Kritisch kijken

Na de proeven voelde het goed, net als na een examen weet je eigenlijk wel hoe je gepresteerd hebt. En ik was helemaal tevreden. De lat lag waar hij moest liggen. De doelen waren eens een wedstrijd te ervaren. Ocho er kennis mee laten maken en het moet een ijkpunt worden, wat kan beter wat gaat goed.
En hoewel het dus goed voelde kan er van alles beter. Dat hierboven is dus niet meer de bedoeling...
Straks ligt daar de volgende uitdaging. De doelen zijn dan: Ocho netjes langs het publiek krijgen en een winstpunt veroveren. Lijkt me leuk maar zo niet ook goed!
Kritisch kijken

Jarige

Een poosje terug heb ik besloten dat het vandaag Otch zijn verjaardag is. Dit is namelijk precies één jaar geleden dat ik voor het eerst op zijn rug klom en ik vind het nou eenmaal feestelijk een verjaardag voor het beest te hebben.

4 is hij, hieperdepiep

Impressie

De folder

De vlechten

De Ocho (en de eeuwige dank aan Es)

De kus

De fans

De fanclub

De directeur

De Ringmeester

In de ochtend had Happyappie haar proeven, en het viel niet mee. Terwijl ik zo stond te kijken en te fotograferen ontmoette ik daar een man naast de ring. Hij droeg een roze sleutelkoord dat zoveel wilde zeggen als dat hij iets voor de vereniging aan het doen was. Na wat gebabbel stelde hij zich voor. Hij was de Ringmeester. Ik geloof niet helemaal van harte. Maar ja je moest wat voor de vereniging over hebben. Hij was namelijk wel lid, maar hij maakte verder geen gebruik van de faciliteiten. Hij moest die middag ook nog rijden en dus nog zijn twee paarden klaar maken en ophalen en blablabla, mopperklaag...zoals dat gaat.
Later, veel later, ontdekte ik de ware aard van de man. Hij rijdt jonge paarden in, een soort van semi-professioneel. Hij zorgt er voor dat hij nooit uit de B klasse komt en kan op die manier de paarden die hij rijdt snel door de B en de L loodsen. Daarna neemt iemand de dieren over en brengt ze door de M naar het Z en dan gaan ze in de verkoop. Het is dus gewoon ordinaire waardevermeerdering voor de handel.
Als je al vierhonderd keer een B proef gereden hebt dan ken je het klappen van de zweep en haal je dus overal de lintjes en prijzen weg. Zo ook nu. Ik kan wel wat begrip opbrengen voor deze handelswijze, maar ik vind het toch ook wel wat sneu voor de mensen die dan achter het net vissen. Doordat de doelstellingen van de deelnemers verschillen is de competitie niet echt helemaal eerlijk. Het gaf me het gevoel zojuist een wedstrijdje tegen Ankie gereden te hebben. Gek hè dat ik geen lintje heb....

Eerst even uitpuffen

En even later zaten we daar, een beetje moe maar voldaan; zoals dat heet...
Ik heb een heel leuke ervaringen opgedaan op ons debuut. Ik had zelfs op een puntje na een winstpunt. En nu......

Donutding

Na het oefenen is er nu een periode van testen. Alles moet getest worden; glimt het bit wel genoeg, hoe voelt het om met rubberlaarzen te rijden (bagger), wat vind Ocho van zo’n druk terrein met veel andere paarden (maakt geen indruk), hekjes, schreeuwende mensen en tot slot als klap op de vuurpijl een donut.
Een donut is in dit geval geen lekker hapje met veel suiker en als het aan mij ligt een zoeter dan zoet laagje roze glazuur. Nee het is een nep haarknot in de vorm van een donut. Het is namelijk gewenst om op een wedstrijd je haar netjes opgestoken te dragen. Ik heb heel lang volgehouden dat mijn haar daar te kort voor is. Maar volgens Vedoreef is dat niet zo. Zij heeft het getest en jawel, er past een donut in mijn haar. Vrijgevig leende ze mij haar donut, parelnetje en stapel elastiekjes. Ik zit er niet op te wachten zo’n donutding in mijn haar. Misschien moet ik het nog maar een beetje korter laten knippen...? Er staat in de regelementen een duidelijke bepaling over hoe het haar gedragen moet worden, maar deze staat onder het kopje ‘Rijden met een dameszadel’ wat ik dus niet ga doen. Verder vind ik alleen een bepaling voor amazones onder de 16, deze mogen geen knot maar moeten een glad haarnetje gebruiken. Een regel die ik bij de ponyruiters in een veelvoud overtreden heb gezien.
In Amerika dragen de amazones een soort vleeskeurige panty over hun hoofd, het ding steekt onder de cap uit gaat over de oorlellen en wordt in de nek bij elkaar gedraaid. Het kan dus nog veel erger dan een donutding.

Kraaienkind

Een meter of dertig voor ons kwam een wervelende wolk naar beneden. En nee dit is geen bijbelse vertelling, het was een kluwen van kraaien met in het midden daarvan een buizerd. Ons Diefke liep natuurlijk vooruit en die kluwen zou zo’n beetje voor zijn neus gaan landen. Met een stoere grauw, halve blaf sprong hij naar voren. Toen de rook was opgetrokken waren kraaien en buizerd weg. Op de grond lag een kraaienkind wat de buizerd in zijn schrik losgelaten had. Hij deed het nog. Z'n oogjes knipperend alsof hij zich nog afvroeg wat hem nu toch overkomen was. Zo op het zicht had het geen schade geleden, maar veel puf zat er niet meer in.
Ik besloot hem mee te nemen en installeerde hem in een leegstaande bench, gaf hem tot verontwaardiging van Diever hapjes uit zijn Cesar traktatie. Het beest at en scheet.
Intussen werd het zigeunertje in me wakker wat ons al zag rijden, Ocho, Diever, en het kraaienkind op mijn schouder. Het gezelschap werd in mijn hoofd nog bonter dan het al is.
Tot opluchting van mijn man was het kraaienkind al uitgevlogen en te oud om nog tam te worden. Toen bleek dat het alleen maar van de schrik hoefde te bekomen begon ik mij schuldig te voelen. Er was daar ergens een familie waar hij bij hoorde.
Na een nachtje asiel bracht ik het daarom terug naar de plek waar de buizerd het had laten vallen. Ik kneep het eens goed. “Aaargkkr”: zei het beest en ik zette het voorzichtig op een beschutte tak. Ogenblikkelijk reageerde er een familielid op de kreet van het kraaienkind. En er landde al snel een kraai die net als ik de dag er voor eerst maar eens controleerde of hij het nog echt deed. Daarna heb ik ze alleen gelaten, het kind was weer thuis en heel. Daar ging het toch om.

Oplossing

Een van die dingen waar ik graag in uit zou blinken is ‘klaar staan voor mijn vriendinnen’. Ik hoop altijd dat als er iemand me nodig heeft dat ik dan ook echt wat kan betekenen. Soms valt dat niet mee. Bijvoorbeeld als je ergens niet meer op het erf mag komen...
Kanjer wil mee doen aan de onderlinge wedstrijd bij haar op stal en zij zoekt nog iemand die haar wil helpen voorbereiden en haar proef voor wil lezen. Ik sta te popelen om haar daar bij te helpen. Naarstig zoeken we naar een oplossing en die hebben we gevonden. We gaan gewoon een megafoon huren en dan parkeer ik mijn auto voor het terrein aan de kant van de weg, klim op de motorkap en ga vanuit die positie haar proefje voorlezen.
BIJ B AFWENDEN E OP DE RECHTERHAND...BIJ BEEEE AFWENDEN EEEE OP DE RRRRRECHTERHAND... VOOR C DOORZITTEN C-X-C GROTE VOLTE X-C AANSPRINGEN IN DE RRRRRECHTERGALOP....da’s meteen lekker duidelijk voor het publiek. Als het toch eens zo simpel zou zijn hè.

Snork

Op zijn papieren heet Diever Defender. Maar zo zag ik mij niet in het park staan; Difeeeeender.... En omdat Dief een heel zachte hond is ben ik voornamelijk zijn defender.
Sinds Diever zo gebeten is door een herdershond heeft hij het er niet meer zo op. Op herdershonden bedoel ik. Als ik met hem naar de stad fiets komen er vaak een tegen die op de stoep voor een winkel ligt. Het beest is al oud en beweegt zich nog nauwelijks. Of hij er nu ligt of niet als voorzorg gaat Diever er dan uit zichzelf met een grote boog er omheen. Om dit te doen komt hij een stukkie links van mij komen lopen in plaats van rechts. Hij loopt dan dus aan de kant van het verkeer en daar heb ik het dan weer niet zo op. Maar doordat ik al van te voren weet dat Dief dit gaat doen ga ik even heel breed fietsen zodat er geen auto’s meer langs kunnen. Als het even kan vermijden we dus herdershonden, of om specifiek te zijn duitse herdershonden.
Waren we een lekkere buitenrit aan het maken met zijn drietjes, Ocho, Diever en ik. En we kwamen uit een heel smal paadje uit op een T splitsing. Staat daar toch ineens een heel felle Duitse herder om het hoekje. Het beest vloog op Diever af die nog even twijfelde waar hij nu heen kon vluchten. Instinctief wilde hij zich achter mij verschuilen. Maar ja ik zat op Ocho en Ocho versperde het hele smalle paadje. Dus hij schoot tussen de voorbenen en achterbenen van Ocho door, glipte onder het gordijntje van Ocho’s staart door en voelde zich al behoorlijk veilig. En dat was hij ook. Ocho boog zijn hals eens en maakte zich wat breder naar de vreemde hond. Een luide snork en het beest vluchtte als een haas naar zijn baas om zich daar achter de benen van de baas in veilig te voelen. Zowel de baas van de herder als ik hadden pret om deze manoeuvre, dat ging makkelijk. De herder mocht even aan de lijn en Diever en ik leerden dat zijn grote vriend een prima defender is.

Opnieuw

Eh.. dan zo en nee.. hoe zat het ook eens weer eens... dan galop... volte eh, hoe dan ... gebroken volte....hand veranderen E-H, da’ een gekke en nu midden stap en dan ..Nee, nee, nee...opnieuw
AKBM binnenkomen rechterhand ...gebroken lijn 5 meter handveranderen middendraf, gebroken lijn 5 meter enzovoort. Ja, ik ken proef nummer 4 uit mijn hoofd. Dat moest ik namelijk leren van de juf. Ik kan best veel dingen tegelijk, koken en bloggen, koken en telefoneren, fietsen en mijmeren, you name it. Maar naar de proef luisteren en hem tegelijk rijden is een heel ander verhaal. Of ik luister naar de lezer en vergeet te rijden , of ik ben aan het rijden en hoor de lezer niet eens meer. Een oplossing is dan de proef zelf ook uit je hoofd kennen en kun je rijden zelf denken en luisteren. Het kostte me drie kwartier maar toen zat hij er in. Fijn.
Even opzoeken of er al startlijsten zijn en oh proef 5 en 6 moeten gereden worden Opnieuw....

Het gigantje

De kleuterjuf heeft onlangs afstand gedaan van een van haar friesjes. Aanleiding voor mij om nog eens stil te staan bij Friezen. In Soerendonk stikte het er van dus ik was in de gelegenheid ze nog eens goed te bekijken. Ik moet bekennen, ik vind er geen flikker aan. En dat ligt vast aan mij. Ze hebben allemaal veel haar, tenminste dat is de bedoeling. Ze zijn allemaal zwart of dat is de bedoeling. En in films zie je veel friezen in geschiedkundig volkomen verkeerde tijdperken opdraven. Zo’n film over de Egyptenaren waarin een Fries voorkomt, Hahahahaha....
Ja ze zijn mooi maar een beetje grijs gedraaid. Het Gigantje... ja die heeft een plekje in mijn hart, maar dat is omdat de kleuterjuf zoveel van hem houdt. Verder is het voor mij een pot nat, ik kan ze ook niet uit elkaar houden. Allemaal sokken, allemaal golfjes, allemaal trotse nekken, en voor de merries allemaal een peervormige buik.
Ik zie het gewoon niet...Misschien verblind door al die sokken, nekken, buiken, haren en het blinkend zwart.

De helft

Wat is er ook eens weer eens allemaal leuk aan een buitenrit? Wel; de omgeving, vooral als je ergens anders dan anders bent, het gezelschap. Het gevoel van samen met je paardje onderweg zijn. De snelheid, het avontuur. Aan die voorwaarden werd prima voldaan. Voor het overige viel het toch wat tegen. Ik luister graag naar zingende vogeltjes, en die waren er niet. Ik kijk graag om me heen maar overal was ondanks de geweldige omgeving hetzelfde te zien: REGEN!
Ik had me weerbestendig ingepakt dacht ik, maar dat viel een beetje tegen. Na een uurtje of twee in de regen bleek mijn jas toch echt niet zo waterdicht meer te zijn. Ik was niet voorbereid op geen afdakje hebben voor Ocho als we de kroeg in duiken (ik ben ook zo verwend hè) en had dus niets bij me om het zadel te beschermen tegen de regen. Gelukkig bood grotekleineman de oplossing aan in de vorm van een extra poncho’tje wat er om heen gedrapeerd kon worden.
Toch, zittend in de kroeg met uitzicht op de knollies ben ik zo trots hè. Daar staat m’n Ocho in de regen. Hij is nat maar nog niet moe en probeert te spelen met Dutch zijn nieuwe vriend, die daar eigenlijk niet op zit te wachten. Dutch weet namelijk wel beter, we zijn nu pas op de helft.

Volgens Ocho....

Ze kwam al vroeg, ik had mijn ontbijt nog niet eens op. Al kauwend moest ik meelopen naar de wasplaats. Da’s nou niet de plek om wakker te worden zeg. Maar borstelen is altijd wel fijn. Of het nou kwam doordat het zo vroeg was ik weet het niet maar ze was behoorlijk aan het mopperen, over dat er poep in en op mijn oren zat en ik een modderkasteel was. Het kriebelde aan mijn oren maar ze moesten op de een of andere manier schoon. Mij maakt dat niet uit en meestal maakt het haar ook niet zo uit maar deze keer dus wel. Ik kreeg een WASBEURT met ZEEP. Gelukkig was het water heerlijk warm. Ze schrobde mijn flanken en kont stevig af en eigenlijk had ze wel gelijk hoor. Ik herkende daarna mijzelf bijna niet meer. Dat stuk is namelijk WIT met stippels. Helemaal bling bling. Nadien mocht ik opdrogen in mijn stal onder de warme wollen deken. Maar al mijn vriendjes gingen naar buiten en ik niet....
In de middag moest ik op een wagen, brrrr zo nauw en die mevrouw die er op stond kende ik ook al niet. Rijden vind ik niet zo heel erg, je laat het gewoon gebeuren he... niks aan te doen. Ik keek wat naar buiten, maakte kennis met Wis die naast me stond, ze was wat gereserveerd en mistte haar eigen vriendjes.
De plek waar ik weer naar buiten mocht was een bende. Overal lagen spullen en niets wat ik zag was echt af. Het stonk er en op de bodem van de stal waar ik in mocht lag een soort gekneusd riet, helemaal niet lekker om op te knabbelen. Maar al gauw kwam ze weer met het zadel, naar buiten Jaaaaah.

Confrontatie

Ik ga proberen het westernhoofdstel van Frits te verkopen, weer een stapje in het proces van afscheid nemen. Er is nu Ocho. Frits is dood en komt niet meer terug. Hoewel, ik moest even hevig slikken toen ik afgelopen weekeinde NVVR paard Max zag. Hij is net als Frits, gelders, vos, veel wit, blond. Ik reed achter zijn golvende staart aan en kon alleen nog maar aan de staart en kont van Frits denken.







Omdat ik daar een vervelend gevoel bij hield heb ik alle moeite gedaan om Max wat beter te leren kennen. En nee, Max was Frits niet. Hij is lief en leuk en onstuimig en hij is Frits bij lange na niet. Wel imposant net als Frits. Maar een heel andere persoonlijkheid en dat was maar goed ook.

Schobberdebonkerig II

Het blijft nog even spannend, Ocho vervoeren. Dus hadden we ijverig geoefend met de trailer van de Z-amazone. Inmiddels liep hij er erg makkelijk in. En nu kwam de vuurdoop, Ocho moest een onbekende trailer op waar al een paard in stond. Deze trailer bleek enigszins ouder en lager dan die waarmee we geoefend hadden. Ik hield dan ook mijn hart vast. Dit vervoer was nogal schobberdebonkerig.
Het kostte dan ook heel wat moeite om hem er van te overtuigen dat dit hetzelfde was (hij is natuurlijk ook niet dom).
Ocho had al snel door dat het aannemen van een worteltje het risico met zich meebracht in de trailer te eindigen en trapte er dus niet meer in.
We hebben het met wat meer druk aangepakt, een lijntje achter de billen, Mrie naast zijn kont en zij om voorwaarts te drijven, een ander die stevige druk op zijn hoofd gaf en er voor zorgde dat hij zich niet stootte én nog een bak wortels voor als hij er eenmaal in was. Het leek wel alsof hij zich maar gewoon overgaf omdat hij door had dat er toch niets tegen te doen was. Rijden maar...

Clubje

De NVVR is een clubje van paardengekken. En bestaat uit een boel vreemde vogels met evenzo vreemde paarden. Ik hou daar van en voel me er thuis. Het maakt namelijk niks uit of je een groot of klein paard hebt, een stamboom of niet een pony of paard. En het maakt al helemaal niks uit wat je uitrusting gekost heeft. Alles draait om LMJK en dan het liefst nog samen.
Ik leerde afgelopen weekeinde dat er maar liefst ongeveer duizend leden zijn. Op een bestand van 400.000 paarden in nederland is dat dus maar liefst een kwart procent. Meer zelfs want er zijn er velen die meerdere paarden hebben.
We waren dus samen afgelopen weekeinde met twaalf man en elf paarden. We hadden vreselijke ongedwongen pret. En we zullen nooit vergeten dat we samen waren omdat we zo gelachen hebben. Gvd wat hebben we gelachen hè, we zullen nooit en nimmer niet vergeten dat we zo gelachen hebben omdat we samen waren en het zo fijn hadden dat we lachten in de zon en de regen. Samen van de NVVR en wat hebben we gelachen hè...

Weg

Wij zijn even weg hoor..... Pas goed op elkaar en lief zijn.

Even voor het vergelijk

Deze foto is gemaakt op 17 februari 2007:


En deze foto is gemaakt op 31 maart 2008:

Zoek de tien verschillen

Beter

Als ik mijzelf niet ben, wie ben ik dan wel.... Het is natuurlijk een figuurlijke uitdrukking. “Niet jezelf zijn” De momenten dat zo’n zinsnede gebruikt wordt zijn momenten dat je even niet reageert zoals gewend, bijvoorbeeld als je heel boos bent of ziekjes. Als ik na ga bij mijzelf dan kan ik dat soort momenten best goed aangeven. Maar hoe weet je nou of een paard zichzelf niet is. Wel aan Ocho merkte ik dat doordat hij ander gedrag dan altijd had. Het lag er niet dik bovenop dus dat was wel even lastig. Het sloop er ook in waardoor een aantal symptomen me nu pas opvallen. Nu, nu hij zichzelf weer is.
Zijn antibiotica kuur is op. Opvallend is dat hij zijn stal schoon houd en op een plek poept. Dat deed hij al niet meer sinds hij in het najaar naar binnen gekomen is uit de wei. Hij plast weer met emmers tegelijk. Hè hè, zo hoort het.... Hij drinkt niet meer zo enorm veel, ook fijn. De mest ziet er goed uit en komt niet meer samen met een plasje nattigs. Maar het leukste is eigenlijk wel dat hij dit weer doet: