer wedstrijden per jaar scheelt het 300 euro per jaar aan bakgeld...Hmmm

Verveeloor

Op de eerste stal kreeg ik na een aantal jaar een stalgenoot waarmee ik niet door een deur kon of wilde. Omdat ik steeds chagrijnig werd als ik op stal kwam (de man was er altijd) ben ik uiteindelijk maar weg gegaan. Spijt als haren op mijn hoofd. Maar daar is het zo dat als je eenmaal weg bent je niet meer terug hoeft te komen...

Op de tweede stal kwam de eigenaar zijn afspraken niet na, paarden stonden veel te weinig buiten en toen ik na een maand al opzegde heeft mijn paard een aantal dagen geen eten en geen schone stal gehad. Boos dat ik was!

De derde stal was heerlijk. De eigenaar was een boer en hij had zo zijn manieren, maar daar pastte ik me wel aan aan. Klein stalletje, leuke stalgenoten, midden in de natuur, kortom helemaal goed. Helaas kwam de boer te overlijden en hield de droom op te bestaan.

De vierde stal begon leuk, hij was heel groot maar toch best gezellig, leuke stalgenoten, mooie binnenbak, goede omgeving, allerlei activiteiten werden er georganiseerd. Minpunten; Elk paard had een eigen weitje van ongeveer tien bij tien, de paarden gingen naar mijn smaak te weinig naar buiten. Als het regende had de eigenaar geen zin om nat te worden en zette hij ze niet buiten. Omdat hij ze allemaal aan de hand buiten zette was hij met ongeveer 45 paarden ook wel even bezig.
Reden om weg te gaan: De man was in mijn ogen een draak en had beter varkensboer kunnen blijven. Heel jammer, want voor de rest had ik er toch wel willen blijven. Maar hij maakte onderscheid tussen zijn klanten en ik was diegene waarop continu gevit werd. Ik kon werkelijk niets goed doen en daar werd ik dus niet vrolijker van. Ik merkte dat ik uit ging rekenen wanneer de eigenaar er niet zou zijn om dan pas te gaan rijden. Maar dat is natuurlijk ook niks. Na een laatste knallende ontlading was ik het zat. Achteraf bleek ik niet de eerste en ook niet de laatste die hier last van had.

De vijfde stal was een noodoplossing omdat ik stel op sprong wegwilde bij de vierde. Het was bij de kleuterjuf en de baas van degene die denkt dat hij de baas is en het was heel leuk. Hier moest je zelf mesten en er was weinig ruimte voor weidegang. Toen ik een andere baan kreeg en echt niet meer elke dag zelf kon mesten en buiten en binnen zetten moest ik helaas op zoek naar de zesde stal...

De zesde stal; daar sta ik nu. Ik moest er even wennen. Ik ben er naar toe gegaan omdat het dichterbij huis was, de eigenaar aardig leek, ik er al iemand kende en er weide genoeg was. Achteraf een schot in de roos. Ik hoop maar dat het zo blijft want als er weer een verveeloor als nieuwe klant komt dan kun je zo in de aap gelogeerd zijn.