Voor zijn eigen bestwil

De eerste, pakweg 18 jaar woonde ik bij mijn ouders. En waar zij gingen ging ik mee. Ik maakte 3 verhuizingen mee en een bijna verhuizing. De eerste telt niet echt want ik weet er niets meer van, de tweede en derde waren nog een spannend avontuur. Het werd pas moeilijk als het zolang duurde voordat we weer terug gingen en ik mijn vertrouwde omgeving en vrijheid zo ging missen.
Als student verhuisde ik drie keer.
Daarna nog eens vijf keer voor ik op mijn huidige adres belandde.
Frits verhuisde ik vier keer, en voor Ocho is dit inclusief de verhuizing naar mij toe de derde keer.
Er moet van alles geregeld worden. Hoewel, ik begin er ook wel routine in te krijgen. Eigenlijk had het morgen plaats moeten vinden. Maar met een lamlendig gevoel valt niet te spotten en dus stellen we de verhuizing uit tot komend weekeinde.
Ik had eigenlijk helemaal niet meer willen verhuizen. Voor mij hoeft het ook niet. Het is ideaal, schoon, leuke mensen, bos, vlak bij kroeg, noem maar op. Maar ik wil het voor Ocho anders. Ik wil hem nou eenmaal meer in de wei zien en ik wil minder zelf moeten doen, want dat is een beetje lastig met mijn werk te combineren.
Soms moet je wat over hebben voor je principes en dus ook gesleep met een paard.

Nog steeds

Lam, leeg en met spierpijnen. Ik mis Ochoooooo!

Verboden vrucht

Dit jaar heeft het ook mij getroffen. Meestal kom ik er vanaf met een
verkoudheidje maar nu is het toch wel serieus. Ik heb de griep. En van nutteloos en lam in bed liggen word ik erg onrustig. Dus na twee dagen in mijn nest wilde ik vandaag persé even Ocho zien. Het kind was blij me te zien en stond te trappelen om samen op pad te gaan.
Mijn conditie is net als die van een dode slak. Binnen honderd meter ben ik buiten adem, zweterig en wankel. Een wandeling samen zat er niet in.
Aan de andere kant van de weg is een gebied wat wij “De camping” noemen. Vroeger was het een camping, maar hij is al lang niet meer in gebruik en prachtig verwilderd. Omdat er in de zomer wel eens vee in losgelaten wordt is de boel keurig omheind. Hoewel het streng verboden is heb ik er vandaag Ocho eens lekker in gejaagd. Hij heeft zich heerlijk uitgekuurd en wat gegraasd terwijl ik een oogje in het zeil hield, al hoestend, hijgend en draaierig. U kent vast wel het gevoel, dat je nodig je nest weer in moet om lam en nutteloos te zijn.

God bless fotoshop

Proporties

Voor mijn verjaardag heb ik een indianenhalster gehad voor Ocho. Logisch toch een indianenpaard met een indianenhalster. Het was net op tijd want Ocho is met een rap tempo uit zijn kinderhalster gegroeid. De overstap ging dus naadloos.
Maar nou zat ik nog even te kijken naar de foto die ik de 18e plaatste. Een echte standfoto van de Otch. Wat ik zie is een tenger paard met een enorm hoofd. En dat had in dit geval niets te maken met een optisch effect door zijn stand ten opzichte van de camera. Ik hoop maar dat de rest ook nog gaat groeien want ik vind hem nu een beetje uit proportie. Wat misschien wel een optisch effect geeft is zijn witte achterkant. Daardoor lijkt de voorkant toch snel wat zwaarder. Eens kijken wat het effect is zonder krentenkont.
Het heeft wel effect ja. De verhoudingen blijken beter te zijn dan ik dacht. Als ik hem zo zie is hij bijna klaar om in te gaan rijden. Slik

Knietje

Als een man een knietje heeft gehad dan bedoelen we daar iets heel pijnlijks mee. Ik kan mij de pijn niet voorstellen, maar het schijnt zo te zijn dat het de adem beneemt en je er vreselijk misselijk van kan worden. Gelukkig in dit geval ben ik dus een vrouw, wat ook zo zijn mindere kanten heeft maar daar hebben we het nu niet over.
Ik heb een knietje gehad van Ocho.
Met zijn pijnlijk velletje op zijn benen poets ik zijn onderbenen dus heel voorzichtig, maar hij vind het nog vreselijk eng. Om mij te laten stoppen tilt hij steeds het been op waarvan ik op dat moment vind dat er een borstel overheen moet. Hij doet dat niet gemeen, maar onhandig is het wel. Vooral als zijn knie zich dus met een vaartje beweegt naar de plaats waar op dat moment mijn oogkas zich bevind. “Bonk”: en ik zag even sterretjes.
Heel even, echt even maar, dacht ik er over een knietje terug te geven waar je dat bij mannen doet. Ocho is gecastreerd, er “tussen” kan mijn knie nooit meer aankomen. Ik bette dus de zere plek met een nat koud doekje en ging door met doen wat ik aan het doen was.

Schoothond

Het gigantje houd heel veel van Dees. Dat laat hij zien door alleen bij haar hevig te knuffelen en eindeloos door haar gekroeld te willen worden.
Een ander mag dat niet, dan gaat hij gewoon ongeïnteresseerd uit het raam staan staren. En zo groot als hij is, hij is bij haar bijna een schoothondje.
Ze houden van elkaar....

Huppeldingetje

Ik vraag mij vaak af van wie toch die annonieme reacties zijn. Uit sommige reacties lees ik wel dat ik de mensen zou moeten kennen. Maar wie zijn het?
De oplossing is simpel; Als je zou willen laten weten wie je bent, dan klik je bij het geven van een reaktie op "Other" en vul gewoon je naam in. Dan zegt hij in de reactie: "Huppeldingetje zegt" en dan weet iedereen, wie er zo brutaal en gezellig was/is om te reageren. Zonder dat je hoeft te prutsen met inlognamen en wachtwoorden en zo.
Wil je niet laten weten wie je bent, ook goed maar als ik je dan toch al ken....

Les geleerd

Hoe zit het ook al weer: Ik wil paard op weide, zonder ijzers, zonder dekens, zonder supplementen en gewoon omgemodificeerd eenvoudig voer, met veel ruwvoer, vriendjes en een sociaal leven. Samen kunnen we dan veel lmjk beleven en bij voorkeur een afwisselend leven. En met vriendelijke hulpmiddelen (daar is dat woord weer), niet persé bitloos maar het mag wel, niet persé boomloos maar ik sta er wel voor open.
Nu, bij Dees is het heel fijn, maar er is een ding wat zij mij niet voldoende kan bieden en dat is “paard op de weide”
Ik ben op mijn knieën gegaan om terug te kunnen naar de Leijehoeve. Het was niet eens moeilijk, wel spannend. Nu ben ik rancuneus. Ik kijk wel uit om weer zoveel energie te stoppen in de bedoening van een ander. Ookal hield ik mij voor dat ik daar voor mijn eigen plezier zoveel gegeven heb, uiteindelijk verwacht ik er wel wat voor terug. Loyaliteit bijvoorbeeld.
Ik heb mijn les wel geleerd, het duurde even en hij was duur, maar goed.
Nu dit alles duidelijk is rest mij met een loden hart, op zoek te gaan naar stal met weide, waar paard elke dag weer of geen weer gewoon buiten komt.
Ik bemerk dat ik niet meer op zoek ben naar het neusje van de zalm, maar gewoon een stal wil dicht bij huis waar ze dat hebben. Ik kan het toch niet beter krijgen dan ik nu heb en ooit had.

Speelgoed

Als er iemand op krukken loopt leen ik ze even en de rolstoel van Dees wil ik ook graag proberen. Maar het is eigenlijk een vreemd verschijnsel. Niemand die goed bij zijn hoofd is wil vrijwillig in een situatie terecht komen dat hij gedwongen is gebruik te maken van hulpmiddelen. (Hulpmiddelen, ik werk al 8 weken in de zorg en je ziet het jargon sluipt er al in.) Toch ben ik niet de enige met deze tik.
Toen ik zelf mijn enkel gebroken had liep ik ook met krukken, toen vond ik het gewoon ondingen.
Ik brak mijn enkel terwijl ik op Frits zat. We waren net de stal binnen gekomen en aan het andere einde stond de deur naar de weide half open. Ik maakte mij klaar om er af te gaan en liet even de teugel vieren. Frits zag de weide wel zitten en was niet meer te stoppen. Het probleem was alleen dat hij wel door de deur paste, maar mijn voeten net niet. Ik wist meteen dat er iets gebroken was en ben maar met Frits hulp gaan zoeken. Zolang ik op zijn rug zat was ik nog mobiel...
Later met krukken zijn deze ook vaak gebruikt door mensen die ze helemaal niet nodig hadden. Het is gewoon leuk speelgoed eigenlijk.

Genoegen

Een paar dagen geleden liep ik nog te zaniken over slecht weer en geen inspiratie. Nu is alles anders. Mooi is dat toch hè, dat je elke dag zo anders kunt ervaren.
Ik heb heerlijk gewandeld, Ocho tussen de lijnen voor me uit en hij was super braaf. Met hier en daar een kleine hikup, maar dat geeft niet.
En ergens op dat hele grote duin ontdekte Diever iemand om mee te spelen. De man gooide een stok en ik dacht nog: Daar kom je niet meer vanaf, omdat Dief dan zo kan blijven bedelen om nog een stok. Maar toen ik goed keek waren het vrienden van ons die ik hier niet verwachtte. Niet zomaar vrienden, goede vrienden. En dat maakte de dag en de wandeling alleen maar leuker, mij hoor je niet zaniken.

Simpel

Ik heb een nieuwe telefoon. Mijn oude wilde niet meer opladen en ik zat steeds zonder beltegoed. Ze hadden weer wat nieuws bij mijn telefoondienst. Je kon sinds 1 januari niet meer dan 50 euro per maand opwaarderen. Blijkbaar heb ik de eerste maand van het jaar wat veel gebeld. Dat heb je zo, verjaardagen, nieuwjaar, nieuwe baan en dus veel reden om te bellen. Maar dan krijg je dus wel de kous op de kop als het op is en je ook niet meer op kan waarderen.
Dus telefoon met abonement. Maar welke.. Ik ben gegaan voor een telefoon van finse makelij waar half Nederland mee rond loopt. Het argument was dat deze uitgerust is met een zeer behoorlijke lens voor een telefoon en ik hoopte dat ik misschien dit toestel kon gaan gebruiken voor de blogfoto’s. En foto’s maken kan hij, rete scherp tot je ze op je computer ziet. Maar daar kan misschien met wat andere instellingen wel wat aan gedaan worden.
En dat is het nou net. Ik moet zo ontzettende veel knopjes indrukken voor ik dat voor elkaar heb. In vergelijking, om te bellen vanuit contacten moest ik met mijn oude toestel ongeveer 4X op een knopje drukken. Dit toestel geeft na elke optie opnieuw een lijstje met vragen en één keer bellen is 8 knopjes. Dan vraag hij zelfs of ik een spraakoproep wil of een videogroep fax of e-mail.
Hoewel ik nog niet zo heel oud ben en mijzelf ook wel als redelijk intelligent zou omschrijven ga ik de volgende keer toch maar voor het bejaarden apparaat, lekker simpel.

Verpaardag

Ocho was heel erg jarig. Hij werd lekker gepoetst, ingespoten met glans en goud spray. Werd ingevlochten met knalblauwe strikjes. Mocht fijn tussen de lijnen uit wandelen met Karin. Er werd voor hem gezongen, hij heeft kaartjes gekregen, een button waarop staat: I’m 3
Een jollyball van zijn baas en van de mevrouw met pijnlijke been een helemaal eigen hooinet. Verder werd hij verwend door verschillende gasten met lekkere worteltjes en rijstwafels.
Vervolgens ben ik met de visite de kroeg in gedoken en dat was uitgebreid gezellig en bijbeppen. Ik heb zelden een zo uitgebreide verjaardag van een paard meegemaakt. Daar had ik het zelf naar gemaakt, dat wel.

Gemiste kans

Uit een dorp in de buurt van Eindhoven is Mart komen rijden. Mart is net als ik lid van de vereniging van recreatie ruiters en ik mag hem erg graag. Ik had hem geattendeerd op het raadsel. Mart heeft dus de blog en zijn mail helemaal uit geplozen. Gapte een appeltje van de fruitmand en reed naar... Boxtel! Waar hij dit appeltje dus niet aan de jarige kon overhandigen.
Aangezien ik met de visite bij Ocho eens even flink mijn nieuwe telefoon/camera uitgeprobeerd had was de batterij er mee opgehouden en heeft Mart niet kunnen bellen waar we nou zaten. Dat was nou heel jammer.
Daarnet vond ik dus een mailtje van Mart over zijn avontuur vandaag, wat had ik hem graag even gezien en aan Ocho voorgesteld maar dat komt zeker nog wel.

Hij had nog wel een appeltje voor de terugweg...

Mis

Dat is nou een van de mindere kanten van mijzelf vind ik. Ik plan van alles maar vergeet voor te bereiden. En nu is het al zover. Morgen is zijn verjaardag. Wat zal ik eens voor hem verzinnen....
Ik weet het niet
Ik ben leeg, en zonder inspiratie. Ik mis zelfs het lezen van mijn eigen blog.
Het modderige sombere druilweer ben ik meer dan zat. Ik wil naar buiten en ik wil Ocho buiten in de wei.
Ik loop geloof ik te mopperen en te klagen.
Het moet wel helemaal mis met mij zijn, en mopperen en klagen en geen inspiratie.
Ocho en ik knuffelen er veel en we wandelen ook erg lekker. Er gebeurt niet zo veel nu maar dat komt vast wel weer goed op een dag.

Held op sokken

Een van de verschijnselen van de mijten is nog steeds niet over. Ocho heeft zeer gevoelige onderbenen (achter) waar nog allerlei korstjes op zitten. Als die korstjes er af gaan dan zie je zijn roze huidje. Het is gevoelig en een klein beetje opgezet.
Ooit lang geleden had mijn moeder ook last van opgezette, gevoelige benen, dat kwam van de spataderen. Met het oog op Ocho heb ik haar eens gevraagd wat zij hieraan gedaan heeft. Zij kreeg toen een paar dikke, vasculair verantwoorde elastiekenkousen. En ik zie nog voor me hoe zij die dingen zuchtend en steunend over haar benen aan het sjorren was. Het waren krengen en mam werd er niet gelukkig van en lopen kon ze ook niet meer.
Aangezien er hopeloos veel paarden rondlopen met soortgelijke toestanden (bandages) heb ik maar eens aan Otch voorgesteld wat hij er van zou vinden.
Hij vond het wel wat. Maar ik zie mij al zuchtend en steunend die dingen aanwringen bij een paard. Kun je het je trouwens voorstellen.....

Worteltjes

Kijk eens zei ik dan, en dan draaide Frits zijn grote hoofd naar me toe en kreeg een brokje. Het doel was tweeledig hij werd er lekker soepel van in zijn nekje en het was zo gezellig speciaal tussen ons.
Later kon ik in elke situatie: Kijk eens” zeggen en ik had de aandacht.
Bij Ocho probeer ik dat ook. En het is zo’n schat, als alles saai en gewoon is om ons heen dan wil het wel eens lukken. Maar meestal zijn er andere interessante dingen te zien. Ik zou eigenlijk meer met horsemanship en de klikker bezig kunnen zijn. Dan heeft hij wel aandacht. Ik heb dan trouwens worteltjes in mijn handen en dat lijkt het makkelijker voor hem te maken. Hoe zou dat nou komen..?

Cowboy

Het hebben van een paard is een hele verantwoor- delijkheid. Net als het hebben van hond. Ik vergelijk het wel eens met het hebben van een kind, maar eigenlijk kan ik dat niet weten, ik heb geen kinderen. Ik zie de overeenkomst in dat het dier voor zijn welzijn zo afhankelijk van me is. Toen ik Diever kreeg heb ik hem belooft goed voor hem te zorgen en dat hij altijd bij me blijven mocht. Soms was die belofte moeilijk te houden, soms is het heel makkelijk.
Frits heb ik nooit beloofd dat hij tot het einde bij me zou blijven, maar hij was het wel. Ik beloofde wel goed voor hem te zorgen. Zelfs de beslissing hem te laten gaan was ingegeven door mijn zorg en verantwoordelijkheid tegenover hem.
Ik zou willen dat ik Ocho met liefde en zachtheid op kon voeden, maar ik vind het heel heel moeilijk. Hij vertrouwd mij en soms dan trap ik dat kapot, als ik driftig of ongeduldig ben, als ik ruw doe, als ik teveel van hem vraag of gewoonweg niet goed oplet. Een jong paard is zo verpest.
Zo loopt de Ocho altijd zonder enig probleem met me mee, ook een trailer op of een stand in. Dat hebben we geoefend. Maar gister ging het toch wel hevig mis. Hij liep zo vlot mee, dat hij de verkeerde stand in draaide en de linker, gelukkig glad afgebogen steigerpijp van de stand onder zijn buik terecht kwam. Heel even was er paniek en trapte hij al steunend op zijn buik om zich heen. En toen zat hij muurvast, met zijn gewicht voornamelijk op zijn buik en lies. En muurvast betekende dus ook dat ik hem in mijn eentje niet los kon duwen.
Ik had hulp nodig en riep tegen het toekijkende publiek om hulp. Het enige dat ik terug kreeg was een opmerking dat de heren geen verstand hadden van paarden. Mijn reaktie:" Als je een auto kunt duwen dan kun je ook een paard duwen". Maar de heren kwamen niet in beweging.
Gelukkig was er een stevig cowboytype dat me te hulp schoot. En samen kregen Ocho achteruit en los. Behalve een paar schrammen en de schrik was er niets aan de hand.
Maar ik was nog uren onthutst en schuldig. Als hij nou nog maar een stand in durft, als ie maar niet kreupel is, als zijn knie maar niet beschadigd is, als als als
Fijn he zo’n cowboy in de buurt, ik weet niet hoe hij heet en waar hij vandaan kwam, ik weet ook niet meer of ik hem bedankt heb, maar bij deze: Eeuwig roem en dank....

Raadsel

Volgende week is het zover. Ocho wordt drie. Ik wilde hem graag een verrassings- feestje geven. (supriseparty voor de anglofielen onder ons) Cadeautjes zijn niet echt nodig en lekkere hapjes krijgt hij al meer dan goed voor hem is. Heel saai dat begrijp ik. Maar we kunnen wel voor hem zingen, zijn stal versieren, hem versieren of op een andere wijze creatief zijn. Leef je uit.
Als je de kroeg naast het huis van Ocho te vinden weet dan ben je van harte uitgenodigd en kunnen we rond één uur daar verzamelen. Ik geef een rondje weg op Ocho, dat we nog maar veel avonturen samen mogen beleven. Duzzzz Betz, Dave, persoon uit Bilthoven, Amersfoort en andere grote onbekenden er is een raadseltje voor jullie op te lossen. Vind ons en feest mee.

Merckwaerdig

Wij hadden vroeger een boekje en dat heette “Het merckwaerdigst meyn bekent”. Het ging over vreemde en bezienswaardige monumenten, zonderlinge feiten en legenden, vermaarde en vergeten personages, wonderlijke gedenktekens, beelden en opschriften in Nederland met veel tekeningen en rariteiten. (Bouman 1967)
Hoe kom ik hier nou op, wel ik stond in de file te denken aan Frits.
Over Frits kan ik talloze verhalen vertellen over zijn merkwaardigheden. Dat hij er tijdens de nachtrit-picknick genoeg van had zich los trok en stiekem op weg ging naar huis. Dat hij daarna gevonden en weer zoek geraakt is. Dat hij zich los trok en vlak voor mij uit op zijn dooie gemak de kuierlatten nam en ik achter hem aan moest blijven wandelen omdat hij zich niet in liet halen. Dat hij zo schrok omdat hij vergeten was dat ik op zijn rug zat terwijl hij aan het grazen was en hij ging liggen om te rollen. Dat hij zich doodschaamde als hij mij per ongeluk bezeerde. Dat hij zo mummelde met zijn mondje en me zetjes tegen mijn rug gaf als hij achter me liep. Dat hij nooit hinnikte. En hoe hij als je niet uitkeek langs de hindernissen af glipte terwijl hij springen toch echt heel leuk vond. Hoe ik hem leerde te stoppen als ik mijn (western) teugel liet vallen. Hoe spannend hij het vond om bij het zwemmen dieper dan zijn borst te gaan. En hoe hij stokstijf bleef staan als hij besloten had dat de volgende stap nemen eng was.
Frits was niet "het merckwaerdigst paard meyn bekent" maar wij waren wel het merckwaerdigst stel samen.
Zo samen en zo alleen nu.