Virus

Dit is een achterneefje van me.. Ver weg dus, hij is de zoon van mijn nichtje. Zo heet dat toch, een dochter van je moeders broer is een nichtje en daarvan een kind is een achterneefje in dit geval. Kijk, hij heeft ook het virus al te pakken.
Ik vond deze foto zo leuk dat ik hem stiekum van haar site gejat heb om hier ook te laten zien.... Wat een schatje he...

Versieren

Ik versierde liever dan dat ik versierd werd... Kwestie van controle denk ik. Taart versieren ook leuk (en lekker). Slingers ophangen, meestal drama met slingers in de knoop en te weinig waardering voor het geleverde werk. Paard versieren, lastige klus als je niet van bandages en bijpassende dekjes houd. Paard versieren in de zin van; op de kop tikken. Lukt meestal niet in verband met banksaldo.
Je bankpas versieren, dat kan tegenwoordig wel. Je selecteert een foto of plaatje wat je op je pas wilt hebben, drukt op de knop en voila. Het ding wordt thuis gestuurd. (na afschrijving van een bepaald bedrag, dat snap je) Het maken of uitzoeken van een afbeelding is nog best een klus. Waar ik niet over na hoefde te denken was wat ik er op wilde hebben, iets met mijn paardjes. Wat anders... Ja mijn man, maar die stelt zich niet zo fotogeniek op, vandaar.
De onderste in de collage had mijn voorkeur, het is een vage bewogen foto, waardoor ik niet zo goed te ontcijferen ben en we hebben er zo'n lol op. Toch maar niet gedaan....
In geval van nood verlang ik toch altijd weer naar m'nne Frits. Ocho is een lieverd maar hij wordt nooit Frits.

Niet zichzelf

Hoe doen moeders dat toch? Weten wat er met hun kind aan de hand is. Nou gaat de vergelijking natuurlijk niet helemaal op maar toch...
Het gekke is dat ik met Diever eigenlijk altijd precies weet wat er met hem aan de hand is. Al een week voordat hij een tumor op zijn oor begon te ontwikkelen voelde ik kanker bij ons in huis. Toen er een raar bultje op zijn oor begon te groeien wist ik daardoor meteen hoe laat het was. Nu is het Ocho waar wat mis mee is en ik heb geen idee wat.
Hij is niet echt lusteloos, maar ook niet vrolijk, een beetje sip. Hij drinkt altijd al veel maar het lijkt wel alsof er nu nog veel meer in gaat. Hij plast natuurlijk ook veel. Speelt niet echt met zijn maten en is tijdens het rijden niet vooruit te branden. Steekt zijn hoofd in de lucht, drukt zijn rug weg. Zelfs de buitenritten maken hem niet vrolijk. Ik haal mij van alles in mijn hoofd, zou het van de rui komen, of van de knoflook waar hij nu welgeteld tee druppies van gehad heeft. In zijn stalletje staat hij te staan met zijn kont naar de deur in plaats van met zijn hoofd er buiten om alles maar goed te kunnen zien. Hij is trouwens ook mager, zelfs met het fluffie van zijn wintervachtje zijn er nog ribben te zien. En ik voer hem toch al maanden flink bij. Zou het het bijvoer zijn?
Maar het naarste is dat ik eigenlijk nauwelijks contact met hem krijg. Hij zit in zichzelf. Kon hij het maar zeggen hè.
Tegenwoordig kan er vanalles, homeopaten, klankschalen therapie, paardenfluisteraars, gebedsgenezers, holisten, energiebanenwiggelroedelopers. Het is er niet eenvoudiger op geworden.

Hier is hij dan...

De reuzenbaby....

Poehpoeh

Weer op stal staan zonder zadel
Kijken hoe Es voor het eerst op Piek gaat zitten
Zadel lenen, maar niet zo lekker zitten
Beugels gaatje korter maken
Ocho niet vooruit te branden
Steekt neus hoog in lucht
Is vergeten wat galopperen is
Bochten? Kan hij dat dan...
Stoppen uit wanhoop
Hij moet blijkbaar nodig plassen
Koekjes eten bij een soort afscheid
Pretmeting regelen, schoft 1 meter 66
Longeerlesje geven
Groom spelen voor Z ruiter
Hele plukken haar opvegen
Geen sigaretten meer, sjit...
Zijn hond mag blijkbaar wel op stal komen (Grompel)
Nog een keer thee
Ongesteld van mijn schouderbladen tot aan knieën
Even zitten
Knuffel aan Otch
Tot morgen

Als het zo uitkomt

Toen ik ooit eens leerde over emancipatie en wat dat nou inhield vond ik dat ik ook erg geëmancipeerd moest zijn. Ik kwam toch ook op voor mijn rechten en had feministische trekjes. Ik wilde daar maar al te graag bijhoren en mijzelf in dat hokje plaatsen.
Ik ben ook best handig en doe dus veel 'mannen’ klussen zelf. Waardoor ik ooit eens door een Bossche mevrouw in de tegenoverliggende flat toegeroepen werd: Gij hêt ok ginnè meejns neudig!! Toen ik de kozijnen aan het schilderen was.
Maar dat geëmancipeerd zijn is relatief. Zo zijn de kleuterjuf en ik naar het noorden geweest om daar een karretje voor een van haar paarden op de kop te tikken. Het was een eind rijden maar al kletsend waren we er zo. Na lang wikken en wegen werd er besloten dat het karretje mee naar huis moest op het speciaal daarvoor meegebrachte aanhangertje. Zo’n ding met gootjes voor de wielen en een lier om het karretje er op te trekken.
Het karretje er opzetten was een fluitje van een cent. Maar hoe voorkom je nou dat je het karretje onderweg naar huis verliest!? Spanbanden, touwtjes, honderdduizend knopen...
We boften dat de meneer die het karretje verkocht zich daar mee bemoeide en we lieten het tenslotte maar helemaal aan hem over.
Wij zijn namelijk alleen geëmancipeerd als het ons goed uitkomt...

Hobby

Ik wil nog even voort borduren. Niet echt borduren want dat is een hobby van niks. Dat verhalen schrijven is dus leuk. Maar soms ook lastig. Wat ik wil is een verhaal wat lekker loopt en “Rond” is. Een inleiding, een afleiding en een inkoppertje, simpel gezegd.
Hobby vind ik maar een raar woord, dat zei ik al. Kanjer suggereerde de oorsprong van dit woord eens op te gaan zoeken:


Uit het engels:

1. Het engelse woord Hobby is een verkorting van ‘Hobby-horse’ ofwel ‘stokpaardje’. Stokpaardje, een geliefd onderwerp.
2. Hoby(n) (ca. 1200): Licht bewapende ruiter
3. Verbastering van Robin of Robert wat in de geschiedenis van Engeland blijkbaar een geliefde paardennaam was. Net zo iets als onze ‘Bles’ misschien.

Of uit het frans:

1. Aubin (ca 1350): Klein paardenras uit Engeland of Ierland
2. Afgeleide van Hober (oud fr ca 1307) onrustig bewegen
3. (Middel fr ca 1534) Obin, gebroken galop

De oorsprong van het woord 'Hobby' heeft dus met paarden te maken, en niets met kantklossen of postzegels verzamelen. En ja we zijn rond, want waar draait het hier nou allemaal om...

Trol

Wanneer komt het nog voor dat mensen naar je hobby’s vragen? Ik heb dat altijd al een raar woord gevonden ”Hobby”. Het paste bij Holly-Hobby wat in mijn tijd, een lappenpop met een blauw bloemetjesjurkje aan was. Ik geef de voorkeur aan de woorden, favoriete activiteiten of interesses. Het schrijven van een Blog is er zo een, voor mij een prettig klusje. Het er op kijken ook. De interactie met mensen die op de blog reageren maakt het allemaal nog net even socialer. Anders zit ik hier ook maar voor de kat zijn viool wat verhalen neer te pennen. Leuk is ook dat het clubje vaste lezers langzaam elkaar leert kennen en groter wordt. Minder leuk daaraan is dat we een trol hebben. Claudia beschreef hem/haar laatst in haar reactie op “Ontmoeting” best trefzeker als: ‘Zielig’. En dat klopt, een trol is iemand die het blijkbaar belangrijk vindt wat te melden, maar daar wel altijd anoniem bij blijft. Nou is “trol” niet echt een mooie naam en dat is niet voor niets. De trol die hier geregeld iets moet melden, meldt dan ook niet zulke heel aardige dingen. Hij of zij is heel goed in het mis-interpreteren van wat er staat of maakt daar een hobby van. Rellen is in elk geval het doel. Nou is dat ook nog niet zo erg maar ik heb de indruk dat het niveau van de trol langzaam aan het afzakken is. Nu zou ik als ik dat wilde een ban over het IP adres uit kunnen spreken, maar ach, ieder zijn hobby.

Parfum

Ik stapte een drogist van de alternatievere soort binnen op zoek naar essentiële olie in de smaak knoflook. Er was een heel rek vol met de meest heerlijke geuren maar knoflook zat er niet bij. De mevrouw in de winkel keek mij na mijn vraag naar knoflookolie stomverbaasd aan. Knoflook? Maar essentiële oliën ruiken heel sterk omdat ze zeer geconcentreerd zijn... en daarbij trok zij een heel vies gezicht. Zij wist zelfs niet of er wel en olie in de smaak knoflook bestond. Als ik dan toch knoflook wilde gebruiken dan kon ik beter van die reukloze dragees gebruiken. Maar het gaat juist om de lucht.
Als ik door middel van knoflook Ocho vies wil laten ruiken zodat hij minder last van steekbeesten heeft dan moet ik nu al beginnen met het toedienen van het luchtje. Tegen de tijd dat het steekbeestenseizoen begint moet hij doordrongen zijn van de lucht. Je kunt dan elke dag gedroogde knoflooksnippers geven. Maar ik wil het makkelijker maken voor mijzelf en hem een keer in de week een druppie essentiële olie geven. Dat lijkt me trouwens ook lekkerder voor hem.
Via een internetbedrijf in drogisterijartikelen speciaal voor paarden heb ik mijn knoflookolie gevonden. Keurig met een druppelaartje er bij. Je wilt dat spul namelijk niet op je handen krijgen want dan stink je een uur in de wind en dat een week lang. Helaas moest eerst het doppie er af, daarna zo’n altijd onwrikbaar afdek folietje wat gegarandeerd verkeerd afscheurt en daaronder zat nog eens een soort dopje met een gaatje er in. Het druppelaartje zit nu keurig op het flesje geschroefd.
En het is heel gek, mijn man vind het ineens niet zo leuk meer om naast me te slapen, ik snap er echt niks van.

"Machinevoer"

Toen ik mijn voornemen bekend maakte heb ik behoorlijk wat vragen gekregen: waarom ik dat nou wilde zien, daar bij wilde zijn, of ik het niet gruwelijk vond, of ik ook paarden vlees at...
Ik kan niet zo heel goed uitleggen waarom. Het zat ongeveer zo. Ik zag eens op het forum een filmpje wat tijdens een eerdere excursie gemaakt was. Het was een filmpje van het schieten van een paard in het slachthuis.
Tot mijn verbazing vond ik het mooi, dierwaardig, niet gruwelijk of zo. Dat had ik niet verwacht. Die verbazing was de grondslag om het eens in het echt te zien. En dat is nu gebeurt... En het was wat ik verwachtte, leerzaam, niet gruwelijk.
Dat begrip lag ondanks zijn goede bedoelingen niet aan de slachter, hij had niet zo veel tanden meer en als hij sprak zonder peuk tussen zijn lippen dan hoorde je: "Hawewara martsjejo grummelegrum paardsj gawagawa duuissssjj eng?" Gelukkig waren er ook verstaanbare mensen in de buurt die uitleg bij het proces gaven.
In mijn beleving was het eerst een paard, één seconde later een kadaver en al heel vlot werd het vlees wat bewerkt moest worden. Ik had er geen associaties bij. Als het Ocho was die daar geschoten was dan had Ocho gebleven en was het nooit “vlees” geworden. Als eigenaar moet je hier niet bij willen zijn. Ik ben ook blij dat ik Frits niet heb laten slachten, dan had ik het vandaag een stuk moeilijker gehad.
Toch snap ik het nu en is het wel een duidelijkere optie voor ooit geworden. Kijk, want Frits is dus naar de kadaverdienst gegaan, en daarvan wist ik helemaal niet wat er met de kadavers gebeurt. Ondanks dat ik dat eigenlijk niet wilde weten heb ik er toch over gelezen. De kadavers gaan door een machine die er kleine stukkies van maakt.....
Dan is dit toch beter, alleen al omdat ze dan geen “machinevoer” worden.

Hierbij ook een link naar de foto's maar die moet je echt alleen bekijken als je zeker weet dat je dat wilt. Klik hier

Boswachter

Diever loopt altijd los, behalve als we een winkel in gaan, dan vind ik het wat onbeleefd. Ik ben er één keer door de politie op aangesproken, maar toen ging Diever prompt naast mijn fiets zitten toen de agente me aanhield. Doet hij anders nooit en het maakte indruk. Hij moest aan het riempje wat ik juist die dag niet bij me had. Of ik de volgende keer aan zijn riempje wilde denken. Nou, ik denk er trouw aan.
In de Drunense Duinen zijn gedeeltes waar honden los mogen lopen. Vaak is daar ook een stuk duin bij daar waar geen echte paden meer zijn. Dat is dus de enige plek waar ik met Diever en Ocho samen niet in overtreding ben. Toch speelde de boswachter het klaar om juist op zo’n stuk me aan te spreken over mijn “loslopende” hond. Ook voor het eerst overigens en naar ik hoop voor het laatst. Boswachters weten het altijd nog zo goed als ze je al een keer gewaarschuwd hebben.
Het argument was dat je vanaf een paard je hond toch niet kunt controleren, zeker niet als het een windhond betreft. Als hij wild ziet gaat hij er zo achteraan. De man was duidelijk op de hoogte. Ik ben braaf rustig gebleven en heb verteld dat ik hem altijd scherp in de gaten houd en dat Diever luistert als ik hem op tijd terug roep. En het is waar, één keer is hij achter wild aangegaan en heb ik hem binnen 30 meter sprint terug kunnen roepen.
De boswachter vond ook dat als zo’n hond gaat rennen je niet snel genoeg van je paard af kunt komen om hem tegen te houden. En dat is het nou net. Ik kan beter op Ocho blijven, dan kan ik Dief misschien nog een beetje bijhouden....
Het hele geval liep met een sisser af, het had ook al te raar geweest als ik juist op dat stuk duin een bekeuring gekregen hadden.

Spionage

Als ik niet op stal ben dan stel ik mij afhankelijk van het tijdstip van de dag voor wat Ocho op dat moment aan het doen is. Aan het eten, aan het staan, staren, aan het spelen, in zijn stalletje naar gevallen brokjes zoeken. Helemaal zekerheid heb je over dat idee natuurlijk nooit. Het is dus fijn als er iemand voor je spioneert en je even een ooggetuigenverslagje daarvan doet.
Ik kreeg dus mail van Yvie met de titel: “Dit is wat Ocho doet als jij er niet bij bent....”

Die laatste is trouvens niet Ocho maar Piek, het nieuwste vriendje in de weide

Ik sta er gekleurd op

Gisteren













Vandaag

Ontmoeting

Met dit soort geweldig weer en dan ook nog op zondag is het erg druk in de natuur. Voor je het weet sta je in een soort file en je komt nog eens wat tegen. Zo waren er zeven mensen bij een voorval betrokken, twee wandelaars, vijf ruiters.
HappyAppy en ik zeiden net tegen elkaar dat we toch zulke fijne bospaarden hebben. Nergens van schrikken, altijd onder controle te krijgen, dapper en rustig. De wandelaars stonden op een kruispunt van verschillende paden op hun kaart te kijken. We raakte aan de praat, ze wilde wel graag weten waar ze nu waren. Van links naderde drie ruiters. 20 Meter van ons groepje vandaan wordt er ergens van geschrokken, getrappeld, gebokt, gesprongen, gedraaid en gaat één van de paarden er bij liggen. Eenmaal bevrijd van de ruiter nam het een spurt in de richting waar hij vandaan gekomen was. De ruiter krabbelde op en holde achter zijn galopperend paard aan. De overige twee ruiters hadden alle moeite hun paarden bij zich te houden en stuiterden van links naar rechts over het pad.
We lieten samen met de kaartlezers stomverbaasd het tafereel aan ons voorbij gaan. Dicus en Ocho keken er naar, keken elkaar eens aan en het was alsof ze hun schouders er over ophaalde. Geen stap hebben ze verzet, geen onrust niks. Zelfs Diever was er bij gaan zitten en keek er naar.
De overgebleven paarden hinnikte hun vriend weer naar zich toe, de ruiter klom weer op zijn paard verklaarde nog even dat er niets ernstigs aan de hand was en daar gingen ze weer. Fijne rit...

Rondzingen

Er was een zieke die niet meer beter kon worden en nu is hij er niet meer. Hij is net als m’nne Frits zachtjes ingeslapen. Omdat er dan altijd zoveel emoties zijn op stal besloot ik er niet bij te willen zijn. Ik bleef lekker thuis, geen zin in zoveel toestanden om me heen. Ik zei het jochie gedag, goeie reis en de groeten aan Frits en heb hem niet weer gezien.
Nu liet ik mij later tegen een paar stalgenoten ontvallen dat ik mij afvroeg waar de operatie plaats gevonden had. Nadat Frits was ingeslapen was het paard van het weitje waar dat gebeurde een paar dagen flink van slag. Ze vond het maar niks die lijkenlucht in haar wei. Maar niemand wist waar en ik dacht er verder niet over na.
Vertelt de directeur mij een paar dagen nadien dat “men” vond dat de paarden zo onrustig waren doordat het zieke dier daar ingeslapen was.
Hij had er wel pret om want dat was namelijk heel ergens anders gebeurt, ver buiten zicht, geur of gehoorsafstand van de rest. Hoe ze daar nou toch bij kwamen...?
Ofschoon ik dat op mijn vingers na kon tellen heb ik maar even niks gezegd. Dingen die ik zeg duiken namelijk later opnieuw op, maar dan anders...

De juiste volgorde

Het lenen van spullen is altijd een risico. Daarom houd ik er ook niet zo van om zaken te lenen. Uitlenen kan me vaak niet zoveel schelen, maar lenen is eng. Er kan van alles mis gaan.
Ik zin al een poos op manieren om Ocho te trainen de trailer op en af te lopen zonder gemekker. Maar zonder eigen trailer is dat lastig. Eens een keer oefenen is niet genoeg om het ook te laten beklijven.
Er zijn erg lieve mensen op de rijvereniging waarvan ik tijdens haar les, hun trailer mocht proberen. Ik kan ook zo naïef zijn want wat kan er nou kapot gaan aan een trailer??

Het werd een heel gedoe. We denken dat Ocho ooit zijn kop gestoten heeft bij het betreden van de trailer want als zijn hoofd en boeg er eenmaal goed in zijn maakt het hem niet meer zoveel uit. Maar voorlopig is het twee stappen op de laadklep en dan weer terug. Met vereende krachten van de directeur, de lieve meneer, mijzelf en een zweepje lukte het toch. Dat was één...
Het er af halen dacht ik wel even alleen te kunnen. Als ik beter nagedacht had dan had dat misschien ook wel gelukt. Maar ik dacht niet na en dat is meestal fataal als je met paarden werkt. Ik voel mij ZO dom, schuldig, vol schaamte....
De juiste volgorde is: paard losmaken, klep naar beneden, stang er achteruit. Paard vastpakken en voorzichtig in zijn teruguit. En wat doe ik, klep naar beneden, stang er achteruit... Ocho komt vast naar achteren, gaat hangen, breekt los, knalt knoer hard met zijn hoofd tegen het mijne en gaat op zijn gemak de omgeving eens een beetje verkennen.
Dat ik nu een hechtstrippie op mijn wenkbrauw heb dat kan me niet zo schelen. De lieve meneer zou naar de boerenbond gaan en even nieuwe paniekhaken halen en die er weer aan zetten, zo weer gefixt.
Maar dat dus door mijn doen de boel kapot getrokken is daar kan ik dus van wakker liggen, diepe schaamte. En dan heb ik het nog niet over allerlei rampscenario’s die Ocho in geschrokken toestand hadden kunnen overkomen.
Nee dat was dus de laatste keer dat ik het zo aangepakt heb en ik zin maar weer verder over manier waarop ik het toch kan oefenen met de Otch (die ik nog niet helemaal vergeven heb).

Klusje

Omdat nu eenmaal niets altruïstisch is was ik blij dat Kanjer zin had om naar mijn les te komen kijken. Dat is niet alleen gezellig maar als geheime agenda had ik dat zij dan voor mij wat foto’s van de les kon maken. Ik maak overal foto’s van maar foto’s van de les heb ik bijna geen. In de avonduren is het ondanks de verlichting net te donker in de bak en meestal is er niemand beschikbaar om foto’s te maken. Dit was dus een uitgelezen gelegenheid om haar met dit klusje op te zadelen. Als voorbereiding heeft ze mij bijtijds uit bed gebeld, heb ik haar opgehaald in het dorp waar zij woont en heeft zij met Diever als dankbaar onderwerp even zitten oefenen met de camera.
De les was geweldig. Niet makkelijk maar wel met veel resultaat. Ocho was heel braaf, heel voorwaarts. We lieten spontaan alles zien waar we zo druk op geoefend hebben. Mooi bochtenwerk, ronde voltes, aanspringen met rechts, stapjes wijken. En natuurlijk heb ik weer een boel tips en huiswerk mee gekregen voor komende tijd.
Een buitengewoon interessante les blijkbaar want Kanjer vergat spontaan om foto’s te maken. Daar ga je dan met je geheime agenda....
Eenmaal klaar met lachen en ginnegappen stond het prive drinkbakje van Diever al weer klaar in de keuken, daar denkt ze dan weer wel aan. Lief he....

Kinderziektes

Mijn baby, noem ik hem wel eens... Of dan hoor ik mijzelf zeggen: “hij is nog maar een baby”. Wel een baby van 500 kilo waar je bovenop kunt gaan zitten, maar dat maakt niet uit. En sommige dingen van hem zijn ook zo babyachtig, dat hij zijn hoofd achter mij kan verstoppen als hij iets spannends ziet. ‘Koekoek, als ik het niet kan zien is het er niet’
Hoe hij kan kijken als hij staat te suffen in de weide. En al die lieve zachte haartjes, dat nog dunnige van een veulen. Hij is nog duidelijk in de orale fase en moet alles vastpakken met die klepperende lippen van hem.
En zoals een echte moeder maak ik mij zorgen als er ook maar even iets mis lijkt te zijn. Deze keer over zijn billen. Zijn blote billen, hij schuurt ze kaal, ze zijn helemaal schilferig en ik kan de haren die nog aan de randjes zitten er bij plukken tegelijk afkrabbelen.
Happy Appie zei dat het kinderziektes waren..... En de kleuterjuf wist het zeker, Ocho heeft luieruitslag....Nou jaaaa!
Dan moet ik mij dus als zijn moeder opstellen en alsof het de gewoonste zaak van de wereld is luierzalf gaan halen. Voor een paard wel te verstaan, zou één potje genoeg zijn?

Zwijmel en zucht

In januari !?

Wordt ik nou zo oud dat ik in mijn geheugen moet gaan graven op zoek naar winterweer...? Toen we een hol groeven in een opgewaaide sneeuwberg waar we dagen in speelden. Of er zoveel ijzel gevallen was dat we op straat konden schaatsen en dat de moonboot in no time mode was omdat het 20 graden vroor.
Toch ging ik op mijn fietsje naar school, dat was bij ons thuis heel gewoon. Wel droeg ik dan twee van die palestijnse sjaals, één om mijn hoofd en één om mijn hals een dikke trui een warme jas en dikke sokken. Op school aangekomen had je dan koude voeten en dus liep je een poosje zonder schoenen rond dan werden ze wel weer warm. En wanten voor de handjes want die waren warmer dan handschoenen. Het liefste van die suede met "schapenwol" aan de binnenkant. Het knerpende van de fietsbanden in de sneeuw. Als je er een beetje aan gewend raakte dan kon je in de sneeuw prima fietsen en was je vaak sneller dan met de auto, laat staan de bus.

Ik verlang er naar, naar zo'n winter. Zo'n winter waarin het buffelen is met emmers water en bevroren waterbakken. Waarin de mensen elkaar weer eens moeten helpen. Een winter waarin de klagende pubers genezen worden van hun ideeen over wat koud is. Een winter waarin al het lopend, kruipend, stekend ongedierte kapot vriest, een winter waar je nog eens over na kunt mijmeren.
En dat is nou net wat ik nu aan het doen ben, lekker warm bij de kachel omdat het één dagje wat gurig is bij 4 graden celcius. Tssss